شعر سپید «نیایشِ بی‌صدا؛ دست‌هایی در عصر تایپ» در فرم فراپدیدارگرایی بیکران، نقدی فلسفی و اجتماعی بر جایگزینی نیایش با کنش‌های دیجیتال است.

دست‌ها،

دیگر به آسمان نمی‌روند.

بر صفحه‌ای سرد،

حروف را می‌نویسند،

نه دعا را.

نیایش،

در میان کلیدها

گم شده.

هر انگشت،

به‌جای التماس،

دستور می‌دهد.

خدا،

در صندوق ورودی

منتظر مانده.

سکوت،

در میان اعلان‌ها

دفن شده.

ما،

وارثانِ عصرِ تایپ،

با دل‌هایی

که به‌جای تپش،

نوتیفیکیشن می‌فرستند.

تک‌همسُرا:

دعا،

در میان کلیدها گم شد؛

خدا، پشت صفحه ماند.

تعریف«تک‌همسُرا»

یک قطعه‌ ی کوتاه، مستقل، اما هم‌نوا با یک شعر یا اثر اصلی. مثل یک بند، یک تصویر، یا یک جمله‌ی شاعرانه که با شعر اصلی هم‌حس است، ولی خودش هم می‌تواند به‌تنهایی بدرخشد