صاحب کرمی می آید

نفسـی   می رود   و  بـاز دمـی   مـی آیـد

مـی رود خـاطـره  بسیـار و کمی  می آیـد

گرچه درچشم به راهی توچشمم شده خشک

بـه   امیـد   تـو  ولـی   گـاه  نمی  می آیـد

می وزد  باد  بـه  سامان  نیستـان  و از آن

ناله  از سـوز دل  و درد  و غمی  می آیـد

سخنِ تلخ  و درازی  است که  دارم در دل

عقـده  از راه  پـر از پیچ  و خمی  مي آیـد

قصـه  عشـق  مرا  کس  نتـوانست  نوشت

دردم  آن  نیست  که  در هـر قلمی می آید

نفسِ  صبـح  معطّـر ز دعـای  سحـر است

خنک  آن  بـاد  که  در صبحدمی  می آید

از کرامات طبیعت که در آن غفلت  نیست

می رسد وعده  که  صاحب کرمی می آید

نغمه  کفتـر عشق است  مـرا  گوش نـواز

ایـن  خوش آواز  ز برج  حرمی  می آیـد

قصه  شعر من از حوصله عشق  جداست

دادخواهی است  که  گاه از ستمی  می آید

بخت را شوخی وبازی است فراوان حاکی

طالـع  شوم  گه  از خوش  قدمی  می آیـد

۲۴/۳/۹۹

خانه امن

بیتِ  چشمـانِ  تـو الهـامِ غـزل هـای  من است

که به هر مصرع آن خفته هزاران سخن است

مـدعـی   کیسـت    پـریشـانـی    احوال    مـرا

شوخی چشمِ تـو خـود  پاسخ  دندان شکن است

امـن  و آرامش  مـن  خانـه  چشمـان  تـو بـود

هـرکجـا سایـه  امـن است  همانجـا  وطن است

مـا   و  دلـدار  نـداریـم    تفـاوت   بـه  صفـت

نازک انـدیـش از آنیـم   کـه  نـازک  بـدن است

دل  پـرنـده  اسـت  پـرَد  تـا  بـه  پـرنـدِ  تـنِ او

همه حسن است وصفا گرچه که درپیرهن است

خوش  پسندی  شـده  وابستگی  مـا  بـه  جهـان

روح  بیچـاره  چه  سازد  که  گـرفتار تن است

حکمت  عشـق  در آن است  کـه  واصل  نشود

واصل عشق همان  است  که  در سوختن است

حرمتی  گر به  تنِ  خاکی  ما  هست چه   باک

تـوشـه ی آخـرتـی  هسـت اگـر ، آن  کفـن است

التیـامی    نـدهـد     مـرهـم     لبهـای    نگـار

زان که  در سینه  من ریشه  زخمی  کهن است

نظـری   کـن  بـه   حـریفـان   مقـابـل   حـاکـی

گرچه دانم که  تو را ریشه  در این انجمن است

۲۵/۳/۹۹

 رباعیات

از لحظه ی دیدار سخن می گفتی
از شادی ی بسیار سخن می گفتی
دیدی که یکی نشد دو بودن هامان
تو با  مـن از یکی شدن  می گفتی

گفتی  با  مـن  همـراهی ، اما کو
همـراهـی  تـا   پـایـان  دنیـا ،  کو
گفتی  پیمان  داری  با  مـن  فـردا
امروزت خوش،گر بودی ـ فردا کو

رامی  امـا  طبعی  سرکش  داری
گاهی سختی  گاهی  نرمش داری
داری مهـری با مـن ای گل ،  اما
خاری هم تیز و پـر سوزش داری

گر با  من بودی  دنیا  با  من بود
هرشادی بودازهـر جا  با  من بود
امـا  رفتی  بـا  خـود  تنها  مـانـدم
کاش ای گل عشقت تنها با من بود

