اقتراح

تبریک عید نوروز
-----------------

امیدواریم سال نو را با سلامتی و شادی تا به اینجا رسانده باشید و همچنان ادامه دهید.
4 شعر در اقتراح تبریک نوروز توسط شاعران گرامی ارسال شد(بامال خودم ؛ 5 تا) به ترتیب اسم:
عباس حاکی
محمد محسن خادم پور
اکبر شیرازی
سید علیرضا رئیسی کرمانی
رضا کریمی
متاسفانه استقبال چشم گیری صورت نگرفت.گویا دل و دماغی نمانده است... وشاید در تعطیلات و گردش های نوروزی ، مجالی نداشتند.با سپای از شاعران گرامی که دعوت ما را لبیک گفتند.

عباس حاکی

مبارک تو را عید نوروز باد
سعادت به روز تو پیروز باد.

لبانت شکوفا چو باغ بهار
نگاهت ز شادی دل افروز باد.

حضورت همیشه پر از عشق و مهر
دلت خالی از عصه و سوز باد.

وجودت به امن و امان تا ابد
ز افکار و افراد مرموز باد

تماشای باغ و سرود هزار
تو را همصدا حکمت آموز باد.

دعا می کنم با صداقت زدل
که امروز تو به ز دیروز باد.

همه لحظه های تو چون نو بهار
مبارک تو را عید نو روز باد.

29/12/92
-------------

محمد محسن خادم پور

تو چون آمدي دست من را بگير
بد اخبارها سهم ديروز باد
همين سال و هر سال دلهاي شاد
شكوفا ترين شعله افروز باد

--------------------

سید علیرضا رئیسی گرگانی

"مبارک تورا عید نوروز باد
سعادت به روز تو پیروز باد"
به تاجر ، به کاسب به هر برزگر
مبارک به تو دانش آموز باد
به هر کله خر یا که دارد وقار
مبارک و تبریک لب سوز باد
برای جوانان ِ مشتاق کار
ز هر پیشه ای کار مرکوز باد
و هر نانجیب دست او از وطن
بریده و کوتاه ُ مفروز باد
برای خودم تپه ای اسکناس
نه فردا خدایا که امروز باد
خدایا چنان کن که در سال اسب
همه روزمان شاد و بهروز باد

-----------------------

اکبر شیرازی

مبارک تورا عید نوروز باد
سعادت به روز تو پیروز باد
شود سال نو بهتر از پارسال
به کامت زمانه دل افروز باد
به سعی وخطا علمت افزون شود
تو را معرفت رزق هر روز باد
شوی عاشق و مست وخانه خراب
چو دانا همه سینه ات سوز باد.

--------------------------

رضا کریمی

همه روز تو روز نوروز باد
که نوروز تو روز پیروز باد

چو چشمت که روشن تر از اختر است
شبت نور باران چنان روز باد
خط و خال زیبای گل چهره ات
چو زلف سیاه تو مرموز باد
کلام گهر بارت ای خوش سخن
چو عمق نگاه تو دل دوز باد
دلت آسمانی تر از آسمان
دل آسمانت دل افروز باد
به طی کردن راه حق جان تو
توانا و چالاک چون یوز باد
نگین تو بر حلقه ی سرنوشت
ظفر رنگ چون سنگ فیروز باد
غم از سرسرای دلت باد دور
همه عمر تو شادی اندوز باد
تن و جانت ای جان شیرین من
به دور از حسودان کین توز باد
پناهت در این پر خطر روزگار
خدای بسی حکمت آموز باد
رضا گفت حاکی دعا کن مرا
دل و جانت از عشق پر سوز باد

   

  

سیمرغ صفت از سر افسانه گذشتیم                                  از آتش معشوق چو پروانه گذشتیم

صد بار رسیدیم و گذشتیم ز مقصود                                        بیهوده از این مقصد صدگانه گذشتیم

هر بار گذشتیم و گذشتیم و گذشتیم                                              ما در پی دُرّ باز ز دُرّدانه گذشتیم

