یک نگاه ساده کردم، نکته پردازی نکن، عشق را درقاب چشمانت سندسازی نکن دفتر مشق دلم را بانگاهت خط زدی بگذر از احساس من هرروزطنازی نکن شاعری بودم که بایادتو دیوان ساختم بیخبر این واژه هایم رابراندازی نکن نیمه شب احساس ما را بردی اما خواهشا درمقام دزد هرگز صحبت قاضی نکن فعل ماندن صرف کردم باتمام قدرتم صیغه را بالا وپاین قالب ماضی نکن اب درهاون مکوب ای پادشاه در سقوط درمسیر انقلابم رخت سربازی نکن ....... دوستان به نقدوراهنمایی شما نیازمندم

پیوسته غم از کرده ی ادم دارم تاریخ پر از منطق در هم دارم «یک عمر درون خویش تکرارشدم» شایدکه فقط سیب تو را کم دارم ........... هرلحظه دلم بادل تو هم درد است «دلگیر تر از زمانه ی نامرد است» ای مرگ فقط حس تو را کم دارم از بس که اجاق روزگارم سرد است ....... ﺑﺎ ﺭﻓﺘﻦ ﺗﻮ ﮐﻮﭼﻪ ﯼ ﻣﺎ ﺧﻠﻮﺕ ﺷﺪ ﺑﺎﺯﻧﺪﻩ ﯼ ﻋﺸﻖ ﻭﻋﺎﺷﻘﯽ، ﺷﻬﻮﺕ ﺷﺪ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﻪ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ ﻭﻟﯽ ﺑﺎﻧﻮ ﺟﺎﻥ ﺭﻓﺘﯽ ﻭﻏﻤﺖ ﺑﻪ ﮐﻮﭼﻪ ﻣﺎﻥ ﺩﻋﻮﺕ ﺷﺪ ............ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﻓﻘﻂ ﭘﺎﺗﮏ ﻧﺎﺟﻮﺭ ﺧﻮﺵ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺩﺍﺭ ﻓﻘﻂ ﺟﻤﻠﻪ ﯼ ﻣﻨﺼﻮﺭ ﺧﻮﺵ ﺍﺳﺖ ﺑﺎﻗﯽ ﻫﻤﻪ ﺣﺮﻑ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﺮﺍﻓﺎﺕ ﺭﻓﯿﻖ ‏« ﺍﻭﺍﺯ ﺩﻫﻞ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺧﻮﺵ ﺍﺳﺖ‏» ........ ﺍﻣﺸﺐ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﮔﺮﯾﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﺎﻭﺳﻮﺳﻪ ﺍﺕ ﺯﺍﺭ ﻭﭘﺮﯾﺸﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻣﺸﺮﻭﻃﻪ ﯼ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﭼﺸﻤﺖ ﺭﺍﺧﻮﺍﻧﺪ ﺑﯿﺠﺎ ﻧﮑﻨﻢ ﻋﺎﺯﻡ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ........ مصرع رباعی اول از جلیل صفربیگی مصرع رباعی دوم از علی اصغرکیانی

تو گرفتاری ومن از تو گرفتار ترم
زیر آوار بم و ارگ تو، آوار ترم...

