امشب به بزم قدسیان، جبرییل غوغا می کند
در جشنِ میلادِ بتول، هنگامه برپا می کند

 امشب ز عرش کبریا، آن خالقِ ارض و سما
بر بیتِ ختمِ انبیا، نورش هویدا می کند

 شد شمسِ رخسارش عیان،جوشید کوثر در جنان
از بهر خیر مقدمش، هر غنچه لب وا می کند

 زهرا تولد شد زمام، تا گردد او مامِ امام
از دامنش بر خالقش، او اسوه اهدا می کند

 بلبل ز شادی در چمن،شوقش نمی گنجد به تن
امِ ابیها نغمه اش، کار مسیحا می کند

مستند همه افلاکیان، شوریست اندر خاکیان
چشمِ زمان این صحنه ها، نیکو تماشا می کند

اشک محمّد بی امان، گردیده از ذوقش روان
شادی عیان از چهره اش، دُختش تماشا می کند

نامش بود آرام جان، قاصر ز توصیفش زبان
مهرش درون سینه ها، مرضیه پیدا می کند

از شوق و حال عاشقان، ذوقیست«دُروَش»را به جان
ذکرش شده یا فاطمه^س ، در سینه نجوا می کند

فضل الله دُروَش (دروش)

سیمین بهبهانی :

یا رب مرا یاری بده ، تا سخت آزارش کنم
هجرش دهم ، زجرش دهم ، خوارش کنم ، زارش کنم
از بوسه های آتشین ، وز خنده های دلنشین
صد شعله در جانش زنم ، صد فتنه در کارش کنم
در پیش چشمش ساغری ، گیرم ز دست دلبری
از رشک آزارش دهم ، وز غصه بیمارش کنم
بندی به پایش افکنم ، گویم خداوندش منم
چون بنده در سودای زر ، کالای بازارش کنم
گوید میفزا قهر خود ، گویم بخواهم مهر خود
گوید که کمتر کن جفا ، گویم که بسیارش کنم
هر شامگه در خانه ای ، چابکتر از پروانه ای
رقصم بر بیگانه ای ، وز خویش بیزارش کنم
چون بینم آن شیدای من ، فارغ شد از احوال من
منزل کنم در کوی او ، باشد که دیدارش کنم

جواب ابراهیم صهبا به سیمین بهبهانی :

یارت شوم ، یارت شوم ، هر چند آزارم کنی
نازت کشم ، نازت کشم ، گر در جهان خوارم کنی
بر من پسندی گر منم ، دل را نسازم غرق غم
باشد شفا بخش دلم ، کز عشق بیمارم کنی
گر رانیم از کوی خود ، ور باز خوانی سوی خود
با قهر و مهرت خوشدلم کز عشق بیمارم کنی
من طایر پر بسته ام ، در کنج غم بنشسته ام
من گر قفس بشکسته ام ، تا خود گرفتارم کنی
من عاشق دلداده ام ، بهر بلا آماده ام
یار من دلداده شو ، تا با بلا یارم کنی
ما را چو کردی امتحان ، ناچار گردی مهربان
رحم آخر ای آرام جان ، بر این دل زارم کنی
گر حال دشنامم دهی ، روز دگر جانم دهی
کامم دهی ، کامم دهی ، الطاف بسیارم کنی

جواب سیمین بهبهانی به ابراهیم صهبا :

گفتی شفا بخشم تو را ، وز عشق بیمارت کنم
یعنی به خود دشمن شوم ، با خویشتن یارت کنم؟
گفتی که دلدارت شوم ، شمع شب تارت شوم
خوابی مبارک دیده ای ، ترسم که بیدارت کنم

جواب ابراهیم صهبا به سیمین بهبهانی:

دیگر اگر عریان شوی ، چون شاخه ای لرزان شوی
در اشکها غلتان شوی ، دیگر نمی خواهم تو را
گر باز هم یارم شوی ، شمع شب تارم شوی
شادان ز دیدارم شوی ، دیگر نمی خواهم تو را
گر محرم رازم شوی ، بشکسته چون سازم شوی
تنها گل نازم شوی ، دیگر نمی خواهم تو را
گر باز گردی از خطا ، دنبالم آیی هر کجا
ای سنگدل ، ای بی وفا ، دیگر نمی خواهم تو را

جواب رند تبریزی به سیمین بهبهانی و ابراهیم صهبا :