چون عقل به ما گفت بیآموز ره عشق                                        از مَدرَس هر عارف و فرزانه گذشتیم

دیوانه شدیم از اثر کثرت فکرت                                                 گفتند به ما عاقل و دیوانه گذشتیم

فرقی چو ندارند دلِ بی دل و بی جان                                      از هر دو ی آن پُردل و جانانه گذشتیم

از خویش گذشتیم و بسی درد کشیدیم                                            از آتش افروخته حنّانه گذشتیم

هرجا که گذر کرد از آنجا سخن ما                                             چون دلبرِ شورشگر و فتّانه گذشتیم

هر دوست غریبی شد و از خانه ی ما رفت                                 از دوستِ نزدیک چو بیگانه گذشتیم

چون مرغک دلخسته ی دلبسته به پرواز                                         پرواز نمودیم چو از لانه گذشتیم

آغوش گشودیم چو دیدیم رخ یار                                           بر سینه رسیدیم چو از شانه گذشتیم

سیراب شده از لب چون باده ی نابش                                  سرمست شده از می و میخانه گذشتیم

از خیر "گذشتیم" ولی ما نگذشتیم                                                 با نام غزل از لب پیمانه گذشتیم

بگذشت رضا از همه چون صائب(1) و حاکی(2)         چون فیض(3) و چو عرفیّ(4) و چو دیوانه(5) گذشتیم

13/1/1393  /  2 جمادی الثانی 1435

رضا

1. صائب تبریزی
2. عباس حاکی
3. فیض کاشانی
4. عرفی شیرازی
5. ولی الله شیخی مهر آبادی

 

صائب تبریزی:

از یار ز ناسازی اغیار گذشتیم                                   از کثرت خار از گل بی خار گذشتیم

این باده زیاد از دهن ساغر ما بود                                   مخمور ز لعل لب دلدار گذشتیم

جایی که سخن سبز نگردد، نتوان گفت                چون طوطی از آن آینه رخسار گذشتیم

خاری نشد آزرده به زیر قدم ما                             چون سایه ی ابر از سر گلزار گذشتیم

از خرقه ی تزویر نچیدیم دکانی                                مردانه ازین پرده ی پندار گذشتیم

شد دست دعا خار به زیر قدم ما                           از بس که ازین مرحله هموار گذشتیم

صائب چو گران بود به رنجور عیادت                            از دیدن آن نرگس بیمار گذشتیم

 

 

صائب تبریزی:

خاکی به لب گور فشاندیم و گذشتیم                  ما مرکب ازین رخنه جهاندیم و گذشتیم

چون ابر بهار آنچه ازین بحر گرفتیم                   در جیب صدف پاک فشاندیم و گذشتیم

چون سایه ی مرغان هوا در سفر خاک                        آزار به موری نرساندیم و گذشتیم

گر قسمت ما باده، و گر خون جگر بود                      ما نوبت خود را گذراندیم و گذشتیم

کردیم عنانداری دل تا دم آخر                                 گلگون هوس را ندواندیم و گذشتیم

هر چند که در دیده ی ما خار شکستند                  خاری به دل کس نخلاندیم و گذشتیم

فریاد که از کوتهی بازوی اقبال                            دستی به دو عالم نفشاندیم و گذشتیم

صد تلخ چشیدیم زهر بی مزه صائب                    تلخی به حریفان نچشاندیم و گذشتیم

 

 

فیض کاشانی:

بکوی یار بی‌پروا گذشتیم                                             دل آنجا ماند و ما ز آنجا گذشتیم

غلط کی میتوان ز آنجا گذشتن                                         مگر ما بیخود و بی ما گذشتیم

نه ما ماند و نه سر ماند و نه پا ماند                               هم از ما هم ز سر هم پا گذشتیم

چو از یار حقیقی بوی بردیم                                               ز هر گلدسته ی رعنا گذشتیم

عیان دیدیم خورشید ازل را                                                 ز هر مه طلعت زیبا گذشتیم

