تزئوس با کلافِ «آریادنی» از هزارتوی مینوتور گذشت
اما چیزی را که یاد برد، افراشتنِ بادبان های سفیدش بود .
----------------------------------------------------------------------
تن رها بر خاکِ تفتان
خاکِ خشکِ
آتش افشانْ آفتابش بی امان
خاکِ بی مغزِ رویش ناپسند،
سَر نهاده پای تنها بوته ی اصرار وَرزِ خودنما،
بی چراغی رَه گُشا....
سرخوشم از شعله های واپسین .
----------------------------------
93/1/7