نمی کند اثری در روند همکاری

تو لای چرخ مرا هر چه چوب بگذاری

 

هر آنچه بر سرم آورده ای فرستادم

به استجابت توفیق های اجباری

 

جدا نموده ام از دیگران حساب تو را

همین بس است برایم که درد سر داری

 

اگرچه راه زیادی نمانده تا مردن

ولی رسیده صدای طنین بیداری

 

خبر دهید که باران دوباره برخیزد

که گرد و خاکِ وسیعی نشسته بر یاری

 

دوباره نور سپیدی ز عشق می بارد

پس از نشستن احساس مردم آزاری

ای عشق مزن با دل من دست به کاری

زیرا که خبر از دل دیوانه نداری

 

با موی پریشان توافسوس ! چه کردند

ما هیچ ندیدیم مگر دام گذاری

 

گفتیم ز بدنامی این کار حذر کن

ما را به وفایی که نداری نسپاری

 

چشمان تو رویای مرا باز بهم ریخت

زلف تو کجا دیدن اسبان  فراری

 

 خوشحالی من در پی تو سود ندارد

امروز که بر مرکب اندوه سواری

 

ده سال نشستم که بیایی سر وعده

وقتی تو نباشی که بیایی چه قراری

 

درخت خشک صد ساله

نماد زخمی دیروز

نشسته بر سر راهم

مثه تندیس پند آموز

دلم با دیدنش گرمه

که از برگاش نشون دارم

تموم خاطراتم رو

من از تاثیر اون دارم

درخت یادگاری ها

تو قلب بچه ها تک شد

به روی جسم خشکیدش

علامت های ما حک شد

کنار آب آبادی

به حال خستگیمون سوخت

شبا چشمای سبزش رو

به ناکامی ما می دوخت

*

چقد دلگیره آبادی

چقد زخمیه قلبامون

کجا رفتند گنجشکا

از این رویای بی بارون

گرچه با درد غریبی آشنایت ساختند

توتیای عشق را از خاک پایت ساختند

بعد از آن درجای جای وسعت این سرزمین

بعد هر منزل قدمگاهی برایت ساختند

در حقیقت مثل اعجازی درون عشق بود

عاشقان چیزی شبیه  کودتایت ساختند

مهربانیت تمام شهرها را می گرفت

در حکایت هایشان مشکل گشایت ساختند

وحشتی از شیعیان در سینه ی حکام بود

مثل ابری از علفزاران جدایت ساختند

رنج و بیماری عزیز دل امانت را گرفت

کافران درگیر با آب و هوایت ساختند

می شناسد خاک ایران رد پای عشق را

کاخ دل را مردمانش با بهایت ساختند

آن مسیری را که رفتی بس که گرما بخش بود

عامل ترسیم خط  استوا یت ساختند

بس که گفتند از کراماتت میان مردمان

بر جهان فرمانده کل قوایت ساختند

ماهها مامون گمان می کرد تنهایی و رنج

در حصار تنگشان بی محتوایت ساختند

با چنان زهری که در کام مبارک ریختند

یک جهان اندیشه در جغرافیایت  ساختند

گاهی اوقات اگر گریه به جایی نرسد

تکه ای نان شب مردن به گدایی نرسد

کوه غم می شکند پشت تورا پنهانی

در زمانی که صدایی به صدایی نرسد

متولد نشود آدمی از مادر خود

تا که بر خاطره اش داغ جفایی نرسد

دست پیراهن من از تن تو کوتاه است

که به آن میکده هر بی سر و پایی نرسد

بسته ای موی خودت را , گل رز خواهد مرد

گر همینگونه به گلخانه هوایی نرسد

کوهی که مشتاقی به پنهان بودن خود

می ترسی از توفان به لرزان بودن خود

 

من نیز می ترسم که پاهایم بلغزد

بی اعتمادم چون به انسان بودن خود

 

چون شهر دوری در کنار مرز وحشت

می ترسم از تصمیم استان بودن خود

 

با این جنایت ها کنار کعبه ی دوست

ناراضیم از این مسلمان بودن خود

 

یک روز خوش در نفس آزادی من نیست

خوشحالم از تقدیر زندان بودن خود

 

صندوق زر خالی است ای سرباز عاقل

بردار دست از این نگهبان بودن خود

 

یک عمر بیگاری برای عشق بس نیست؟

خر می خورد شلاق ارزان بودن خود

 

روزی که شد قانون جنگل با مسلسل

برگشته شیر نر ز سلطان بودن خود

 