من  در جانـم  دردی  پنهـان دارم
امـا  بـر خـود  آن  را  آسان دارم
دارم  زخمی در دل  گرچه خونین
حاشـا خواهـم  بـر آن درمـان دارم

تا کی در دل  از غـم  مـاتـم  گیرم
کـو دستی تـا آن  را  محکـم گیرم
هـرگز نتـوان از غـم  تنها  دم  زد
تنهـا  نتـوان ،  بـایـد  همـدم  گیرم

بسیـار  سخـن  ز  نـاتـوانـی  گفتم
از عشق  که  بود  در جوانی گفتم
سنگی است  نهاده  بـر مـزار ایام
یعنـی  ز  گـذارِ  زنـد گانـی  گفتم
۱۹/۳/۹۹

هیچ

هیچ  اسـت  روزگار و  بـر او اعتبار هیچ

رخصت نمی دهد  به  کسی  روزگار هیچ

بـر هیچ  امـر نیست  بـه  کارت  اراده ای

داری   هـزار  جبـر ،  ولـی  اختیـار هیچ

محصورِ  سـرنوشـت  و  گرفتـارِ  قدرتـی

راهی که  تا  رها بشوی زین حصار هیچ

بـر هـر چه  می کنیم  جزا و عقوبت است

چـون  هسـت   انتقـاد  بسـی ، افتخـار هیچ

راهِ  نفـس   گـرفـت  ز تحکیـم   زنـد گـی

دستی  کـه از تـو بـاز کنـد ایـن  فشار هیچ

ما معتکـف  بـه  دیـرِ رفاقـت  شدیـم  لیک

یاری  نکــرد  هیچکـس از ایـن  دیار هیچ

اقرار نیست  بر لبِ هرکس که  وعده  داد

پـا  را  نبستـه انـد  بـه  قـول  و قـرار هیچ

بر فطرتِ  نهفته  که  حاکم به طبعِ  ماست

نسبـت   نمی دهنـد  بـه  ایـل  و  تبـار هیچ

از وعده ای که  بود  به خوب و بدِ  زمان

مـا   را  بـه   روزگار  نشـد  آشـکار هیچ

ارجی نداشت  سعی و تلاشی که  کرده ایم

مـزدی  نبوده  اسـت  سـزاوارِ کـار ، هیج

ایـن  بـاده  کـز حلاوتِ  دنیـا  کشیـده  شـد

نشاَت  نـداده  اسـت  بـه  حالِ  خمـار هیچ

خاموش گشت ومرد چه آسان حضورعشق

شمعی نگشت روشـن  بـر ایـن  مزار هیچ

حاکی نمانده  است  دل و باوری   به  یار

هیچ است اعتقادِ  تو بر عشق و یار ، هیچ

۱۷/۳/۹۹

دست

کو دستِ موافق  که  به  دستم  بنهد دست

یا وقتِ خوشی ، با دلِ آسوده ، دهد دست

تـا کی  بـه  بلنـدای سعـادت  بنهـم  چشـم

کوتاه  مـرا بخت ، که  هرگز نرسد دست

بیـداد  چنـان   رفـت   کـه   آرام   نمیـرم

تـا  داد  ستـانـم ، بـه درآرم  ز  لحد دست

یـک  پـا  بـه  طرفـدای  ما  پیـش  نیـامـد

اما ز مخالف  که  بلند است دو صد دست

هـر دست  که   آمـد  پیِ آزار و ستم  بود

حسرت  به دلم ، آنکه  بیاید به  مدد دست

در دشت جنون دست   به  دامن  نرسانند

درباغ جنان است که هر شاخه شود دست

یاری نکند یاد که  بـر ما  چه  ستم  رفت

کو آنکه به یک نکته ازاین درد نهد دست

کس گوش به دردت ندهد لیک  ز عشقت

کوبنـد  به  تشویـق تـو بسیـار ز حد دست

تقصیر و خطا  بـود  مـرا عشق  و محبت

انگشت نشان  است  مرا  تا  به  ابد دست

