تو روح منی جان منی می دانم

تو نیمه ی پنهان منی می دانم

محبوب ترین عشق زمستانی من

تو مرغ غزلخوان منی می دانم

از دوری تو زار و ملولم جانا

تو حافظ پیمان منی می دانم

تو قبله نمای هر نمازم هستی

تو زینت دیوان منی می دانم

نام تو شده مایه ی آرامش من

هم دین و هم ایمان منی می دانم

خون مرا بریز ولیکن خرم مکن

اینگونه نیستم تو چنان باورم مکن

 عمری برای دیدن تو ضجه می زدم

حالا مرا بدست خودت پنجرم مکن

گفتی که من برادر خونی شدم ترا

پس مثل باد فصل خزان پرپرم مکن

آتش بیار معرکه بودن ثواب نیست

اینک ستم به این دل غم پرورم مکن

 با این دل شکسته چرا جنگ می کنی  

این خاک مرده را تو دوباره سرم مکن

آب در هاونگ کوبیدن چه معنا می دهد

در دل دام دانه بر چیدن چه معنا می دهد

گر چه افتادی به دام دام کستر همچو من

از سر اجبار خندیدن چه معنا می دهد

هستیت را گر فنا کردی بدست خویشتن

در حقیقت کفر ورزیدن چه معنا می دهد

گر شدی مغلوب افکار خودت غمگین مشو

 نازنین از خویش ترسیدن چه معنا می دهد

کارها را با خرد سامان ببخش جان دلم

پند ما را خوب نشنیدن چه معنا می دهد

حرف دل را از سر اخلاص می گویم ببین

روی خاک داغ غلتیدن چه معنا می دهد

مرد و مردانه بمیر در جنگ با نفس خودت

سر به پای دار بخشیدن چه معنا می دهد

نوروز باستانی بوی ترانه دارد

او با خودش عزیزان چندین نشانه دارد

سر سبزی زمین و سیلاب جویبارها

با خود پیامهایی بس عاشقانه دارد

بوی حیات تازه با جان او عجین است

 او در دل طبیعت رقص شبانه دارد

جشن و سرور دارد لبخند بی مثالش

 در عمق جسم و جانش صدها جوانه دارد

نوروز باستانی با عشق همزبان است

حتی برای ما هم او نوبرانه دارد

شیدای او شدم من باور کنید عزیزان

چون ریشه در دل ما تا بیکرانه دارد

وقتی که می نشیند در خلوت خیالش

مشتی بهم فشرده در زیر چانه دارد

نوروز باستانی دارد سخن فراوان

یک همدلی خوبی با این زمانه دارد

می گوید اهل عالم مشتاق دیدن ماست

زیرا برای مردم نقش رسانه دارد

گفتم به او عزیزم در فکر زندگی باش

این سنت قدیمی راهی به خانه دارد

هوای ناز بهاران چقدر می چسبد

نوای شر شر باران چقدر می چسبد

زمین ز خواب گرانش دوباره برخیزد

مسیر سبز خرامان چقدر می چسبد

طبعتی که هوادار ماست می گوید

نگاه به قامت یاران چقدر می چسبد

نشستن سر چشمه کنار آب زلال

کباب گوشت زیاران چقدر می چسبد

بتاز تا که خداوند به ما نظر دارد 

صدای پای سوران چقدر می چسبد

بهار آمده تا درس زندگی بدهد

صدای ریزش باران چقدر می چسبد

تاج و تخت این بنا را با تو قسمت می کنم

لذت شور و نوا را با تو قسمت می کنم

همدلی کن با دلم چون با تو همدل می شود

تحفه ی شاه و گدا را با تو قسمت می کنم

من وکالت دارم از بالا عزیز و نازنین

میوه و آب و غذا را با تو قسمت می کنم

شک ندارم همدلی با من ولیکن من یکی

شهد و شیرین وفا را با تو قسمت می کنم

آنچه تقدیر است بین ما دو تن بی واسطه

درد باشد یا دوا را با تو قسمت می کنم

گر رها کردی مرا جانا پشیمان می شوی

من تمام سکه ها را با تو قسمت می کنم

شکوه ها دارم من از تو هیچ باور می کنی

معدن شمش طلا را با تو قسمت می کنم

من نمی دانم پذیرفتی مرا با این که من

شادی رقص سما را با تو قسمت می کنم.

