غروبت را
ابرینه تاج !
به نظر بسته ام
در شکوهمندی و یأس .
آفتاب
در کدامین دیار خواهد رُست
چون چشم بگشایم ؟
سرودِ سرد
منتهای این عجز است
و هم سپاس
که موهبتی .
_ « آری آری
آنچه می باید
باید .
آب
از چشمه بنوش
و خاک
از کوهِ بلند
که رهگذار
به هیاهوی هوچیان بگذشت .»
سوگوارِ سرودن مباش
که در بسترِ رود
شعر واره ی تو
کوهپاره ای ست
میانِ ماسه های عبور .
_____________________
بهمن 1395