حاکی  نبـری راه  به  دریوزگی ی عشـق

بر صفحه اعمال  تو  گر کس  نبرد دست

۱۳/۳/۹۹

معلم

معلمی ، که  تـو  را  در مثَل ؛ خدا خواندند

نجات ، چون دهی از جهل ، ناخدا خواندند

زکات  علـم   مقـرر   چـو شـد  در  آمـوزش

تـو  را بـه  مهـر ، در آموختــن ، فـرا خواندند

کلاسِ  درس  به مکتب  نمی شود محدود

کـه  طالبانِ حقیقـی  بـه هـر کجا  خواندند

مقدس  است  سخن  هر چه  بر زبان راند

مقـام   و  شان  معلـم  چـو  انبیـا  خواندند

نبـوده   هیـچ   معلـم    ز  مهــر  ؛  بیـگانـه

به  هـر  نشان  و  زبان بـود ، آشنا خواندند

فنـا  پـذیـر   نبـاشـد   معـلـم   از   علـمـش

فنـا  بـه  عالم  دل  را  ؛ چنان بقـا  خواندند

به شوقِ درس  و  محبت  به  نام تو جمعند

به  مهر  و  علم ، معلم بیـا ، تو  را خواندند

به  هر کجا  که  ندارد  مسیر عقل  نشان؛

حضـورِ  دانـشِ  او  را  گـره گشـا  خواندند

نـمـی  رونــد   رفیقـانِ  همـکلاس  از   یـاد

که علم و عشق به همراه من بجا خواندند

کلاس  و  درس  ز یادم  نمی  رود  حـاکـی

که خوانده ایم و چه بسیار هم زما خواندند

1 مهر 96

نمی گردد

چه خوانمت که نظر از تو بر نمی گردد

هرآنچه  هست   جدا از نظر نمی گردد

کمان  مهر تو   پیرانه ام  گرفت  نشان

چه ناوکی است که عقلم سپر نمی گردد

چنان نشانده  مرا  سر نوشت در راهش

که  هیـچ  راهِ   قضا ، بـر قدر نمی گردد

مگـر  ز مکتبِ   دلـدادگـی   بیـا مـوزی

نخوانده عشق که  صاحب هنرنمی گردد

مرا به  همرهِ  گمراه ، هیچ   نیست  نیاز

از او چه   سود  اگر  همسفر نمی گردد

شبِ  فراق   چه داند  گرفته  در آغـوش

اگـر بـه چشـمِ نخفته سحـر نمی گردد

چه کرد غفلتِ ما با  دو روز عمرِ عبث

به خواب رفته ز کس با  خبر نمی گردد

خیالِ غنچـه ِ لب  لذت آور است  ولیک

هزار حرف چو یک لب شکر نمی گردد

شکسته بال توانـد  بـه  بال  و  پر بالـد

ولی  بـه  طینت پـرواز  پـر نمی گردد

اگرچه رفت مرا عمر بی  تو بی حاصل

ولی  به  یاد  تو  هرگز هـدر نمی گردد

اگر چه  در خورِ من  نیست  زندگی اما

نصیب  من  ز جهان  بیشـتر نمی گردد

مرا چه فیض به پیرانه عاشقی ، حاکی

هـزار پنـد  به  دل   کارگر  نمی گردد.

22/3/96

محتشم کاشانی و غزلی مجهول از او

شمس الشعرا کمال الدین محتشم کاشانی = متولد - 905وفات در 996 قمری. مجموعه اشعار او بنا بر وصیت خودش توسط شاگردش « میر تقی الدین محمد حسینی کاشانی» تنظیم شده است. او مجموعه اشعارش را در پنج کتاب شعر و دو کتاب آمیخته از شعر و نثر تدوین کرده است :

1 - صبائیه = غزل های زمان نوجوانی شاعر.

