شعر سپید درباره کوه، سکوت و برف؛ ترکیبی از تصویرسازی برای جستوجوی معنا در زمان و هستی
کوه
حکایتِ پنهانِ سکوت را گفت
صدای برف
روی واژهها نشست
و شب فهمید
زمان گذشته است
سایهها دره را بلعیدند
باد،
خاطرهای سرد را
میان سنگها پخش کرد
چراغهای دور،
مثل ستارگان خاموش شدند
انسان،
نقطهای لرزان در برابر عظمت بود
و سکوت،
آخرین زبان جهان باقی ماند