جناب مهرآبادي عزيز سپاس بنده را براي خواندن شعر و بيان ديدگاه خود بپذيريد. خوش بحالم كه پسنديديد. درباره پرسش شما: دراين شعر «كوچه» را بعنوان نمادي از زندگي جمعي ما درزمانه اكنون قرارداده و با اين تعريف، تلاش كرده‌ام تا فضاي مسلط بر ساختار زندگي خودم وحتي خودمان را به تصوير كشم. اينكه چه ميزان موفق بوده‌ام؟، به نظر شما و ديگر مخاطبين گرامي بستگي دارد. اما در بخشي كه پاي «جانور» به ميان آمده، اشاره به وضعيت مبهم و شايدم ترسناك آينده‌ايست كه انتظارم را مي‌كشد. درواقع وقتي ميگويم: «وقت رفتن كه رسيد، ته اين كوچه فقط ميدانم، آخرش جانوري استادست...» به مسير پيش‌رويمان اشاره دارم كه از انتهاي تاريك و غيرقابل تصور آن بايد بترسم... سپاس

سربلندم عزيز گرامي كه مطبوع طبع شما قرارگرفت. سپاس

سپاسگزارم خانم آرمانپور گرامي