« باران » فرو نشست
و خِشاب ها
کنون
آزمونِ صداقت را
به انتظار ایستاده اند،
مجالِ کوتاهی ست تا خلاصیِ ماشه ای بی تاب :
« طنابی به چاه نبود
نَه پله ی جان بُردنی به دیواره،
به پنجه ی خونین بَرآمده ام
به پای شکسته
...»
« زاده ی زمستانم
- با معجزاتْ بیگانه -
که روز
دُشنامکِ آفتابی ست
از شَرمگاهِ عَبوس
...»
« شکفتن
پناهی نمی جوید
و آزادی
دنباله ای
...»
« عطرت
صلابتِ صبح است
پای آتشِ انکار
وقتی از آسمانِ دریغ
چشم می پوشی .»
----------------------------------------------------------
فروردین 95