بسم الله
زبـــان به مَدح و ثنــای علـــــی زِ دل چو گشودم
سَـــــــــرای جنّت خـود را گشـــــــود ربّ ودودم
به بـــاغ روضه رضوان شدم نــــــزول به اجلال
تبـــــــارکا و تبارک به ایــــــــن مشیـــت و اقبال
شـدند جمله ملائک بــــــه تحت امــــــر و جنودم
قــــــدم به شَــهپر جبریـــــــــل نهاده سیــر نمودم
بـــــه آیه آیه یزدان زدم چــــــو چنـــــگ تمسک
گرفتـــــــــم از بـــــرکاتش تبـــــرکی به تبـــرک
زِ نــــــــون و القلمش تا قلـــــم چــو خوشه گرفتم
زِ آب کوثـــــــر و تسنیــــــم دوات و توشه گرفتم
ولـــــی بـه عزم نوشتن قضـــــا خلاف قــدر شد
قلم شکست و مــرکب زِ عجــز خشک و هدر شد
تصلصلــــــــی بگرفتــــم که شــــــــرح آن نتوانم
چـــگونه عقـــــل صغیــــر از عقــال خود برهانم
ســـــــرم به فرش الهـــــــی نهـــــــادم و بسجودم
زبـــــــان گرفتــه و در دل چنین به خود بسرودم
علـــی که وصف صفاتش بجــــــز خـــــدا نتواند
زبان الــــــکن من کـــــــــی سخن به حق برساند
مگــــر به دل شود از حـــق نزول وحــی الهـــی
ودیــــــده بیند هـــــــرآنچه ندیــــــده هیچ نگاهـی
در این کشاکش افکارویاس و عجــــز و تصلصل
به ناگــــــه عرش الهـــــی به خود گرفته تــزلزل
و پرده هــــا به کنــــاری شدند و دیده جــــان دید
رموز و ســـــرّ الهــــــــی که جز منـی نتوان دید
الست و عالــــــم ذر بـــــود و یوم خلقـــت امکان
وحـــــــــال شرح و دلیل نشـور و نهضت امکان
به روز خلـقت امکان خـــــدای قـــادر و مـــــنان
چــــــــو دید کل خلایـــــق به ذات او شده حیران
زِ سرّ کَنـز خفیـــــه حجــــــاب و پرده برانداخت
عقـــــــول کل خلایــــــق به حیرتـی دگر انداخت
سپس به اُعرف ذاتش بـــه شوق و عــشق تظاهر
نمـــــــود خلـــــــق بشر را نظــــــر به حـد تواتر
کدام خلـــــــق بشر را بُـــــــود لیاقت و رجحــان
کنـــــد تجّلــــی خود رابه شکل و صورت انسان
ومتّصف بـــــه صفات اَتّــــــم حـــــق شود آنسان
کـــــه در کمــــــال صفاتش بــــــود مشابه یـزدان
همانــکه نطــــــق و زبانش بُـــــود لسان الهــــی
و هـــــر سخن کـــــــه بگویـــــد بود بیان الهـــی
همــــــو کــه دیده جانش شود چـــــو عین الهــــی
ببیند آنچــــــــه ندیده بجـــــــز خـــدا به نگاهــــی
ولیک هر چه خـــدا در جمیـــع و بین خلایــــــق
بگشــــت تا بگــــزیند ، ندیـــد شایـــق و لایـــــق
سکـــــوت بود و به باره خـــــدا به کـــــل خلایق
نمــــــــود حُجت خـود را اَتـــــم به فاش حقــایق
نهایت آن دُرِ مَکنـــــون و گنج خاصه عیـان کرد
به یک اشـاره زِ قدرت به هم زمین و زمان کرد
چـــــــه محشری شده برپا نگو که کرده قیـــــامت
علــــــی همان دُرِ مَکنون به هیبت و قــد و قامت
تمــــام عرش و ملائک ، تمــــام فرش و خلایــق
زبان گشــــــوده زِ حیرت شده سخنـــور و ناطـق
که نیست فـــرق و تفاوت میان عـــابد و معبــــود
جرآنــــــــکه این شده خالق و او که بنده مقصــود
در ایـن تلاطم و حیــرت خدای هادی ِ سبــــــحان
بــــــــه اِهدنــــــای خلایق بگفت از در ایــــــمان
که ای جمیــــــع خلایق منــــــم که َربِ وحــــیدم
منــــم که حامدِ یکتا ، من آن خـــــــدای حمیــــدم
منــــــــم که عالـــــیِ اعلا و خلق بنــــد نصیرش
واین علــــــی که گرفتم زِ خود من اسم کبیــــرش
سَبب بــــــــه خلقت عالــــــم علیِ عالــــی و اعلا
کـــــه شان و رتبه و جاهش به نزدم از همـه والا
علـــــی صراط من است و مــــرا خلیفه جاعــــل
همــــو که فارُق اعظم ، تمـییز حق شـــــدو باطل
همو که صادق اکبــــر به هـــر بیــــان زِ لسانـش
نشـــــد به ذره تنــــاقض به هـــر نهان و عیانــش
همـــو که خطبه بی نقطه خوانــــد از بــر انــسان
کُــــند جمیــــــــع خلایق به نطق بی الف حــیران
علیست کاتب وحی وُ همانکه رِیب در آن نیسـت
جـز او حقــیقت یاسین و بطن سوره من کیست ؟
علیـــــست حــاکم و والـــــی به روز محشر کـبرا
شفیـــــع ذنب و معــــاصی پناه و یاور بــی تـــــا
به ذات مــــن شده مَمسوس علی همین دُرِ مَکنون
به وحدتـــــــی که تفکر به آن کـــند همه مجــنون
چه وحدتــــی شده برپــا به همچو خالق و مخلوق
حقیقتــــی که تجّلــــی ، نمود از عاشق و معشوق
و منـــــــکه مات زِ بهــــتم فقط نـــظاره نمــــودم
زِ خویشتن شـده بیخــــود جبین به خاک بســــودم
که ای خـــــدای عظیمم ،خلیــــــل و ربِ جلیــــلم
ببند دیــــــده جانـــــم ، به من کـه عبـــد ذلیـــــلم
"قلنـــــدرا" چه بگویـــــم ، چـه دیده ام به نگاهـم
به لکنتـــــــی که تَ تَــرسم شود علـی چو الهــــم
یا مرتضی علی حیدر مدد
سجاد کهنسال ......زمستان 1391
همیـــــــن
تاریخ تولد : : شنبه ۲۰ تير ۱۳۶۶