2 - شبابیه = غزل های دوره جوانی شاعر.

3 - شیبیه = غزل های دوره پیری شاعر.

4 - جلالیه = نظم و نثر.

5 - نقل عشاق = نظم و نثر.

6 - ماده تاریخ ها = در وفات افراد و ساختمان هایی که ساخته شده

7 - معمّیات = معما ها.

البته شهرت و مطلوبیت محتشم به خاطر ترکیب بند معروف او در رثای سید الشهدا است که جایگاه خاصی در ادبیات فارسی به او بخشید.

مسلم است که سروده های شاعر در نزد افراد موجود و پراکنده بود و جمع آوری گردید و در این میان بی تردید اختلافاتی روی خواهد داد.  از دیوان  محتشم یک بار در سال 1304 قمری در بمبئی  چاپ سنگی و بار دیگر در 1320 شمسی در تبریز چاپ سربی شده است.

این چاپ شد ه ها  اختلافاتی با هم دارند. در چاپ بمبئی جمعا 449 غزل - و در چاپ تبریز 339 غزل آورده شده است . در حالی که یک دیوان خطی که در نزد این جانب می باشد 572 غزل آورده شده است که نسبت به چاپ بمبئی 123 و نسیت به چاپ تبریز 233 غزل اضافه دارد که البته می توان این اختلاف را از سلایق تدوین کنندگان  در امر اتنخاب از مجموعه اشعار او دانست . بی تردید هنوز اشعاری از محتشم کاشانی چاپ و یا در اختیار عام گذاشته نشده است که غزل باردیف « آهسته آهسته » یکی از آن ها است

برابر گنجور جمع غزلیات محتشم  در رساله جلالیه 64 غزل و در غزلیات 601 غزل است . اما از ردیف  آهسته آهسته ذکری نیست . شاید از ملحقات باشد.متاسفانه این نسخه خطی نفیس موجود نزد بنده تاریخ ندارد . غزل محتشم این است:

آهسته آهسته

به سوی او روم هردم روان آهسته آهسته

به کویش پا نهم چون شبروان آهسته آهسته

کشم گاهی به چشم این خاک ره دزدانه دزدانه

گهی بوسم به عجز آن آستان آهسته آهسته

دل اندک اندکش کی دادم اول تا سپارم دین

چه دانستم که کارافتد به جان آهسته آهسته

شدم در دادخواهی بی زبان زان حرف عاشق کش

که می گفت این بت شیرین زبان آهسته آهسته

نباشد بخت اگر نامهربان از چاره سازی ها

به خود می سازم او را مهربان آهسته آهسته

به من آن گل گمان بد ندارد فرصت این کو

که سازم با رقیبش بد گمان آهسته آهسته

ز بس کش جرعه های پند دادی محتشم خوش خوش

به خود هم کردی او را سرگران آهسته آهسته.