صهبای من زیبای من ، سیمین تو را دلدار نیست
وز شعر او غمگین مشو ، کو در جهان بیدار نیست
گر عاشق و دلداده ای ، فارغ شو از عشقی چنین
کان یار شهر آشوب تو ، در عالم هشیار نیست
صهبای من غمگین مشو ، عشق از سر خود وارهان
کاندر سرای بی کسان ، سیمین تو را غمخوار نیست
سیمین تو را گویم سخن ، کاتش به دلها می زنی
دل را شکستن راحت و زیبنده ی اشعار نیست
با عشوه گردانی سخن ، هم فتنه در عالم کنی
بی پرده می گویم تو را ، این خود مگر آزار نیست؟
دشمن به جان خود شدی ، کز عشق او لرزان شدی
زیرا که عشقی اینچنین ، سودای هر بازار نیست
صهبا بیا میخانه ام ، گر راند از کوی وصال
چون رند تبریزی دلش ، بیگانه ی خمار نیست

وجواب خانم مریم اکبری به سیمین بهبهانی

یارب مرا یاری بده تا یکدل و یارش شوم

هجر و فراق او را بده تا من وفادارش شوم

گر جمله ی این مردمان او را برانند از جهان

خروارها نازش بده تا من خریدارش شوم

گر که رخ خود را زمن پوشاند آن دلدار من

او را جمال گل بده باشد که من خارش شوم

(از خنده های دلنشین وز بوسه های اتشین)

بی تاب ومحرومم بساز تا من گرفتارش شوم

هر چه بگوید آن کنم هر چه بخواهد آن شوم

ور خود نبازد دل به من عاشق زارش شوم

با غیر نوشد جام می اغیار گیرد دست وی

راند مرا از پیش خود من غرق افکارش شوم

با آن دو چشم وابروان که هستند چون تیر وکمان

تیری زند بر قلب من تا زار وبیمارش شوم

هر چند آزارم کند با دست خود خاکم کند

روزی نیاید کز دلم راضی به آزارش شوم

باشد که آن دلدار من روزی بگردد یارمن

گوید که دلدارم بشو ان وقت من یارش شوم

از غیر پوشد روی خویش من را بخواند سوی خویش

گوید که دلدارت منم من نیز دلدارش شوم

مستانه آید سوی من بوسه زند بر روی من

سازد مرا عاشقترم سرمست کردارش شوم

دل را بسازم رام او بر لب برانم نام او

خورشید تابانم شود ماه شب تارش شوم

با من وفاداری کند از دل نگهداری کند

نازد به عشق چون منی شرمنده کارش شوم

منزل کند در کوی من شانه کشد گیسوی من

گوید بر من حرف دل محرم بر اسرارش شوم

با ناز بیمارم کند با بوسه تیمارم کند

از عشق تبدارم شود من هم پرستارش شوم

یارب مرا یاری بده مونس وغمخواری بده

تا باشد او امید من من نیز عیارش شوم

ستارکعبی در جواب مریم اکبری

مریم بگو یارت منم
آن عاشق زارت منم
هجرو فراق از بهرچه
در نزد چشمانت منم
من رخ نپوشانم زتو
تو گل شوی خارت منم
من خود ببازم دل به عشق
آن یارو غمخوارت منم
ازغیرپوشم روی خود
گویم که دلدارت منم
گرتو پرستارم شوی تاعمر بیمارت منم
مریم بگو یارت منم
یوسف”خریداری به بازارت منم

0

0

 

 

 

 

 

 

 

 

 

۰۸/۰۳/۱۳۹۲ در۰۶:۳۵  اکبر شیرازی

یارب عجب کاری شده آشفته بازاری شده

هرکس به فکر خویشتن در بند دلداری شده 

سیمین و صهبا یکطرف  ستار و مریم یکطرف

آن رند تبریزی  ببین در نقش غمخواری شده

1.  ۰۹/۰۳/۱۳۹۲ در ۰۸:۲۸    رعنا امیریان

   یارب مرا یاری بده در جمع این یاران شوم
   بر هر دل تفتیده من، مانند صد باران شوم
   شیرازی از من دلخور و من بند صحبتهای او
   یارب همیشه گشته ام غرق محبت های او
   اینترنت لجباز من با من خدایا یار نیست
   دنیا برای این دلم جز شعر حسرتبار نیست
   من آمدم تا لحظه ای در کلبه با یاران شوم
   عرق صفا و صحبت یاران و غمخواران شوم

   ۰۹/۰۳/۱۳۹۲ در ۱۴:۰۴   اکبر شیرازی

   در جمع یاران چون گلی ، هم سوسنی هم سنبلی

   شیرین زبان و خوش بیان در کلبه همچون بلبلی

   • دلخور نباشم من ز تو من عاشق شعر تو ام

     رنگین و خوشبو شعر تو ، زیباتر از برگ کلی

     در کلبه غوغا می کنی با قامت رعنای خود

     مست و خرامان می روی آیا مگر قرقاولی؟

     ۰۹/۰۳/۱۳۹۲ در ۲۳:۱۹  رعنا امیریان

     آه از دل غمناک من! با درد شیدا می شود
     در جمع مشتاق شما هر لحظه پیدا می شود
     ایکاش می شد سفره ی، دل با شما ها وا کنم
     خود را به جرم عاشقی، یکباره من رسوا کنم
     در کلبه غوغا می کنم؟ من سخت حاشا میکنم
     من درد را در چهره شعرم هویدا می کنم
     رعنای سابق مرد و من جز روح سرگردان نیم
     حتی بجان خود قسم، دیگر نمی دانم کی ام…

