سلام بر همه شاعران عزیز

مرحوم صادق بوربور جام بزرگی این غزل را در دوران دفاع مقدس سروده اند چه زیبا پیش بینی بعد از جنگ و عزت ایران و خواری دشمنان را کرده بود . روحش شاد و یادش گرامی

مژده یاران کشور ایران گلستان می شود

بلبل از شادی به گلزارش غزلخوان می شود

میرود فصل خزان و میرسد فصل بهار

چهره ها چون چهره ی گل شاد و خندان می شود

دامن پاکش شود میدان دانشگاه فضل

وز فروغ علم و دانش نور باران می شود

نو جوانان رو به دانشگاه و ورزش آورند

افتخاراتی نصیب نوجوانان می شود

در نبرد پهلوانی هر که آرد رو به ما

روبرو با رستم سام نریمان می شود

با اخوت دست یاری چون به دست هم دهیم

خصم ، بی چون و چرا تسلیم ایران می شود

چون نهال دوستی را در جهان احیا کنیم

دشمن از کردار زشت خود پشیمان می شود

مسلمین را رمز پیروزی خدا جوئی بوَد

رمز ما ، کافر چودریابد مسلمان می شود

گرمیِ بازارمان را از درستی دان و بس

مشتری از نادرستی رویگردان می شود

شکوه از مخلوق کردن بهر روزی نارواست

شاکر حق را بسی روزی فراوان می شود

هر کسی پاداش خود گیرد به هنگام حساب

بدعمل گریان و نیکوکار خندان می شود

آنکه مام میهن ما را به خاک و خون کشید

روزی آخر خانه اش با خاک یکسان می شود

صبر کن صادق به فرمان خداوند کریم

گیتی آخر تابع دستور قرآن می شود

در خیال خام، دشمن شد فرو غافل ازآن(که)

سربلند، ایــران ، با عزم بزرگان می شود

آنکه شد مایه فخر فلک و دور زمان

                                              تویی ای فاطمه جان (س)

همچو خورشید درخشنده بود در دل و جان

                                              تویی ای فاطمه جان (س)

یار و همراز پیامر(ص) همه جا فاطمه(س) بود

                                              هدیه از سوی خدا فاطمه(س) بود

وانکه حق را چو پدر کرد عیان

                                              تویی ای فاطمه جان (س)

چون تو پاکیزه دگر مادر ایام ندید

                                              سروی آرام ندید

وانکه با حرمت زن داد بهائی به زنان

                                              تویی ای فاطمه جان (س)

با تو هر چند فلک بر سر پیمان ننشست

                                              عهد و پیمان بشکست

بر سر عهد و وفا آنکه بوَد ورد زبان

                                              تویی ای فاطمه جان (س)

تو به آئین پدر گوهر نایاب شدی

                                              سر به محراب شدی

وانکه امید مدد دارم از او در دو جهان

                                              تویی ای فاطمه جان (س)

دامن مهر تو مأوای حسین(ع) و حسن(ع) است

                                              جای گل در چمن است

به گلستان محمد(ص) گل رعنای جوان

                                              تویی ای فاطمه جان (س)

وانکه جامی به غلامیش سپارد دل و جان

                                              تویی ای فاطمه جان (س)

دلبرا خلق جهان واله و شیدای تو اند
                      همه عاشق ، همه مجنون ، همه رسوای تو اند

ابر و باد و مه و خورشید چنان پندارم
                                  گرم آراستن نرگس شهلای تو اند

بلبل و شاخ گل و شاهد و پروانه ی عشق
                              بزمی آراسته و محو تماشای تو اند

خوبرویان همه نزد رخ زیبای تو زشت
                             سرو قدان همه مات قد رعنای تو اند

کوهساران همگی خاک ره مقدم تو
                        چشمه ساران همه یک قطره ز دریای تو اند

دل و دین همه مخلوق به غارت بردی
                           همه سرگشته چو مجنون پیِ لیلای تو اند

نامسلمان و مسلمان همه از پیر و جوان
                                  بندگان حرم حضرت والای تو اند