گر چه رویم همه سرخ است ولی درباطن
حس و حالیست که نسبت به تو بیمارترم

عشق امروزه دگر تنبلی و بیعاریست
عاشقم بر تو ولی از همه بیعارترم

عشق ما پچ پچ افسانه مردم شده است
چون تو دلگیرم و بی حوصله بسیار ترم

هرکسی شاخه گل از تجربه ها میچیند
من دراین حادثه از تجربه، هشیارترم

مطمین باش که از دشت خطر میگذرم
چون به اغوش تو نزدیک وسزاوارترم

پشت دیوار سکوتیم و در این تنهایی
من به تاریکی شبهای تو هم تارترم

گفته ای حال تو خوبست ولی میدانم
که دراین بازی غم از تو ریا کارترم

«برای دیدنت پر از دلیل عاشقانه ام» اگرچه بی اثرشده نگاه دلبرانه ام غروب بیکسی فقط دلیل ماندنم شده وگرنه مثل ارگ بم شکسته صحن خانه ام بهار ارزوی من نشسته گریه میکند قسم به ایه ی دلت، خزان بی نشانه ام به هرکجا که میروی به خلوت خیال خود پرازشکوه بارش و پراز غم شبانه ام به انتطار دیدنت نشستم و نیامدی شبی که می سرودمت به ذوق شاعرانه ام اگر غزل سروده ام، فقط تو را نوشته ام تویی غزل، تو قافیه، ردیف جاودانه ام بیا وبوسه ای بزن به سقف خانه ی غمم تبر بزن، خراب کن بنای اشیانه ام .......... م.دانایی مصرع امانت گرفته از استاد بانو «مینامحمودی»

از من سراغ نام تو دیشب غزل گرفت
هرانچه واژه بود همه را در بغل گرفت

احساس تلخ من که فقط شور گریه داشت
یک ان بخاطرت به لبانش عسل گرفت

حتی دراین غزل ودراین وزن اشنا
مفعول فاعلات به خیالم فعل گرفت

دیوانه از مخدر چشمت خبر نداشت
یک عمر حرف میزدو اخر عمل گرفت

انگار دلخوشی همه در قاب ارزوست
وقتی که دردهاتب ضرب المثل گرفت

بایدخطر کنم به پیامی بگویمت
از من سراغ  نام تودیشب غزل گرفت

هر شب به دردت مبتلا ، اخر تلافی میکنم هی وعده پشت وعده ها،اخر تلافی میکنم از بس که دنبالت به سر هر روز وهر شب امدم ای درد بی چون وچرا ، اخر تلافی میکنم وقتی که لبریزت شدم یک ان شدی بی روسری انشب تو بی حجب وحیا ،اخر تلافی میکنم از کوچه ما رفته ای در متن شعرم لا اقل هرجا که باشی بی هوا،اخر تلافی میکنم زنجیر عقلانیتم در قاب احساسش شکست با خنده های نابجا ،اخر تلافی میکنم بی وقفه در شور غزل در فکر خام شاعران کردی خطا پشت خطا اخر تلافی میکنم گفتم که اویزان شدم از طاق ابرویت نرو رفتی شبی پرماجرا ،اخر تلافی میکنم.....

هر شب به دردت مبتلا ،اخر تلافی میکنم هی وعده پشت وعده ها،اخر تلافی میکنم ازبس که دنبالت به سر هرروز و هر شب امدم ای درد درمان اشنا،اخر تلافی میکنم وقتی که لبریزت شدم یک ان شدی بی روسری انشب تو بی حجب و حیا ،اخر تلافی میکنم از کوچه ما رفته ای،در متن شعرم لا اقل هر جا که باشی بی هوا اخر تلافی میکنم زنجیر عقلانیتم در قاب احساسم شکست با خنده های نا بجا،اخر تلافی میکنم بی وقفه در شور عزل در فکر خام شاعران کردی خطا پشت خطا،اخر تلافی میکنم گفتم که اویزان شدم از طاق ابرویت نرو رفتی شبی پرماجرا،اخر تلافی میکنم

افسوس که از حاشیه ها هیچ نفهمید از حاشیه در نشریه ها هیچ نفهمید شاعر که شدم دل به کمندش گره کردم از لحن خوش قافیه ها هیچ نفهمید پس لرزه مهرش که به احساس دلم زد از زلزله در ثانیه ها هیچ نفهمید دانشکده را غرق تماشای خودش کرد انگار که از سهمیه ها هیچ نفهمید استاد غمش بودم وصدبار نگاهش از مبلغ این شهریه ها هیچ نفهمید در تلخی صدخاطره با قهوه ی قاجار ازنام خوش زندیه ها هیچ نفهمید درحوزه ی عرفان دلش غم طلبیدم ازخارج این علمیه ها هیچ نفهمید شفافترین حاشیه در متن غزل بود افسوس که از حاشیه ها هیچ نفهمید........