دست مترسک ها به دزدی کرده عادت

دیگر پشیمانم ز دهقان بودن خود

هرکه چشمان تو را از آب زمزم ساخته

قلب خونینی برای خلق عالم ساخته

 

کودکی بودم گمان می کردم از روز ازل

تیغه ی شمشیر ها را ابن ملجم ساخته

 

فکر می کردم خدا روزی پشیمان می شود

اینکه با دستان خود یک روز آدم ساخته

 

هرچه توفان می رسد در کربلا پیچیده است

موج دریاهای ماتم را محرم ساخته

 

حرف های شاعران پیش را جدی مگیر

من بهشتم خانه اش را در جهنم ساخته

 

کم کمک این اشک هایت داستانی می شود

رود کارون را همین باران نم نم ساخته

 

گرچه فردوسی در آفاق سخن مشهور شد

شعرها را در حقیقت گرز رستم ساخته

 

باری از درد فراقت من خرابم کاشمر

گاهی انگور تو ما را شاد و خرم ساخته

رسم بزرگان است اگر افتاده باشی

بر خاک می افتی ز هر کس زاده باشی

 

یک روز توفان می شود در عشق آن روز

باید برای مردنت آماده باشی

 

آغاز عشق جاودان ما در این است

وقتی که هستی را به آتش داده باشی

 

تسلیم تنهایی شدن معنی ندارد

روزی که روی دست خود افتاده باشی

 

دنیا عزیزم آخرین جای نبرد است

بهتر که در دنیای خود آزاده باشی

تو زیر خاک نشستی و من به خاک سیاه

تفاوتی  نکند  این   برای  دنیا ،  آه

 

بگو به من که در آنجا چه می کنی ای عشق

چه می دهند به جای حقوق آخر ماه

 

نشانیت که ندارم چه نامه بنویسم

به دست کس نرسیده است نامه از الله

 

برای دیدنت ای آرزو چه باید کرد

گمان کنم که ندارد به غیر مردن راه

 

بهار می رسد آخر پس از زمستان است

زمان رفتن هرکس فرا رسد ناخواه

 

به گریه های خودم از فراق پابندم

که گریه می شکند قلب آسمان را گاه

بعد از تو من بر مردنم اصرار دارم

حالا که رفتی گفتنی بسیار دارم

این رسم مردان خطا کار است افسوس

روزی که باید با تو باشم کار دارم

سخت است تنهایی برایم چونکه با تو

من خاطراتی پشت این دیوار دارم

غافل شدم از خود نمی دانستم این را

فرصت برای زندگی یک بار دارم

هرگز نگفتم عاشقت هستم و رفتم

من عاشقت بودم به این اقرار دارم

افتادن سرهایمان از سرگرانی است برگی که می افتد نه از نامهربانی است از ناله های جغد فهمیدم درست است فریادهای نیمه شب ها آسمانی است پیران جوانی را به خاطر می سپارند حسی که پیری را نمی بیند جوانی است مانند یک شبنم که در بند نسیم است آدم نمی داند که در یک لحظه فانی است در زیر هر سقفی که باشی غصه ها هست هر جا که باشی آسمان هایش کمانی است آهنگ ما در زندگی مشتی هیاهوست تفسیر گل از زندگی با بی زبانی است

جز شقایق با لبت ای آشنا همرنگ نیست سنگ اگر درهم نریزد از نگاهت سنگ نیست سر به روی شانه ی معشوقه خوابیدن رواست مردن پروانه در آغوش گل ها ننگ نیست روز مرگ و زندگی رفتارتان با کینه بود فرق چندانی میان صلحتان با جنگ نیست می شود گاهی که دلتنگیم در دیدار هم در جدایی مشکل عاشق فقط فرسنگ نیست از حریم دیگران بردار پایت را بفهم در زمین وسعت فراوان است دنیا تنگ نیست بشنو آهنگ حقیقت را که در آیین ما مشکل دین خدا با نغمه و آهنگ نیست این قدر دعوا نکن در انتخاب رنگ ها هیچ قانونی برای انتخاب رنگ نیست

گم شدم در گیر و دار آرزو های خودم تا به تنهایی رسیدم باز با پای خودم مثل احساسی که از دلبستگی بیزار بود من زمستانم گریزانم ز سرمای خودم آتش سوزان عشقم در مسیر سرد باد می شوم توفان ویرانی فردای خودم قصه نامحرمان بس بود اما پس چرا می کشم کشتی دزدان را به دریای خودم خورده ام صد بار چوب اشتباهم را ولی می کنم تایید مرگم را به امضای خودم ادعا کردم که کوهم ریشه دارم در زمین با نسیمی جابجا گشتم من از جای خودم بس که گریان کرده ام لبخند های شوق را سیل این دیوانگی آمد به صحرای خودم

