مرا بار دگر می ده ،مرا زان باده ی شیرین
که از عشقت زنم تیشه ،بر این کوه دل سنگین
نبیند کس که من روزی ،شوم خالی ز عشق تو
ازل را با ابد دوزم ،به عشق این غم دیرین
چو خورشید پر از خونم ،فتادم در دل دریا
اگر دستم نگیری تو ،دل دریا کنم خونین
کمم سر می زند مستی ،در این می خانه ی هستی
تو را از بوی گل جویم ،تو را از سنبل و سیمین
به شیدایی چو بلبل ها ،به بوی مستی گل ها
به عشق یاسمن نوشم ،می ای از جام فروردین
اگر از گلشن مستی، به نزد ما رسد بویی
جهانی بوی خوش گیرد ،چو بوی جامه ی نسرین
چراغ راه دانش را ،ببین و سوی او ره رو
که دانش دست تو گیرد، نه پول و سکه ی زرین
بیا ای دل به خودخواهی ،مکن کوچک جهانت را
اگر بستی در دل را، بیا دیوار آن برچین
شبی از من گریزم من ،اگر چه خاک دامن گیر
ز هر زیبایی دنیا ،زند دیواره و پرچین
سحرگاهان نشینم من ،مگر باد سحرگاهی
بشوید جان هامون را از این خاک و از این آیین