با خواندن شعري از عزيز بزرگوار، ميثم دانايي، بنام «وطن يعني» منهم سالها پيش وطن را براي دوستي معني كرده بودم. بخشي از اين شعر را كه ميتوان منتشر نمود، درپاسخ به شعر اين عزيز گرامي مي‌آورم. اميد كه سبب تكدر خاطري نشوم. اينها تنها برداشت بنده است و دليلي ندارد كه درست باشند.....
وطـــــن يعنـــــى مكان سربُلــــــندى نه اينكه ازخـــجالت در ببـــندى
وطـن عشق است و آزادی واحساس و بوسـیدن لبی باطعــم گیـــلاس
وطـــــن جایی که سرشار از رهـایی مسلمان و مســـــیحی یا بــهایی
وطــــــــــن يعنى فرآيند رســـــــيدن خُــــــدا را دائمـــاً بــــيدار ديدن
ولی اینـــــگونه آیا هست اینــــــجا؟ و با ما حــسّ خوبی هست آیــا؟
ز هـر سـو نغــــمه سالــوس باشد كنار هـر سُـــخن افســـوس باشد
هـــزاران فُرصـــت ازدست رفتــــه ترقـّى درمســــــير پســت رفتـــه
ببـــين اين‌‌خاك مانند وطــن نيست كسى اينجا به فكر ياسمـن نيسـت
نه ديــگر دارى از رُسـتـم نـشانى نه مـرگى مثــــــل آرش را تــوانى
دروغ از واژگان پُرطــــــــــــرفدار به دُزدى هم ندارد هيـچكس عار
شــرافت كـــوچه‌اى بُن‌بست باشد عدالت با ســــــتم همــدست باشد
بــرادر با بــرادر دشمــــــنى كرد پـــدر با كودكش اهــــريمنى كرد
نمى‌بينى كه رنجــــيديم از هــــم؟ سعـــــادت را نپُرســــيديم از هم؟
بــراى ما وطـــــن يعــنى شب تار كُلاهت را فقــط مُحــــــكم نگهدار
وطـن يعـنى سراسر مــاتم و درد زمســـــتان بلند و خانه‌اى سـرد
نه آدم در كـــنار آن غـــنى شــد نه منـطق بر نهادش مُبتـنى شـد
وطن‌تنهاكه كوروش‌نيسـت ايدوست بسى مانند سلـمان نيز از اوسـت
خیانتــکار و مــــزدور و حرامــی فـــراوان دیده‌ای در هر مـقامی
نشــانى از مُــروّت نيست ايـنــجا بغيراز حزب شيطان كيست باما؟
نه دانش مانده مارا و نه فرهنگ وطن اينست،نه‌خاك‌است‌ونه سنگ
وطـن معــــناى هـر فــرياد آزاد و در هر گوشـه‌اش آزاد فــــرياد
وطن تعـــــبير احسـاس رضــايت شدن ازســوى يك ملـت حمـايت
نكـن اين واژه بر انسـان مُـــقدم وطـن را خـــانه‌اى معناش كـردم
نه اين خاك از تقدُس زنده باشد زمـين از مــــردُمش پاينـده باشد
ببـــين فـردوسى و انديشه‌هايش كه ايـران زنده از او ريشه‌هايش
اَبرمردى چو خــيام است ايـران سرافراز ازهمين نام است ايران
به نام نامي ســــــــعدى شـيراز مســــــير آدميّــت مي‌شـــود باز
به حُـــرمت‌داري نام هـــــــدايت كُند دنيــــــا به ايـــــرانى صدايت
ازاين جُــــغرافياى بسته بُگـــذر به انســــــانيّت خــود روى آور
وطــن روزى محل افتـخار است كه درآن هـردلى اُمـــيدوار است...