     ۱۰/۰۳/۱۳۹۲ در ۱۵:۰۸ اکبر شیرازی 

     با آنکه داری درد و غم زیبا به رقص آری قلم

     چون کوه برداری قدم بگذار آن را بر سرم

     آن سفره ات را باز کن ، حرفی بزن اعجاز کن

     هرچند خواهی ناز کن ،  ناز تو را من می خرم

     باشد دل من کلبه ات ، محرم به درد و ندبه ات

     برگرد بشکن توبه ات ، رحمی به این چشم ترم

     رعنا همیشه زنده و چون آسمان پاینده و

     یار و نگار بنده و سلطان و بانوی حرم

     ۱۰/۰۳/۱۳۹۲ در ۱۲:۳۷ رعنا امیریان

     یارب کسی مانند من غرق سرشک غم مباد
     یا هیچکس مانند من آواره یکدم هم مباد
     در چهره خندانم ولی جانم پر از آوارگی
     خود مانده ام در حیرت این حد غم و بیچارگی
     در سینه ام اندازه ی یک مشت گل هم دل نماند
     بر گوش من از کودکی کس جز غم آوازی نخواند

     ۱۰/۰۳/۱۳۹۲ در ۱۵:۳۴   اکبر شیرازی

     یارب غمش را دور کن ، بر شادی اش مجبور کن

     کلبه از او پر شور کن ،  نایش ز نفخ صور کن

     جان و دلش خندان نما ، غمهای او زندان نما

     مشکل به او آسان نما ، او را ز خود حیران نما

     ده شرح صدری سینه اش ، آن سینه ی بی کینه اش

     بگشا به من گنجینه اش آن قلب چون آئینه اش

     ۱۰/۰۳/۱۳۹۲ در ۱۴:۲۹   ناشناس

     سلام
     مناظره جالبیست اما اگر بین تمامی اساتید خوش سخن این مجموعه برگزار شود قوی تر و محکمتر و پخته تر خواهد بود

     موفق باشید

     ۱۰/۰۳/۱۳۹۲ در ۱۵:۳۶  اکبر شیرازی

     ای ناشناس مهربان ، از جمع ما یا بانوان !!

     گر پیر هستی یا جوان ، متشکرم از لطفتان

      ۱۱/۰۳/۱۳۹۲ در ۰۰:۱۴   رعنا امیریان

     مانند اشک درد من ، از چشم تو افتاده ام
     با من ز طنازی نگو، من یک اسیر ساده ام
     اینجا بلای جان من ، باشد غزل های خودم
     با آن همه دلدادگی بینی چه افسرده شدم؟
     آنکس که بوده یار من، در این سرا و انجمن
     از من بریده وای من، با دیگری گوید سخن

     ۱۱/۰۳/۱۳۹۲ در ۰۵:۰۶ اکبر شیرازی

     داری شما یاران بسی ، هرلحظه هستی با کسی

     یک ذره بنما بررسی  ، خود بهر خود تو محبسی

     یک بار یار این شوی ، بار دگر با دیگری

     پاکی تو اما در جهان ، هر گوشه بینی کرکسی

     ورنه تو خود دانی که در ، نزد منی محبوب تر

     از هرکسی در انجمن ، ای  چادرت از اطلسی

      ۱۱/۰۳/۱۳۹۲ در ۰۸:۱۳ رعنا امیریان

     من صاحب این خانه ام، مهمان نوازی میکنم
     اما کجا با قلب هر بیچاره بازی می کنم؟
     با هر که یاری کرده ام دیدم که صد ها یار داشت
     غافل ز قلب بیکسم کز دوستان صد خار داشت
     من با همه جوشیده ام، رخت وفا پوشیده ام
     اما ببین که عاقبت جام جفا نوشیده ام
     در این زمانه با دلم دم از وفا داری نزن
     من خسته ام دیگر تو هم حرف از دل و یاری نزن