آرام آرام

تـلاوت  می کنـد  چـون  بـا  وضـو  آرام آرام

مقـدس   شـد   کـلام    دل   از  او آرام آرام

پیام  وصل  و میلاد  دوباره  می دهد  بر من

چو گردد  مرگ  بـا  مـن  روبـرو  آرام آرام

ز قیل وقال نا مردم چه بیم از آن که می دانم

فـرو  خواهـد  نشست  ایـن  هایهو آرام آرام

چه خوش گرفرصتی می بود برطرح سخن باهم

بـه  وحـدت   مـی رسانـد   گفتگـو آرام آرام

چومی پرسی مسیرراه ازرهبان چه غـم داری

به  مقصد  می رسی  بـا  جستجـو آرام آرام

ز ناکامی نفس، بی خواستن، درما نشد جاری

تلف   شـد   عمـر  مـا  در  آرزو  آرام آرام

نشد پیمانه ّ، گر حاصل به کام تشنه لب گاهی

حکیمـانـه    بنـوشـد    از   سبـو  آرام ارام

ز رسوایی  نباشد  ایمنی بر صورتک  پنهان

نقاب از  چهـره   می افتـد  از  او  آرام آرام

نظر  بر ناتوانی  های  نو  آموز  کمتـر  کن

بـه دریـا  وصـل  گـردد  آبِ  جـو  آرام آرام

نشد از ضعف ، تا  فریاد من غرد  ز بیدادی

رسـد   چـون  نالـه  از  پیـچ  گلـو آرام آرام

ز رسوائی نمی ارزد که دل بندی به بدنامان

کـه   بـازی  مـی کنـی   بـا  آبـرو  آرام آرام

چوگرگ ومیش می بینی به همراهی،مکن حیرت

کـه  گـردد  رام ، هـر درنـده  خـو،  آرام آرام

چه ماند ازمن در این گلزارحاکی عاقبت درعمر

پـلاسیـده  گلـی  بـی  رنگ  و  بـوّ، آرام آرام

16/3/97

آهسته آهسته

(به سوی او روم هردم روان آهسته آهسته

به کویش پا نهم چون شبروان آهسته آهسته)

«محتشم کاشانی»

بهار  زندگانی  شد  خزان  آهسته آهسته

به سوی نیستی گشتم روان آهسته آهسته

به پیرانه چه نالم از گذار عمر بی حاصل

گرفت از من جوانی و توان آهسته آهسته

نمی بینم عیان ازشوروشیدائی وسرمستی

که  گردیده  ز اقبالم  نهان  آهسته آهسته

تکبر در جوانی  بست  راه  عاقبت بینی

که اخر پیر می گردد جوان آهسته آهسته

نصیبم هرچه بود اندوخته ازمال وقال وحال

فنا  گشته  ز تاراج  زمان  آهسته آهسته

رها کردی اگرسنگی به سوی آسمان ای دل

فرو ریزد به سویت زآسمان آهسته آهسته

سمند بخت را هرگزمکن باورکه این سرکش

ز سوی تو بگـرداند  عنان  آهسته آهسته

بدین غفلت که داردازهوس بازی عجب نبوَد

شود تسلیمِ  گرگِ  شب ،شبان آهسته آهسته

ندارم  باوری  بر دوستی حاکی چو می دانم

که گردد مهربان ، نامهربان ، آهسته آهسته.

13/3/96

در حصار گذشت

گذشت  هرچه  به  من  کرد  روزگار ، گذشت

چنان  کـه  سیلِ  فناگـر ،  ز  کشتـزار  گذشت

به حیرتم  چه  شد آن  فصل  پر  نشاط  کنون

کـه   غنچـه ای   نشکفتـه  ؛   بهـار   گذشت

دلـم   نمـی طلبـد  صـدر  مجلس   و  شهـرت

به  فیض  گوشه ی خلوت  ز اشتهار  گذشت

نبـوده ای   کـه   بـه   مـوقـع   کمنـد   انـدازی

چه سود می شود اینک ، که از شکار گذشت

به  مـن  رسید  هرآنکس  نه  اینکه  یار نشد؛

بـه سـان  روحِ  گـرفتـار ؛  سایه  وار  گذشت.

ز  شوقِ  آنکه  بـه  دیـدار  مـی  رسم   روزی

نفس  نفس  همه  عمرم  در انتظار  گذشت.

بـه    اختیـار     نشـد     انتـخـابِ   راه   ،  مـرا

چه  اختیار  کـه  محـدود  در  حصـار  گذشت.

نشـد   نصیب  ،  سـزاوارِ  زنـدگـی    بـا   گـل

هـر آنچه  رفت  مرا  در  حریم  خـار  گذشت.

خطـا  مگیـر   بــرآواره ی  وطـن   ،  حـاکـی ؛

چو بسته گشت نفس ، از دیار و  یار گذشت.