مثل خواهر

شهید را ه سلامت تو یار من بودی

تو ای فرشته حق سایه سار من بودی

زمان درد و غم و رنج و غصه  و ماتم

تو مثل خواهر من در کنار من بودی

همیشه روز و شبت را تلاش می کردی

تویی که مایه ی صبر و قرار من بودی

بنام حضرت حق چون فرشته ا ی جانا

تو در تمام جهان افتخار من بودی

گذشتی از پدر و مادر و جوانی خود

تویی که نابغه ی روزگار من بودی

هزار حیف که پرواز کردی و رفتی

تویی که روشنی شام تار من بودی

کوید لعنتی آمد تو را نشانه گرفت

تویی که فصل خزان نو بهار من بودی

اکبر بهرامی

مثل مادر

 ای که داری روز تا شب بی قراری می کنی

مردم دلخسته را بی وقفه یاری می کنی

مثل مادر می نشینی در کنار تخت ما

پای درد و رنج ما شب زنده داری می کنی

همچنان پروانه می گردی به گرد اهل درد

اشگ هایت را به روی گونه جاری می کنی

اسوه بودی در تمام  لحظه های عمر خود

چون که با رنج و مرارت سازگاری می کنی

جان بیماران این مردم به جانت بسته است

پای مردم مثل زینب جان نثاری می کنی

در مصیبت های این مردم چنان پرونه ها

می زنی بر سینه و سر سوگواری می کنی

 همنوایی می کنی با مردم صاحب عزا

بر سر سجاده هر دم گریه زاری می کنی

آفرین بر این همه عزم و شکیبایی که باز

چون خزان را با تلاش خودی بهاری می کنی

اکبر بهرامی

اگر آب خنک در کوزه باشد

گلم باید دهانت روزه باشد

اگر از خوردنی پرهیز کز کردی

زمین را از صفا لبریز کردی

دلت را صاف کن مانند شیشه

به مردم مهربانی کن همیشه

ز غیبت کردن یاران حذر کن

به محرمان این عالم نظر کن

درین ماه گرامی با خدا باش

به درد و رنج مردم آشنا باش

مزن نیش و کنایه بر ضعیفان

خیانت جا ندارد بر حریفان

اگر تو روزه می گیری عزیزی

نباید خون موری را بریزی

محبت کن عزیز دل به یاران

حمایت کن ازین شب زنده داران

اگر دل داده ی افتاده گانی

اگراز شر دشمن در امانی

مشو همسفره ی شیطان برادر

مشو بازیچه اش ای جان مادر

تو باید با خدا هم راز باشی

به اهل معرفت دمساز باشی

عزیزم روزه را باید بگیری

اگر بر کل این عالم امیری

بفرمان خدای حی داور

شدم هم راز تو الله اکبر

مرا هم دستگیری کن عزیزم

جهانی را بپای تو بریزم

 دنیا متلاطم شود آن دم که عزیزم

دیوانه به دیوانه پیامی برساند

آرام شود هر دو جهان تو زمانی

که یار به دلدار سلامی برساند

آن لحظه چنان باد به پرواز درآیی

معشوقه بدستان تو جامی برساند

غفلت مکن از زمزمه های لب دلدار

تا یار تو را نام و نشانی برساند

باید به تمنا بنشیی سر راهش

تا بر دل تو تاب و توانی برساند

عاقل مشو ای دل به خداوند دو عالم

تا او به سرا پای تو جانی برساند

نمی دانم چرا من واقعا از زندگی سیرم

من از حال و هوای این زمانه سخت دلگیرم

فنا شد عمر من در پای دل ای نازنین من

ولی اینک گرفتار عذاب غل و زنجیرم