حدیث از شاهد و ساقی مگوئید                                    که این را خط زدیم، آنرا گذشتیم

بجان و دل غم مولی گزیدیم                                             هم از دنیا هم از عقبا گذشتیم

نمی‌پیچیم در زهاد و عباد                                                هم از اینها هم از آنها گذشتیم

نه از دنیا و عقبا طرف بستیم                                          بماندیم این دو را برجا گذشتیم

چو در اقلیم بیجانی رسیدیم                                                 ز راه و منزل و ماوا گذشتیم

بخلوت خانه ی توحید رفتیم                                                هم از لا و هم از الا گذشتیم

دل و جانرا بحق دادیم چون فیض                                    ز گفت و گو و از غوغا گذشتیم

 

 

عرفی شیرازی:

بردیم ز کویش، دم سردی و گذشتیم                    سودیم بر آن در، رخ زردی و گذشتیم

یاران بستادند که این جلوه گه کیست                       ما سرمه گرفتیم ز گردی و گذشتیم

هر گه که ره ما به یکی راه رو افتاد             دیدیم چو خود (یکی)، بیهده گردی و گذشتیم

چون باد صبا، روی به هر سو که نهادیم                          چیدیم غبار ره مردی و گذشتیم

آن درد که پای دل ما داشت به زنجیر                        گفتیم به دیوانه ی فردی و گذشتیم

هر گه که گذار من و عرفی به هم افتاد                  دادیم به هم تحفه ی دردی و گذشتیم

 

 

عباس حاکی (12/6/88):

از وادی ی عشاق غم انگیز گذشتیم                      یعنی‌ که از این دشت بلا خیز گذشتیم

در مرحله عشق ندیدیم بجز درد                            رنجور از این وادی خون ریز گذشتیم

انگیزه به دیدار کسی‌ در دل ما نیست                      از هر چه تماشا ی دل انگیز گذشتیم

بیم از پل چون موی و چو شمشیر نداریم                   شاید که از این رهگذر تیز گذشتیم

سر نیست اگر مایه ی قابل که ببازیم                           ما نیز ز سرمایه ی ناچیز گذشتیم

ارباب خرد خرده نگیرند به نا اهل                              بگذر تو ز تقصیر که ما نیز گذشتیم

در بازی پیمانه کشان قاعده ای نیست                    حاکی قدحی بیش ، ز پرهیز گذشتیم

 

 

ولی الله شیخی مهرآبادی (5/12/92):

جُز عکس خزان، هیچ ندیدیم و گذشتیم               یک غنچه ی لبخند، نچیدیم و گذشتیم

بُغضی به گلو مانده زِ حسرت، همه ی عمر                بیگاه شبی، نعره کشیدیم و گذشتیم

آنگه که به دریای دِلم، موج غزل بود                      تا ساحلِ عشقت، نرسیدیم و گذشتیم

بَر طوفِ حریمت، چو رَهم هیچ ندادند                      از سعیِ صفا، دیده بُریدیم و گذشتیم

بی یادِ رُخت یکدم اگر رفت، خطا رفت                   مستانه شبی، جامه دَریدیم و گذشتیم

تاری زِ محبت ،نه که از جنسِ غم و دَرد                   بَر پودِ دِلِ خویش، تنیدیم و گذشتیم

با توشه ای از آه، سحرگاه زِ کویت                            آهسته چنان باد، وزیدیم و گذشتیم

گفتی تو که (دیوانه) کجا و سخن از عشق          افسوس که این طعنه، شنیدیم و گذشتیم

ضمن گرامیداشت یاد شایان افضلی ؛ شعری که آن مرحوم به طنز در مورد مرگش سروده بود را تقدیم می کنم و در ادامه پاسخی که بداهه به بداهه اش داده ام را به روحش تقدیم میکنم با امید به اینکه روحش شاد و در آرامش به سر ببرد