29/2/96

نگویید

از  مـا   سخنی   بیشتــر  از  نـام  نگویید

وهم است  هـر آن گفته ، ز اوهام  نکویید

ما  را  نگذارید  از  این  بیش   به  مقیاس

آغـاز   نـداریــم    ،    ز   انـجـام    نـگـوییـد

محدود  نگشتیم  به  ایـام   شب  و   روز

بیدار  چـو  صبحیم   کـه   ار  شام  نگویید

مـا  جام   شکستیم   کـه  پیمانه  نگیریم

دیگر  سخن  از   بـاده   و   از  جام   نگویید

بـا  بـاور خـود  راه  مسنجیـد   ز هـر  کس

با  مـا  سخن  از  بختـه  و   از  خام  نگویید

با عشق به هر جا که روی خانه امن است

در  امن  و امان   از  قفس   و  دام   نگویید

تلخ  است ، اگر قصه  ندارد  سخن  از کام

بـا  شیفتگان  ،  قصـه  ز  نـا کـام   نـگویید

ما  را  نظر از قصه   به   آرامش   دل   بود

هر  قصه  در  آن  نیست  دل   آرام ، نگویید

وحشی  صفتان  روی به  دلخسته  ندارند

 از  آنکـه   نشـد  بـر  دل  مـا   رام  ، نگویید

زین  عمر چه  بر  ما  شده ، حاکی نکند یاد

چـون  رفت  بـر  او  گردش  ایـام  ؟ نگویید.

19/2/96

شامگاه عمر

بـه  شـامگاه  عمـر مـن چه  تلخ  می رود  زمان

کـه  لحظـه ای  نـدارم  از عـذاب  زنـدگـی  امـان.

در انتخاب  راه  خود  به  حیرتـم  ز سـرنـوشـت

چنان شد  اختیار گـم  که  کـس  نمـی  برد  گمان.

ز سـوز  شاعـری  نشد  جز  آتشی  بـه  نسل  ما

کـه  امتـداد  دود  مـن ، رسـانــدم  بــه  دودمـان.

قرار ما کشیده شد که؛ این خط است و این نشان.

هنوز هم  همان  خط  است  زندگـی، نشان همان.

بـه  سـر نـوشـت  مـن  نشد  نوشته  سـر فشانیَم

کـه  تابِ  ترکشم  به  سوی  تو کم آمد  از کـمان.

چه  ارزد  ایـن  تفاله جسم  من  که  بعـدِ  مردنم؛

بـه  خـاک   تـیره اش   نهـند   یـا  برنـد  آسمـان.

به  دشمنی  و خشم  و کینه  ره  نبرده  قهـر من

چه  بهره  می برم  اگر شوم  به  خشم  قهرمان.

ز دوستـان  و یـاوران  کسـی  نمـانـده  بـر قـرار

 به وحشـت از جدائیم  نـرو، تو پیش من  بمان.

چنـان  شدیـم  حاکیـا یکـی، کـه  بعـدِ  مـرگ  مـا؛

بـرنـد   نـام  خـویـش  را  اگــر   کنـند   یـادمـان.

از : شیخ بهاالدین عاملی:

گـر   نبـود  خنگ   مطـلا  لگام

زد  بتوان  بـر قـدم خویـش گام

ور  نبـود   مشـربـه   از  زرّ  ناب

با دو کف خویش توان  خورد آب 

ور  نبـود  بر سر خوان  آن و این

هم بتوان  ساخت  به نان جوین

ور  نبـود  جامـه ی  اطلس  تـرا

دلق  کهن  ساتـر  تن  بس  تـرا

شانه ی عاج  ار نبود  بهر ریش

شانه توان کردبه انگشت خویش

جمله که بینی همه دارد عوض

ور  عوضش هست میسر غرض

آنچه  ندارد  عوض  ای  هوشیار

عمر  عزیز  است غنیمت شمار.