     ۱۱/۰۳/۱۳۹۲ در ۱۰:۰۳ اکبر شیرازی

     مهمان نوازی جای خود ، معشوقه بازی جای خود

     هرکس بگوید نکته ای ، از بچه بازی های خود

     ای بی وفا  در خانه ات ، با من ستمکاری نکن

     هرکس پیِ یاری رود ، من در پیِ رعنای خود

     ۱۱/۰۳/۱۳۹۲ در ۱۲:۳۱  اکبر شیرازی

     شعر بزرگان را ببین ، آن خنده های دلنشین

     هرزه نبوده جان من ، آن بوسه های آتشین

     هر کس به ظن خود برد ، بر دیگری پندارِ بد

     عشق است تا روز ابد ، مخصوص رب العالمین

     در نزد فردِ پاک دل ،  باشد همه عشق خدا

     هم بوسه و هم جام می  ، هم عشقهای اینچنین

     برخیز و چشمت را بشوی ، زیبا ببین اطراف خود

     این عشق های بی ریا ، باشند عشق راستین

     ۲۰/۰۳/۱۳۹۲ در ۱۶:۴۱ امیرهاتف

     یارب نگر این ولوله ی ، در شیخ و شاب افتادگان

     سودای "یاری " را ببین، اندر میان خفتگان

     آن یک به یاری کوشدش، وان یک به خواری خواهدش

     تا خود چه باشد میل او، با این مهار عاشقان

     سیمین به زاری خواهدش ، تا خواری اش را بنگرد

     وان عقده های سرد خود ، کوبد سر این بیدلان

     صهبا به یاری خواهدش ، تا جان و دل قربان کند

     عمر گرانمایه دهد ، در خاک پای دلبران

     آن رند تبریزی ما ،تیری زند بر بهبهان

     دعوت کند صهبای ما، بر مسلک مستان جان

     مریم ره صهبا کند ، در عاشقی غوغا کند

     شور و نشاطی خواهد او، غافل ز حال عاشقان

     گوید به هر بیتی سخن، ها از زبان بیدلان

     در بند بند شعر خود، گوید سخن با عاشقان

     از تلخی ِ روز فراق، از شربت دیدار یار

     از منتهای شوق خود ، از بهر دیدار بتان

     در کوی آن سودادلان، از بهر آن خسته دلان

     بگزیده آن سو یک گذر، بهر ِ سماع عاشقان

     از شعرهای نغز خود، آرد به هر دل پیچ و تاب

     گوید گذرها عاشقان، باید ز کوی دلبران

     ستار و اکبر کو به کو ، افتاده دنبال سبو

     تا می بنوشد جو به جو، از جام خمر سرگران

     اما میان ِ این مِـهان، هاتف زند سازی خزان

     بر ساز او زخمی گران، باشد سوای عاشقان

     کای عاشقان و بیدلان، افتاده دنبال بتان

     سیمین ِ زخمی از بتان، بسته کمر بر زجر آن

     وِای مریم و صهبای من، وِای اکبر و ستار من

     واِی رند تبریزی من، کوشیده در راه خزان

     کو یاوری؟ کو یاری ای؟ ، تا آنکه آزارش کنی

     بر قصد جان نازکش ، تو بر زنی نیشی به جان

     کو دلبری، زیباوشی، سیمین تنی، شیرین لبی

     تا بر سرای کوی او، کوکو زنی چون بیدلان؟

     من با شمایم ای مـِهان ، ای شاعران و عاشقان

     سیمین ِ رنجور از بتان، صهبای کوی عاشقان

     افکندگان این سخن، وین شعر ِ پر نغز و لغز

     وین شرح ِ پر مهر و ستم، اندر میان خاصِگان

     در این زمانه ی بیکسی ، کو آنکسی یارت شود؟

     عشوه خریداری کند، نازی کند بر عاشقان

     بر لطف بی پایان تو، یا جور بی درمان تو

     کو آنکه بی تابی کند ،یا صبر بَرَد بر جور آن؟

     کو انکه جورت را برد، مرهم به زخمت بر زند

     عشقت چو حلوا سرکشد، چو بلبلان گلستان؟!

     گشتم در این دوران بسی، در این سرای بیکسی

     آخر نیامد از کسی ، یاری برای این زمان

     تا آنکه آزارش کنم، یا زخم او درمان کنم

     عشقش برم مهرش کنم، زجرش دهم چون قاتلان

     ای خفتگان در سخن، وی شاعران پر هنر

     در این زمانه ی بیکسی ، کو یاوری از بهر جان؟

     سودا رها سازید مـِهان ، دنبال این شعر گران،

     چیزی نباشد جز فغان، جز طعن سوداسران

     یارب بده تنهائی ای، چون هاتف دیوانه ای

     از بهر صهبای سخن، هم از برای بهبهان

     هم مریم شیرین سخن، هم از برای کعبی ام

     هم رند تبریزی ما، هم اکبر شیرین زبان

     تا هم بدانند حال من، اندر میان این محن

     نی جور و آزارش دهند، نی جان دهند در کوی آن

     ۲۱/۰
     ادامه مطلب