پادشاهیت بنازم که همه پادشهان
                                مستمند کرم دست توانای تو اند

من که باشم که کنم نزد تو اظهار وجود
                            تا بزرگان جهان خاک کف پای تو اند

با سلام و عرض معذرت از تأخیر در ارسال اشعار زنده یاد مرحوم صادق بوربور ،  شعر بسیار زیبایی از آن فقید سعید که در سال 1364 در بالای بستر دختر سه ساله اش که در خواب بوده است سروده تقدیم می کنیم :

----------

خاطرات یک شب مهتابی زمستان در کنار فرشته ی سه ساله ام

چو خورشید از هوا افتاد پائین ........................ منور کرد مه دامان پروین

ز کوه بیستون و کاخ فرهاد ........................ شب آمد خیمه زد تا قصر شیرین

........................ شب مهتابی و پاک و دل انگیز ........................   دل آرائی دل آرام و سحر خیز

........................ کشیده قامتش از شرق تا غرب ........................ ز استان خراسان تا به تبریز

شبی چون نوعروسی حجله پرداز ........................ عروسی ساکت و بی ساز و آواز

همایون دامنش گسترده مهتاب   ........................ ز بالای خزر تا پشت شیراز

........................ در این شب باد سردی بی مهابا  ........................ به غارت می ربود اموال گلها

 ........................ ندانم از چه در این خلوت شب ........................ همه در خواب و من محو تماشا

شبی از باده ی مهتاب سرمست ........................ چو ساقی ساغر می در کف و مست

پس از فتح سرای ملک هامون ........................ سلیمان وار روی تخت بنشست

........................ شب دی مه چه سرد و بی قرار است........................ به سردی نامدار روزگار است

........................ بدان امشب که در تاریخ شمسی ........................ هزار و سیصد و شصت و چهار است

شب مهتابی و صاف و درخشان ........................ نموداری ز سرمای زمستان

نه آوازی نه آهنگی نه سازی ........................ نه ابری تا ببارد برف و باران

........................ در آن شب با دل یکتا پرستم ........................ در این خلوتسرا تنها نشستم

........................ ندانم از چه در این خلوت شب  ........................ همه خوابند و من بیدار هستم

شبی زیبا و روح افزا و مهتاب ........................ فتاده مه چو شمعی در دل آب

به کیهان اختران بیدار و هشیار ........................ فرشته دختر من مست در خواب

........................ فرشته روی هم بنهاده مژگان ........................ دو لشگر را به یکسو داده سامان

........................ به بستر آنچنان افتاده مدهوش ........................ که گوئی پر کشیده سوی کیهان

نهاده چون کبوتر سر به بالین ........................ چه مه افتاده در دامان پروین

تن و جان خسته از جوش و تکاپو  ........................ زبان بر بسته از گفتار شیرین

........................ نقاب روسری بر سر کشیده ........................ کبوتروار سر در پر کشیده

........................ به زیبایی به روی بستر خواب ........................ قد و بالا زگل برتر کشیده

شبی خلوت ز سرما سرد و بی رنگ ........................ نه آوایی به بر دارد نه آهنگ

فرشته آنچنان آسوده در خواب ........................ که گوئی مانده ا پیکار در جنگ

........................ شب مهتابی و طولانی و سرد ........................ خیال انگیز و چون برگ خزان زرد

........................ فرشته همچنان آسوده در خواب ........................ من و شب همدل و همراز و همدرد

سرای شب گرفته نور مهتاب ........................ تو گوئی شب نهاده سر به محراب

من اندر خلوت شب زنده داری ........................ فرشته در سرای خلوت خواب

........................ فرشته خفته بی پروا و مدهوش ........................ عروسک بچه ای دارد در آغوش

........................ مرا در دل امید راحت اوست ........................ فرشته با عروسک دوش در دوش

افق از شرق آهنگ سحر کرد ........................ شفق شب را به تاریکی خبر کرد

سپیده طاق ابرو زد ز مشرق ........................ به سمت غرب شب عزم سفر کرد

........................ هزاران نیزه از انوار خورشید ........................ کشیده از افق تا روی ناهید