بز اَخفَش

کسانی که در موضوعي تصديق بلاتصور کنند و ندانسته و در نيافته سر را به علامت تصديق و تأييد تکان دهند، اينگونه افراد را به "بز اخفش" تشبيه و تمثيل مي کنند                                                                         .

اخفش = سعيد بن مسعده خوارزمي معروف به ابوالحسن ميباشد. وي عالمي نحوي و ايراني و از شاگردان و اصحاب استاد سيبويه بوده است. اگر چه از سيبويه بزرگتر بود، ولي به شاگردي وي افتخار مي کرد و تأليف آن دانشمند را محفوظ داشت                                                                                                              

وفات اخفش به سال 215 يا 221 هجري قمري اتفاق افتاد و صاحب تأليفات زيادي، منجمله کتاب "الاوسط" در نحو است                                                                                                                                   

ميگويند چون اخفش زشت صورت و کريه المنظر بود هيچيک از طلاب مدرسه با او حشر و نشري نداشته، در ايام تحصيل و تلمذ با او مباحثه نمي کرده است. به روايت ديگر اخفش بحث و جدل را خوش نداشت و مايل بود هر چه ميگويد ديگران تصديق کنند                                                                                                         

قولي ديگر اين است که اخفش در مباحثه به قدري سماجت به خرج ميداد که طرف مخاطب را خسته مي کرد؛ به اين جهت هيچ طلبه اي حاضر نبود با وي مذاکره کند. پس با اين ملاحظات به ناچار بزي را تربيت کرد و مسايل علمي را مانند يک همدرس و همکلاس بر اين "بز" تقرير مي کرد و از آن حيوان زبان بسته تصديق مي خواست! بز موصوف طوري تربيت شده بود که در مقابل گفتار اخفش سر و ريش مي جنبانيد و حالت تصديق و تأييد به خود مي گرفت                                                                                                                             

از آن تاريخ بز اخفش ضرب المثل گرديد و هر کس تصديق بلاتصور کند او را به بز اخفش تشبيه و تمثيل مي کنند.

 (نقل به تلخیص از ویکی پدیا)

بز های اَخفَش

صاحبـنظـران   شهـود   مـی  آوردنـد

چون نیست  نشانـه ، دود می آوردند

اَخفَش که بـه تاییدِ سخن داشت نیاز؛

بـز هـا  همـه  سـر فـرود می آوردند!

زندگی

چیست این دوران پر رنجی که نامش زندگی است

نوشِ آن  زهرابه ِی تلخی  که  جامش زندگی است

چیست   ایـن  نـا امنی  و جنجـال  و جنگ  و آشتـی

کس  نمی داند  از این  جمله  کدامش زندگی است

زنـده   بـودن   را   جـدا   از   زنـدگـی   بـایـد   شمـرد

ای خوش  آن عارف که داند انهدامش زندگی است

از  بـد  و   از   نیک   کـس  هـرگـز  نباشـد   در امـان

نیک و بد در این جهان گرچه  تمامش زندگی است

سخـت   از   دنیـا   تـوانـد   دل   بـریـد ن   گـاهِ   نـزع

آنکه  در  هـر گفتـه  تـرجیـعِ   کلامش  زندگی است

عـارف   وارستـه    کـی   وابستـه ی    دنیـا    شـود

لافِ   وابستـه   بــه   دنیـا  ؛  اتهامش  زندگی است

زندگی اجبارِ پیوسته  است  بـر هر کس  که  هست

نفـسِ  نـا  معقـول  را  فعـلِ  حرامش  زندگی است

کی  توانـد  حاکی  از  دنیـا   رهـا  گـردد  بـه  شـوق

آرزو  بـر  پـای  او  بنـد  است  و دامش زندگی است

30/1/96

 می رسد باز به گوش

خوش بود گر سخن آید ز سخن ساز به گوش

خوشتر آن است که  آیـد همه با ساز به گوش

از مگو هـا ، همه جا  زمزمه ی پنهانی است

رفتـه  از قصه ی  مـا  بـاز  مگـر  راز  به گوش؟

طـرح خاموشی ی مـا ، بستنِ راهِ  نفس است؛

تـا  نفیـری  نــرســد  از قِبـَلِ  آز  بـه  گـوش.