احساس مرا یکشبه بر هم زده ای بر ارگ دلم نشانی بم زده ای سخت است بگویمت ولی بانویم از عشق وازعاشقی فقط دم زده ای!!!

یادم نکردی وشده ام اشنای درد درمان درد ها! شده ای همصدای درد! یادم نمیکنی به سراغاز قصه ها در متن شعرها شده ام انتهای درد عشقت ببین کنون ،شده دریای از عطش ای بیخبر ز درد شده ام ناخدای درد یادم نمیکنی و در این روزگار سخت ازاین تعجبم که نشستی بجای درد نادر لقب گرفت به گناه پسرکشی ظلمی نکردم وشده ام مبتلای درد مبنای شعر من شده جولان قافیه با این ردیف درد شده ام خود،نمای درد از بس سروده ام همه از درد بیکسی در بیت هر غزل شعر شده ام ربنای درد.....

امشب غزل گفتم ولی عنوان ندارد چون واژه در احساس ان جولان ندارد امشب خیالم را به سویت کوچ دادم احساس کردم کوچه عطر افشان ندارد بایک سبد گل امدم با اه و افسوس رفتم من از شهری که دل ارزان ندارد رفتم من از دنیای بی احساس سردت گاهی نجابت ارزش عصیان ندارد درتنگنای سینه جنگ عقل واحساس دیگرصدایی خفته و پنهان ندارد وقتی که عاشق میشوی بارگناهی ازبرکت تفسیر المیزان ندارد هی ازمودم ،ازمودم ،ازمودم! دیدم که شهری زیره ی کرمان ندارد وقتی که خنجر بر رگ دستم کشیدی تبریز وتهران فرق با کاشان ندارد شاید تو هم فهمیده ای بانوی شعرم هی ازتو گفتن بیش ازاین امکان ندارد

بازهم شعر شهامت یکصدو هفتادو پنج شعر وصف ادمیت یکصدوهفتادو پنج شد علم بر پا میان ایه ی حبل المتین از ازل تا بی نهایت یکصدو هفتادو پنج گهگداری بیخیال از دغدغه دستی بکش برکتاب عشق و غیرت یکصدوهفتادو پنج طعنه بر دنیا بزن باپیکر غواصها زندگی بعداز شهادت یکصدو هفتادوپنج اشک چشمت شد فلسطین هرشب وهرنیمه شب گریه کن براین جنایت یکصدو هفتادوپنج جمع بستم لاله هارا تا سر گلدسته ها یک به یک تایک عبارت یکصدو هفتادو پنج م.دانایی بداهه براساس ردیف غزل ( محمود مربوبی) ۱۷۵شهیدغواص تشییع شده امروز

خسته ام من خسته از اقرار گاهی میشوم خسته از اخطار در اخطار گاهی میشوم خسته از اسکندر و تیمور،چنگیز مفول خسته از تاریخ بی افشار گاهی میشوم خسته از سعدبنی وقاص ،دوران حجر! خسته از فرمان بی مقدار گاهی میشوم خسته از سامانیان وخسته از قاجارها خسته از هر قوم بی صفار گاهی میشوم خسته از هربحث دینی خسته از هرمذهبم خسته از گفتار بی کردار گاهی میشوم خستگی از حال بم دارم به دست زلزله خسته از ایران در اوار گاهی میشوم خسته از دوران پراشوب رنجور وطن خسته از هرجنگ بی سردار گاهی میشوم خسته از تحریمها وخسته از بحث اتم خسته از اخبار دراخبار گاهی میشوم.......... ......................... سروران عزیزم این غزل بیش از 17بیت بوده که ابیاتی ازان رادرمضمون ومحتوی دیگری ارسال خواهم کرد...

