روحِ زنجیر شده در خاکم
اهلِ شهری وسطِ افلاکم
تو از آن دور به من می خندی
من از این دوریِ تو نمناکم
در هیاهوی جهان می چرخم
در خودِ بی خودِ خود، در لاکم
واله ی عالمِ حیرانِ تو ام
مستیِ نَعبُدُ ی ایّاکم
مجمرِ آتشِ هجرانِ تو است
سینه ی سوخته ی صد چاکم
کثرتِ کوثرِ تو بی حدّ است
غرق در آیه ی اَعطَیناکم
گر به بادم دهی آخر ای دوست
در فنا گشتنِ خود، بی باکم
آخرین لحظه، رضا خواهد گفت
عاشقِ خلقتِ یک لولاکم
1396/4/10 / 6 شوّال 1438
رضا