تلخ است جدایی و سرانجام جدایی هم بدتر از آن اینکه بدانند نیایی چون سنگ که بر آینه خوردست و شکسته ست از حادثه ات مانده از آن روز صدایی چندی است به دنبال تو هستیم و ندانیم در صفحه ی گم گشته ای از خاطره هایی دل بسته به دنیای تو بودم که بمانی تو بادکنک رشته ی فکرت به رهایی در یک برهوتم همه جا آه و کویر است وقتی نکنی ذهن مرا راهنمایی

همینکه دیده ی از حد خرابتر داری خبر ز کشمش شیرین کاشمر داری هزار و یک شب ذهنت همیشه خوابیده است ز شانه های زیادی که زیر سر داری چه موج خانه براندازی آمد از مستی شکسته سد دلت آشنا ، خطر داری اثر نکرده برایم شراب تنهایی که قرص ماه تو را دیده ام ، اثر داری زمان بریده پرم را که در زمین باشم خدا کند که نفهمد کسی تو پر داری غروب خانه نشینی من چه غمگین است کنار من بنشینی و عکس برداری تو انتقام خودت را گرفته ای از من برای کشتن من قصد این سفر داری

وقتی مرام زندگی بی اعتمادی است یک عمر باهم زندگی کردن زیادی است آینده ابری شد و باران ریخت هر روز چیزی که در آن من ندیدم رنگ شادی است آبادی تقدیر مفهوم است اما تصویر انسان ها در اشکال نمادی است دیگر نسیمی بر نمی خیزد زدریا موجی نمی آید و قایق نیز بادی است وقتی که پاییز است می فهمی ز حالم شعری که دارم می نویسم انتقادی است

در بين سران شهيد سرداده سر است
افتاده به خون همیشه در اوج تر است
از نعره ی آسمان که پیچد در کوه
فریاد سر بریده پر موج تر است

دوران پادشاهی جسمم تمام شد ساقی ! مریز باده که پر گریه جام شد از لشکرغرور ، نه ، یک تن نمانده است آن بارگاه آینه بی بار عام شد بانو ! میا به خلوت بی اعتبار من حتی نگاه عشق به چشمم حرام شد اسبی نمانده است بتازم به نیستی فریاد از این زمانه ! که شاهی غلام شد دنیا مرا کشیده به بند خیال خود آری پلنگ سرکش این بیشه رام شد دروازه ها گسسته ، ستون ها شکسته اند گویی درون سینه ی من انهدام شد باران گرفته است مرا از گذشته ها در کار زندگی همه اش انتقام شد لشکرکشی نموده به من روزگار من روزی که من جدا شدم از دل قیام شد

ابری است همیشه سقف یادم باران زده در مسیر بادم تا رفتن این جنون ابری پس لرزه مشو بر اعتمادم * پر می کشد از گناه من سنگ فواره زند ز ریشه ام آه چون فرفره ای ز خون ودردم از بس که خورد سرم به درگاه * قربانی روزهای تلخم یا شاعر حرف های متروک ای کاش که ذوق من بخشکد چون مغز هزار دانه ی پوک * روزی نگران من تو بودی با جسم نحیف و قلب پر درد اکنون نگران من کسی نیست ای مادر جاودانه برگرد * هر شب ز خرابه ی تحیر خش خش تن درد بر رگانت آهسته به زور می خزیدی قرصی کف دست مهربانت * یک سایه ی بد شگون و تاریک در ذهن تو بود مثل بختک یک خط عمیق از تنفر بر قلب تو بود دائما حک * من بره ی سر بریده بودم بر سقف اتاق چشم هایم تا صبح دگر تکان نمی خورد از شدت بغض دست و پایم * در خلوت انباری متروک چون میز شکسته زیر آوار با تک تک موریانه همدم من تجزیه می شدم گنه کار

برنمی دارم چو آتش از لبم سیگار را اینچنین آتش کشیدم روزهای تار را خلوتم را می زند بر هم نگاه خسته ات گر به روی پلکهایم جا دهم دیوار را هر چه می خواهی که من گردن بگیرم حاضرم حاضر م گردن بگیرم حلقه های دار را خرمنی از خاطراتت خوشه چینی کرده ام کی تواند پر کند این خوشه چین انبار را طوطی ام دریک قفس افتاده ام بر جان خویش می زنم بر شیشه ی عمر خودم منقار را