توانم نیست در پاسخ …چه گویم کرامت می کند با من کریمی به ابجد می سراید نصّ تاریخ که می گویم بر او : احسن کریمی ولیکن تاتوانی را چه چاره که خارم در سخن – گلشن ؛ کریمی… سخن می گفتم و شعر و سرودی به پیشت من شدم الکن کریمی به غربت گر چه دلتنگم ولیکن مرا یادی است از میهن ؛کریمی سخن پرداز و استادی مسلّم هزاران مرتبه احسن، کریمی. استاد گرانقدر من جناب کریمی عزیز – تقدا این بداهه تقدیم باد تا سروده ای در خور – که باز هم ناتوان خواهم بود – تقدیم دارم..

سلام و درود بر شما استاد گرامی؛ هدیه کوچکی به رسم احترام و به پاس آموخته های فراوان در محضر شما، تقدیم شد. آنچه در بداهه بسیار زیبای خود فرمودید بیش از شایستگی رضا است و نشان از محبت و بزرگواری شما دارد. انشاء الله خداوند متعال به شما عمر با عزت و سعادت و تؤام با تندرستی و شادکامی عنایت فرماید.