در این شعر، پاییز بهعنوان استعارهای از گذر زمان و ناتمامبودگی معرفی میشود. انار، نماد یلدا، با تصویر «کلید» به کار رفته تا نشان دهد چگونه سنت میتواند راهی به سوی روشنایی باشد. واژهها نقش واسطه دارند؛ آنها نه فقط ابزار بیان، بلکه پلهای معناییاند که دو قطب متضاد (تاریکی/روشنایی، خاطره/امید) را به هم پیوند میدهند. این ساختار، همزمان شاعرانه و فلسفی است و به مخاطب امکان میدهد تجربهی زیباشناختی و تأملی را توأمان داشته باشد.
پاییز،
همچون کتابی نیمهخوانده،
برگهایش را
بر زمین میپراکند.
هر انارِ سرخ،
کلیدیست برای گشودن
رازهای شب یلدا؛
و هر واژه،
پلیست میان
تاریکی و روشنایی،
میان خاطره و امید،
میان سکوت و فریاد.