ابری سیاه به دندان گرفته بود
این آفتاب
این آفتاب .
در کوی شهرور که دگر بانگ پر کشید
صد جام تازه از پیِ ناب سرکشید .
رخشنده چون عروس
با عشوه های نازکِ غمناک
بر حجله های سرخ
دردِ مرا
پیرانه سر کشید .
نوروز می رسد،
روبی مرا که فتنه ی آفاق گشته ام .
همچون غبار، امیدم نشسته است
با آتشی ز یأس نبودانه می دوم .
من خوانِ آخرم
دیگر مگوی ز دستانِ حیله ساز
تهمینه ام که از پیِ سهراب می روم .
____________________
اسفند 95