شعر سپید«سقف فرو ریخته: صعودی بیهوده» نماد تلاش بیهوده بشریت. پله‌هایی که به بالا می‌روند، غافل از اینکه سقف سال‌هاست فرو ریخته. این شعر کوتاه و عمیق، تصویری ماندگار از تلاش‌های بی‌ثمر و ناآگاهی جمعی را ترسیم می‌کند.
به بالا می‌رفتند
بی‌آنکه بدانند
سقف
سال‌هاست
فرو ریخته.