بی تو در هر شعر و هر اواز خوابم میبرد مثل مرغان سبک پرواز خوابم میبرد بی تو در سرمای بهمن مثل نخلی بی پناه اوج گرما باز در اهواز خوابم میبرد گوش جان را در خیالم کوک کردم اخرش با صدای دلنشین ساز خوابم میبرد خسته ام از انتظارت خسته از بیداریم خسته از تکرار هر اغاز خوابم میبرد پر شدم از شعر در سرگیجه عطر دوسیب پای بزم شعر درشیراز خوابم میبرد عازمم با شعر قصد دلبری بانوی من عازمم از ترس دست انداز خوابم میبرد...... ................. سلام ودرود بر اساتید گرانقدر ودوستان نازنینم .. پستهای زیادی در کلبه به اشتراک گذاشتم که مربوط به اوایل کارم بوده واکثرا به جز تعداد خیلی محدودی ارزش واعتباری ندارند از این رو بران شدم تا قدری زبان شعریم را سامان دهم و از این رو اساسی کم کارشدم ...هرچه هم تاکنون اموختم ازشما عزیزان درهمین کلبه بوده وحضور یک خط درمیانم دلیل به دوری ازخانه اصلیم نیست و گاها بدون نظر گذاشتن بدلیل سرعت نت همه نظرات واشعار رامیخوانم ..مثل همیشه منتظر راهنمایی شما عزیزان هستم ..

با زخم تمام پیکرت خندیدی با تیر نشسته در سرت خندیدی ان لحظه تو درس عشق معنا کردی وقتی که درون سنگرت خندیدی...... .................... تقدیم به مردی بزرگ که وقتی به خانه برگشت دوپا ویک چشمش را درسنگرش جاگذاشت...اگرچه فرندی ندارد اما روزت مبارک رفیق. ........... روز پدر به دوستان عزیزتر ازجانم ..استاد حاکی ،استادشیخی،استاد کریمی،استاد شیرازی ودیگر عزیزان مبارکباد .

بگذار امشب زندگی پایان بگیرد یکبار دیگر داغ دل جولان بگیرد بگذار در این باور فرسوده امشب یک لحظه درمن بیکسی پایان بگیرد میترسم از روزی که کم کم چشمهایم شب گریه ها را درد بی درمان بگیرد میترسم از وقتی که پای لنگ لنگم یک شب سراغ خانه ی سلطان بگیرد میترسم از روزی که دیگر درهوایت این دردهای کهنه ازمن جان بگیرد وقتی نباشی ،عاشقی سخت است هرشب بگذار مرگم قصه را اسان بگیرد شعری سرودم گرچه دانم بی فروغست ایکاش شعرم در غزل عنوان بگیرد ................... دوستان عزیز اساتید گرانقدر مدتی سعادت حضور نداشتم خواستم دستم خالی نباشم واین شعر تنها بهانه ای بود......مثل همیشه نیازمند راهنمایی شما عزیزانم

بهارنو نوار امد خوش امد صدای پای یار امدخوش امد برای کوچ فروردین دوباره "پرستو بابهار امدخوش امد" .......... عرض سلام وارادت دوستان عزیزم اساتیدگرانقدرم نوروز باستانی برشماوخانواده گرامیتان مبارکباد..

بعد از تو کسی قلب مرا شاد نکرد ویرانه ی دل را کسی اباد نکرد بعد از تو اگر کسی بر این راه گذشت گریاندم و غیر از گله ایجاد نکرد ای دختر همسایه شبی خاطره ی تو تا مرز جنون بردم و ازاد نکرد پاسوز تو در غربت این کوچه بن بست عمرش به سرامد ودلت یاد نکرد این شعر اگر تلخ تر از قهوه ی ترک است بعد از تو کسی قلب مرا شاد نکرد ...... ..................... درود بر عزیزان دلم ...منتظر راهنمایی ونکته نظرات شمایم

نوای بینوایم درد دارد "گلوی بیصدایم درد دارد" پس از تو درمیان غربت شهر غرور خنده هایم درد دارد ... ...........

ازان روزی که دلها خون فشان است و اتش در دل پیر و جوان است بدان در ماجرای پشت پرده همیشه پای یک زن درمیان است