........................ خبر دادند از سلطان پیروز ........................ که شد روزی دگر بی شک و تردید

اگر چه صبح یک روز قشنگ است ........................ مشوش خاطرم از شور جنگ است

یکی فرزندم اندر سنگر جنگ ........................ پی کسب نشان و نام و ننگ است(1)

------------- صادق بوربور دیماه 1364 شمسی

(1) یکی از فرزندان مرحوم بوربور در آن زمان در جبهه های نبرد علیه دشمنان این مرز و بوم حضور داشته است

لازم به ذکر است یکی از فرزندان مرحوم در اثر عوارض شیمیایی که در جبهه های خرمشهر مبتلا شده بود پس از جنگ با فاصله کمی به شهادت رسید(کریم بوربور جامه بزرگی) ولی مرحوم هیچ اقدامی برای ثبت نام او در لیست شهدا انجام نداد و هیچگاه بابت این شهادت ادعا و توقعی نداشت و فقط هرچه بود در دل خود داشت.  لذا به ظاهر خانواده شهید هم نیستند در حالی که در پیشگاه الهی قطعا از شهدا و خانواده شهدای مقرب خواهند بود .

با سلام شعری از مرحوم در مورد پیامبر گرامی اسلام (ص) تقدیم میکنیم:

فروزان اختری در شامگاهی            درخشان گوهری در شاهراهی

دلاور افسری فرخنده پیکار              سپه سالار سردار سپاهی

بلند آوازه ای در بستر شب               اذان گوی اذان صبحگاهی

دلش امواج دریای محبت                  نگاهش آشنا با هر نگاهی

خرامان سرو بالای بلندی                 فرو افتاده چون یوسف به چاهی

جوانی خسته از رنج یتیمی               نهالی رسته از اشگی و آهی

درون پر درد بیرون پر تحمل             نصیبش رنج و جرمش بی گناهی

جهان می دید در قعر جهالت              نظر می کرد هر سو گاه گاهی

ندا آمد در آن دم کی محمد (ص)            بخوان قرآن به فرمان الهی

چو راه تست راه رستگاری                  تو را برتر دهیم از پادشاهی

بپا خیز و مکن خوف از (....)             بخواه از درگه ما هر چه خواهی

تو را گفتیم فرمان هدایت                   رها کن خلق ما را از تباهی

چو بشنید این ندا از جای برخاست         روان شد بهر عدل و دادخواهی

بجنگش شد روان خلق تبهکار             همه آماده در آورد گاهی

نمی کردند باور کان در آن جنگ          شود پیروز یک تن بر سپاهی

از آن غافل که چون خواهد خداوند        سبکتر کوه می گردد ز کاهی

محمد(ص) در ره حق فاتح آمد              سپیدی غالب آمد بر سیاهی

جهان شد غرقه در جشن و سروری       که آمد خلق را پشت و پناهی 

باز شد فصل بهار و چمن از گل آراست        باز در نغمه ی بلبل سخن از صلح و صفاست

تا بساط طرب آماده نوش است و نشاط     ترک میخانه و می خواری و مستی بیجاست 

ساقی ابر بهار آمد و رگبار شراب                 کرد ایثار گل و باغ و چمن از چپ و راست 

بلبلان مست گل وگل به چمن مست بهار      ساقی الحق و الانصاف کنون نوبت ماست 

ساقیا نوبت ما را به رقیبان مسپار                  که بســـــا فتنه ز بازار رقابت برخاست

خوش زمانیست مبادا که به غفلت گذرد     که خوشی های زمانه چو نسیمی گذراست 

زاهدا صحبت دیرین  قیامت بس باد                فتنه خلق نگر محشر کبرا اینجاست 

نیست جز برسرخودخواهی و دنیا طلبی    این همه جنگ و ستیزی که در عالم برپاست 

گرچه بر باد رود کاخ ستمکار ولی                  اثر ظلم و ستـــم تا به ابد پا برجاست 

کاش با نور خرد راه حقیقت سپریم                 به هوا سر نسپاریم که انکار خداست 

هر که نور خردش جلوه کند سلطانست             پادشاهی که ندارد سر تدبیر گداست 

ای خوش آن دم که همه گرد هم آییم به مهر    تا مشخص نتوان کردکه شاه وکه گداست

جامی ایام بهاریست کجایی خوش باش      که خوشی ها همه از لطف خدای یکتاست 

درود بر شما

دوستان غزل سرا ؛

قبل از اینکه ادامه اشعار مرحوم رو برای شما دوستان بگذارم خلاصه ای از زندگی ایشون رو برای شما می گم.

