با سلام و عرض معذرت از تأخیر در ارسال اشعار زنده یاد مرحوم صادق بوربور ،  شعر بسیار زیبایی از آن فقید سعید که در سال 1364 در بالای بستر دختر سه ساله اش که در خواب بوده است سروده تقدیم می کنیم :

----------

خاطرات یک شب مهتابی زمستان در کنار فرشته ی سه ساله ام

چو خورشید از هوا افتاد پائین ........................ منور کرد مه دامان پروین

ز کوه بیستون و کاخ فرهاد ........................ شب آمد خیمه زد تا قصر شیرین

........................ شب مهتابی و پاک و دل انگیز ........................   دل آرائی دل آرام و سحر خیز

........................ کشیده قامتش از شرق تا غرب ........................ ز استان خراسان تا به تبریز

شبی چون نوعروسی حجله پرداز ........................ عروسی ساکت و بی ساز و آواز

همایون دامنش گسترده مهتاب   ........................ ز بالای خزر تا پشت شیراز

........................ در این شب باد سردی بی مهابا  ........................ به غارت می ربود اموال گلها

 ........................ ندانم از چه در این خلوت شب ........................ همه در خواب و من محو تماشا

شبی از باده ی مهتاب سرمست ........................ چو ساقی ساغر می در کف و مست

پس از فتح سرای ملک هامون ........................ سلیمان وار روی تخت بنشست

........................ شب دی مه چه سرد و بی قرار است........................ به سردی نامدار روزگار است

........................ بدان امشب که در تاریخ شمسی ........................ هزار و سیصد و شصت و چهار است

شب مهتابی و صاف و درخشان ........................ نموداری ز سرمای زمستان

نه آوازی نه آهنگی نه سازی ........................ نه ابری تا ببارد برف و باران

........................ در آن شب با دل یکتا پرستم ........................ در این خلوتسرا تنها نشستم

........................ ندانم از چه در این خلوت شب  ........................ همه خوابند و من بیدار هستم

شبی زیبا و روح افزا و مهتاب ........................ فتاده مه چو شمعی در دل آب

به کیهان اختران بیدار و هشیار ........................ فرشته دختر من مست در خواب

........................ فرشته روی هم بنهاده مژگان ........................ دو لشگر را به یکسو داده سامان

........................ به بستر آنچنان افتاده مدهوش ........................ که گوئی پر کشیده سوی کیهان

نهاده چون کبوتر سر به بالین ........................ چه مه افتاده در دامان پروین

تن و جان خسته از جوش و تکاپو  ........................ زبان بر بسته از گفتار شیرین

........................ نقاب روسری بر سر کشیده ........................ کبوتروار سر در پر کشیده

........................ به زیبایی به روی بستر خواب ........................ قد و بالا زگل برتر کشیده

شبی خلوت ز سرما سرد و بی رنگ ........................ نه آوایی به بر دارد نه آهنگ

فرشته آنچنان آسوده در خواب ........................ که گوئی مانده ا پیکار در جنگ

........................ شب مهتابی و طولانی و سرد ........................ خیال انگیز و چون برگ خزان زرد

........................ فرشته همچنان آسوده در خواب ........................ من و شب همدل و همراز و همدرد

سرای شب گرفته نور مهتاب ........................ تو گوئی شب نهاده سر به محراب

من اندر خلوت شب زنده داری ........................ فرشته در سرای خلوت خواب

........................ فرشته خفته بی پروا و مدهوش ........................ عروسک بچه ای دارد در آغوش

........................ مرا در دل امید راحت اوست ........................ فرشته با عروسک دوش در دوش

افق از شرق آهنگ سحر کرد ........................ شفق شب را به تاریکی خبر کرد

سپیده طاق ابرو زد ز مشرق ........................ به سمت غرب شب عزم سفر کرد

........................ هزاران نیزه از انوار خورشید ........................ کشیده از افق تا روی ناهید

........................ خبر دادند از سلطان پیروز ........................ که شد روزی دگر بی شک و تردید

اگر چه صبح یک روز قشنگ است ........................ مشوش خاطرم از شور جنگ است

یکی فرزندم اندر سنگر جنگ ........................ پی کسب نشان و نام و ننگ است(1)

------------- صادق بوربور دیماه 1364 شمسی

(1) یکی از فرزندان مرحوم بوربور در آن زمان در جبهه های نبرد علیه دشمنان این مرز و بوم حضور داشته است

لازم به ذکر است یکی از فرزندان مرحوم در اثر عوارض شیمیایی که در جبهه های خرمشهر مبتلا شده بود پس از جنگ با فاصله کمی به شهادت رسید(کریم بوربور جامه بزرگی) ولی مرحوم هیچ اقدامی برای ثبت نام او در لیست شهدا انجام نداد و هیچگاه بابت این شهادت ادعا و توقعی نداشت و فقط هرچه بود در دل خود داشت.  لذا به ظاهر خانواده شهید هم نیستند در حالی که در پیشگاه الهی قطعا از شهدا و خانواده شهدای مقرب خواهند بود .