«از پوستِ زمان، عبور می‌کنیم»شعری که از دل جمله‌ی پدرانه‌ی «این نیز بگذرد» برمی‌خیزد، و با واژگانی پرمعنا، به اوج می‌رسد. محمدرضا گلی احمدگورابی


شعر سپید:

از پوستِ زمان، عبور می‌کنیم

پدرم همیشه می‌گفت:

این نیز بگذرد

و من

سال‌هاست

در ایستگاهِ عبور

ایستاده‌ام

بی‌آن‌که قطاری بیاید

در من

کودکی‌ست

که هنوز

با دست‌های خاکی

به دیوارِ فرو ریخته‌ی خانه نقاشی می‌کشد

و زنی

در من گریه می‌کند

که هیچ‌وقت

نامه‌اش را نفرستاد

و مردی

که هر شب

با چمدانی پر از «نشد»

از خواب بیدار می‌شود

پدرم همیشه می‌گفت:

این نیز بگذرد

اما نگفت

از کجا

به کجا

و من

در این گذر

نه آغاز را می‌دانم

نه پایان را

تنها

گاهی

در آینه‌ای شکسته

خودم را می‌بینم

که از پوستِ زمان

عبور کرده‌ام

بی‌آن‌که کسی

منتظرم باشد

تک‌همسرا :

پدرم گفت: این نیز بگذرد

و من هنوز در نگذشتن، ایستاده‌ام