عزیزان من زمانی حاکم کل جهان بودم

منم آنی که می ترسد جهان از برق شمشیرم

ندارم دلخوشی از این زمانه ای عزیزانم

چرا وارونه شد از نوجوانی رنگ تقدیرم

نبودم بنده ی خوبی برای خالق یکتا

ولی ایلی نشسته همچنان درپای تفسیرم

سزاوارم چنین آواره ی بی خانمان باشم

اگرگوش فلک را پر کند آوای تکبیرم

وقتی تو می آیی گلم دنیا گلستان می شود

دنیا به عشقت نازنین محبوب جانان می شود

بوی بهاری می دهی بر چرخه ی این روزگار

جان و تن و روح و روان با عشق میزان می شود

وقتی تبسم می کنی لبخند می آید به لب

شور و شعور و همدلی بی وقفه ارزان می شود

ای رهنمای اهل دین ای هادی روی زمین

با تو جهانی تا ابد مشتاق پیمان می شود

هر کس ترا باور کند با عقل و هوش و معرفت

گر گبر باشد واقعا آنی مسلمان می شود

ای افتخار روزگار ای مایه ی صبر و قرار

با یک کلام حضرتت حیوان انسان می شود

ما را انیس و مونسی در این جهان و آن جهان

وقتی بیایی نازنین خورشید پنهان می شود

میلاد تو فرخنده باد بر پیروانت تا ابد

در روز میلاد تو دل شادان و خندان می شود

در روز میلادت بیا با پیروانت یار باش

شاعر در این حال و هوا مرغ غزلخوان می شود

پیر و ضعیف و ناتوان یاد جوانی می کند

زیرا درین حال و هوا شادی فراوان می شود

کسی باید من دلخسته را یاری کند یا نه

ز من هنگام درد و رنج غمخواری کند یا نه

کسی باید بگیرد دست کوتاه مرا یک دم

زمان بی کسی از من پرستاری کند یا نه

من بیچاره و مجنون ندارم طاقت دوری

کسی باید برای من فداکاری کند یانه

زمین و آسمان را لرزه افکنده صدای من

یکی باید برایم گریه و زاری کند یا نه

پس از مرگم یکی باید بیاید نازنین من

سر گور مرا پیوسته گل کاری کند یا نه

وصی من بیا مرگ مرا پیوسته حاشا کن

یکی باید برایم سیل خون جاری کند یا نه

تمام این هیا هوها به یک ارزن نمی ارزد

یگی باید پس ازمرگم علمداری کند یا نه

فراموشم مکن زیرا فراموشت نخواهم کرد

دلم باید ز معشوقش هواداری کند یا نه

من نمی دانم تو با من یار بودی یا که نه

با دل و جان طالب دیدار بودی یا که نه

بنده را کردی اسیر دیدگان مست خود

در چنان حالی خودت بیدار بودی یا که نه

آمدی دستی کشیدی بر سر و رویم ولی

ناجی من از سر اجبار بودی یا که نه

یار بودی از دل و جان  با دل دیوانه ام

با دل  من محرم اسرار بودی یا که نه

مرغ عشقت مرد اما روی ماهت را ندید

بر دل افسرده اش غمخوار بودی یا که نه

 بنده را دیگر نمی بینی عزیز و نازنین

گر چه از دیدار من بیزار بودی یا که نه

با من بگوکه نامه ی پايانيم کجاست

فرمانروای بی سروسامانيم کجاست

 

قصد سفر نکرده  دلم جز برای او

می پرسی عشق سبز بيابانيم کجاست

 

مستانه سر به کوه و بیابان نهادم

تا بنگرم که مونس تنهايم کجاست

 

محبوب من مرا به حريم دلت بخوان

تا بشنوی که خصلت شيداييم کجاست

 