محمد صادق بوربور جام بزرگی در سال 1313 متولد شد و پس از 69 سال زندگی در مرداد ماه 1382 دار فانی را وداع گفت. از مرحوم بزرگی شعرهایی که در دست هست به صورت پراکنده در دفتر شعرهایی نوشته شده که متاسفانه این اشعار زیبا در زمان حیات ایشون و حتی پس از اون هم به چاپ نرسیده و ثبت نشده است اما گه گاهی در مجلات اشعاری از ایشون به چاپ می رسید. 

جالبه بدونید که مرحوم بزرگی خط بسیار زیبایی هم داشتند و حتی نقاشی های بسیار زیبایی هم می کشیدند. 

واقعا جای تاسف داره که اشعار ایشون به چاپ نرسیده و امیدوارم روزی این اتفاق بیفته. 

اشعاری که از ایشون در دست من هست محدود به یک دفتر شعره . امید وارم بتونم بقیه شعراشون هم پیدا کنم و در اختیار شما دوستان عزیز قرار بدم . 

روح مرحوم بزرگی شاد و یادشون گرامی 

پیروز و سر افراز باشید 

به نام آنکه فلک خودنمای خلقت اوست           بنای عالم هستی به حکم قدرت اوست 

زمین خاکی و ماه و ستاره و خورشید          نشان نظم و نظام و شکوه و شوکت اوست 

صفای فصل بهار و نمای سبزه و گـــل              ز مهر روشن و باران لطف و رحمت اوست 

بخوان روزی بی منتش چه گرگ چه میش      که بی ریایی مطلق هم از کرامت اوســت 

حریم آمد و رفت و اساس بود و نبود             به عزم راسخ و رای و صلاح و حکمت اوست 

کجاست آنکه برون پا نهد ز اقلیمش                کدام ذره برون از حـــــــریم دولت اوســـت 

محاسبی که کند حسب ذرة المثقال                محاکمی که عدالت سرا حکومت اوست 

ز هر چه بانک بر آید ندای الحق است        شنو تو نغمه ی بلبل که مست طاعت اوست 

به هر دمی که دهد فرصتی هزاران شکر         به هر نفس به حقیقت نوید مهلت اوست

دریغ طاعت ما هم سرود سرگرمیست            وگر نه بر سر سرنا نه جای صحبت اوست 

دعا چو رفت به سرنا صدای دجّال است            بساط* بوالهوسی صحنه ساز نفرت اوست 

فتاده ای که کسش از کسان نگیرد دست       شعار جانم و قربان چه رفع حاجت اوست 

ترحمی کن اگر مقصدت خدا باشد                   که این طریقه کسب رضا و رقبت اوست 

به لطف خویش کند عفو بنده را ورنه                هزار سجده سپاس کدام نعمت اوست 

هزار شکر که در دل خدا بود حامی                  هزار حمد که در سر هوای طاعت اوست 

*( به ساز) 

ای نگهدار دل و دشمن و دوست           اول نامه به نام تو نکوست 

  هستی از لطف تو آمد بوجود            ور نه جز تو ز ازل هیچ نبود 

مهر و مه از تو نمودار شده است          تا شب و روز پدیدار شده است 

تو خدائی و همه بنده  ی     تو            بخشش و فضل برازنده ی تو 

هر که آیین تو با جان طلبید               به مراد دل و مقصود رسید 

هستی از لطف تو آمد بوجود              ورنه جز تو ز ازل هیچ نبود

گرچه ما را همه تقصیر و خطاست        گر ببخشی به بزرگیت رواست