شایان افضلی 10 آگوست

بداهه ای طنزه و پر از ایراد ولی بخند

وقت مرگم همگی نوش عرق سگ بزنید
بهر آن مزه تلخش جوجه بر رگ بزنید

مست گشتید بخندید به این ریش زمان
آمدید فیس بهم عکس مرا تگ بزنید

داد و فریاد کنید شاعر بی کس هم مرد
خودکشی کرده برایم رگ شاهرگ بزنید

شاعران مرده پرستند خدا می داند
با همین شعر در پیت به هم چنگ بزنید

یک شب دور تو هم در کفنت خواهی خفت
بهر پاسداشت تو گویم بیاید عرق سگ بزنید

 

===========================

و اما پاسخ اینجانب به آن مرحوم :

======================

بعد مرگت نظرم بر تو و شعرت افتاد
که نوشتی به عرق سگ بنمائیمت یاد

مست بودم  نه به آن جام عرقهای سگی
کرد هشیار مرا شعرتو ای روحت شاد

داد و فریاد نمودم  نه به تو بل به خودم
که برای تو زده دوست و دشمن فریاد

رفتی و دفتر عمرت به جهان بسته شده
دفتر یاد تو در خاطره ها بسته مباد

گفت سعدی که نکو نام ، نمیرد شایان
آنکه نگذاشت زخود هیچ اثر ، رفت به باد

------ -

مسافری در همین مسیر

اکبر شیرازی

*) نکنه: در شعر مرحوم ممکن است اشکالاتی باشد ولی چون از صفحه اصلی کپی پیست شده است برای حفظ امانت ، دستکاری نکرده ام

سلام خدمت دوستان گرامی... کی حاضره این شعر را کش بدیم؟ فقط لطفا از وزن و قافیه خارج نشیم...

 

حافظ شیرازی

اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را
به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را

 

صائب تبریزی

اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را
به خال هندویش بخشم سر و دست و تن و پا را
هر آنکس چیز می بخشد ز مال خویش می بخشد
نه چون حافظ که می بخشد سمرقند و بخارا را

 

ناشناس:

اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را
به خال هندویش بخشم تمام روح و اجزا را
هر آنکس چیز می بخشد به سان مرد می بخشد
نه چون صائب که می بخشد سر و دست و تن و پا را
سر و دست و تن و پا را به خاک گور می بخشند
نه بر آن ترک شیرازی که برده جمله دلها را

 

رند تبریزی

اگر آن ترک شیرازی به دست آرد دل ما را
بهایش هم بباید او ببخشد کل دنیا را
مگر من مغز خر خوردم در این آشفته بازاری
که او دل را به دست آرد ببخشم من بخارا را ؟
نه چون صائب ببخشم من سر و دست و تن و پا را
و نه چون شهریارانم ببخشم روح و اجزا را
که این دل در وجود ما خدا داند که می ارزد
هزاران ترک شیراز و هزاران عشق زیبا را
ولی گر ترک شیرازی دهد دل را به دست ما
در آن دم نیز شاید ما ببخشیمش بخارا را
که ما ترکیم و تبریزی نه شیرازی شود چون ما
به تبریزی همه بخشند ، سمرقند و بخارا را

با سلام خدمت اعضای محترم سایت
ضمن پوزش از تأخیر طولانی که در برگزاری مناظرات شعری داشتیم به بهانه انعکاس مناظرات شاعران نامی سیمین بهبهانی و صهبا توسط آقای ستار کعبی و ذکر شعری در همین رابطه از سرکار خانم مریم اکبری ، همین اشعار را بهانه ای قرار دادیم تا باب مناظرات شعری را مجددا باز کنیم . ضمن تشکر از ایشان امیدواریم سرکار خانم اکبری هم ضمن رضایت از ما بخاطر انتشار شعرشان ، به زودی به جمع ما پیوسته و در صورت تمایل در چنین برنامه هایی مشارکت فرمایند .
ضمن تشکر از دوستانی که در مناظرات شرکت کردند ، تعدای از اشعار که ایرادات در وزن و قافیه داشتند حذف و بقیه در متن آورده شد از سایر عزیزان دعوت می کنیم در مناظره شرکت فرمایند.