لبخند بزن تو بررخ اين بي یار غمکسار

تا بنگری که نغمه ی طوفانيم کجاست 

امام مهربانی ها ازین عالم سفر کردی

بنای جسم و جانم را چرا زیر و زبر کردی

شدم آواره ی دوران بجان مادرت زهرا

بگو آقا چرا از دیدنم صرف و نظر کردی

گذشتی از کنار من نگفتی بی تو می میرم

نگفتی امتی را در جوانی بی پدر کردی

تویی که منبع لطف و صفا بودی برای ما

چرا یاران خود را از غمت خونین جگر کردی

دلم بعد از تو روز خوش نمی بیند عزیز دل

تو بودی که زمین و آسمان را بارور کردی

خوشی دیگر بسوی مردم ایران نمی آید

تو ایران را زمان کودکی بی بال پر کردی

برآور سر ز خاک تیره احوال مرا بنگر

مرا در بستن بار سفر آماده تر کردی

نمی دانم چرا مرغ سحر دیگر نمی خواند

مگر او را ازین رنج و مصیبت با خبر کردی

زمین و آسمان شد غرق در اندوه در ماتم

مرا با حسرت دیدار رویت دربدر کردی

به موهایت قسم جانی نمانده در تنم آقا

تو بودی که جهان را غرق در نور سحر کردی

چرا ای نور چشمانم بدیدارم نمی آیی

به دشتستان سبز کوچه بازارم نمی آیی

نگاهم خسته و مانده بدیدار تو می آید

چرا وقتی که در دامت گرفتار نمی آیی

نشستم کنج بیغوله خراباتی شدم اینک

چرا حالا که من از خویش بیزارم نمی آیی

به حسرت می برم نام تو را برلب عزیز دل

چرا در امتداد چشم خونبارم نمی آیی

 برای دیدنت چشم انتظاری میکشم جانا

چرا اینک که نازت را خریدارم نمی آیی

ز عشق روی تو پیمده ام جام شرابم را

چرا وقتی که من محتاج تیمارم نمی آیی

شدم راهی دربارت اگر چه مست بودم من

چرا ای روشنی بخش شب تارم نمی آیی

زمانی عقل هوشم را ز کف دادم  به آسانی

بگو حالا چرا با اینکه هشیارم  نمی آیی 

سرخ پوشیدی زمین بی حیا این روزها کرده ای بر مسلمین جور و جفا این روزها بی پدر کردی هزاران کودک بیچاره را در میان این همه درد و بلا این روزها لعن و نفرین خدا بر تو چرا کردی چنین با زن و مرد ضعیف بینوا این روزها مردم بیچاره را آواره کردی ای حوار با دلی غمبار و دردی بی دوا این روزها غیرت و مردانگی در تو ندیدم ذره ای گشته ای شرمنده از خلق خدا این روزها نوعروسان را به بدبختی کشاندی بی وفا کرده ای یک محشر کبری بپا این روزها درحلبچه خواب راحت را گرفتی از همه پیش چشمان حسین سر جدا این روزها غرب ایران را به نابودی کشاندی بی درنگ کرده ای ما را گرفتار عزا این روزها نام تو پیوند خورده با جنایت پیشگان چون نداری ذره ای مهر و وفا این روزها آه مظلومان تو را خار و ذلیلت میکند تا شوی مغلوب این سوز و نوا این روزها

چرا دیکر ترا ای عاشق بی سر نمی بینم کجا رفتی عزیز دل تو را دیگر نمی بینم شدم مجنون و آواره برای دیدن رویت ولیکن من تو را ای سبط پیغبر نمی بینم ترا ای مظهر آزادگی من دوستت دارم چرا دیگر تو را با ساقی کوثر نمی بینم دلم از این مصیبت روز و شب اه و فغان دارد تو را ای یادگار حضرت حیدر نمی بینم سفر کردی بدون شیعیان از عالم خاکی شنیدم من تو را تا عالم محشر نمی بینم تمام این جهان نام تو را دارد به لب یارا چرا دیگر تو را ای ماه خوش منظر نمی بینم مکن با قلب بیمارم چنین ای ماه تابانم مگر دیگر ترا را تا لحظه ی آخر نمی بینم بجان مادرت زهرا جهان چشم انتظار توست تو را ای نازنین بی یار و بی یاور نمی بینم درون خاک ایران من بسی مختار می بینم چرا دیگر تو را در مسند داور نمی بینم بیا بر جسم و جان مردم ایران حکومت کن که من عالم تر از تو مرد نام آور نمی بینم تو با آب گورا سیر کردی دشمنانت را ولی مثل خودت لب تشنه ی خنجر نمی بینم تمام عمر من در پای شعر و شاعری کم شد ولی من مثل تو شاعر سر منبر نمی بینم زمین درحسرت دیدار تو بی وقفه می سوزد ولی من حضرتت را با دو چشم تر نمی بینم کیان و حضرت مختار ابراهیم هم داریم بیا جز تو برای این سران سرور نمی بینم بیا ایران زمین نام تو را آواز می خواند تو را من از علی مرتض کمتر نمی بینم بیا ای سرورم تو سرور خوبان عالم باش اگرچه سر نداری من تورا بی سر نمی بینم

دلم چون سیر و سرکه در سر بازار می جوشد نمی دانم چرا دل پیش روی یار می جوشد بدل گفتم مکن زاری ایا ای نازنین من که این دنیای وانفسا چو آتشبار می جوشد گهی خوب و گهی بد می کند با دیدگان من گهی با می گهی در آتش آزار می جوشد نمی دانم چرا این دل ندارد طاقت ماندن چنان سوز و گداز زخمه ی گیتار می جوشد برای این دل دیوانه و مجنون و نا آرام صدای دلخراش در لابلای غار می جوشد ازین پس زندگانی را به این معنا نمی خواهم چرا در دیدگانم گریه با تکرار می جوشد الیلم کنج این ویرانه افتادم عزیز دل عزیزان خون خلقی پای این دلدار می جوشد