راز گمنامـی ی  مـردان  خـدا  نیست عجیـب

کمتر از خـویـش  رساننـد  ز اعجـاز  به گوش

کی رود  یـاد  تـو  از لوحـه ی  جانـم  بیـرون

خطبه ی  نـام  تـو خـوانـدنـد  ز آغاز بـه گوش

عشـق را  بـا  همه ی  وسـوسـه  گوینـد عیان

خوش نیاید سخن ازشخص زبان باز به گوش

تا  نرنجـم  ز خبـر هـا ، شـدم  آواره  ز شهـر

می رساننـد  ز هــر واقعـه ای  بـاز، به گوش.

بـا   پـرِ  بـاز  کنـد  تـا  دلِ   کیـوان   پــرواز

صید  پروانه  کجا  می رسد از باز، به گوش

بستـه ام  راهِ  شنیـدن  ز خبـر  هـای  دروغ

لیک آید  ز مسیری که  شود  باز ، به گوش.

دل  بـه  دنیای دنـی  بـاز چـه  بخشـی  حاکی  

آخـرالامـر  رسـد  رخصـتِ  پـرواز  به گوش.

96/1/20

هست ؟ که نیست.

در نمازم   اثـر از  لطف   خـدا  نیست  که   هست

سجده ی شکر از این لطف،بجا نیست که هست

(استاد شیخی«دیوانه»)

وادیِ   عشـقِ   مـرا    راهنمـا  هسـت ؟ کـه  نیسـت.

کس بر این مشکلِ دل عقده گشا هست؟ که نیست.

واعظ ِ  شهـر چـه  گویـد  سخـن   از  حـرمـتِ   عشـق؟

وعظ ِ بـی فـایـده  را  ارج  و  بهـا  هست ؟ کـه نیست.

خـانـه   بــر  رهگـذر ِ  مـوج  چــه   سـازی    بـه   خطـا

تکیه ات   قـاعـده ی  اصـلِ  بقـا  هسـت ، کـه  نیست.

سنــگ   را    طینـتِ    مــوزون   ، بنشـانَــد   کـفِ   رود

خـار  را   جـز  بــه   کـفِ آب  ،  روا  هست؟ که نیست.

سعــی   تــدبیــر  ،  عــلاجِ   خـطِ    تقــدیــر    نـکـــرد .

جـز بـه اندیشه ی تسلیم ، رهـا هست ؟ که نیست.

بــی  تــو   بــر   مــا   نتـوان  داشـت   تصـور  ز وجـود

سـایـه از  واسطـه ی  نـور  جـدا هست ؟ که نیست.

رفـعِ   هــر   حـادثـه   بــا   تکیـه    بــه   بــازو   نشـود

هـر بلا  رفع  ، بـه  تعویـذ و  دعـا  هست ؟ که نیست.

خـم  شـد   ایـن  قـامتـم  از  پـرورشِ   قـامـتِ  شـعـر

  ایـن پسـر  بــر  پـدرِ  پیـرِ  عصـا هست ؟ که نیست.

چشـم   بــر   راه   کــرامــات   چــه   دوزی   حـاکــی

التفاطـی  مگر  از  پیـر  بـه   مـا هست ؟ که نیست.

16/1/96

رباعی

(در محضر جناب رحیمی نیا)

بر زخم  دلم ز اشک ،  مرهم دارم

زین اشک به دل صفای زمزم دارم

ایـن  قامتِ  نـاتوانِ  از  درد  نحیف؛

تـا چند  بـه  زیر بار غم ، خم دارم