شعر سپید «شهر بی‌خواب» روایتی سوررئالیستی و فلسفی از جامعه‌ای‌ست که رؤیا را فراموش کرده و در کابوس دیگران زندگی می‌کند. .
در میدان،

ساعت‌ها برعکس می‌چرخند

و عقربه‌ها

به جای زمان،

نام خیابان‌ها را نشان می‌دهند.

مردم،

با چشم‌های دوخته به کفش‌هایشان،

در صفِ خریدِ سایه‌های خود ایستاده‌اند

و هیچ‌کس نمی‌پرسد

چرا پرچم‌ها

بی‌باد،

در باد تکان می‌خورند.

کودکی

در حیاطِ مدرسه

با گچِ آبی،

روی دیوارِ خاکستری،

دری به سمتِ آسمان می‌کشد

و معلم،

با خط‌کشِ فلزی،

ابرها را از تخته پاک می‌کند.

در این شهر،

هیچ‌کس خواب نمی‌بیند

جز پیرمردی که هر شب

در ایستگاهِ خالیِ قطار

برای نیمکت‌ها

قصه‌ی پرواز می‌گوید

و بلیت‌ها را

به پرندگان بی‌نام می‌فروشد.

من،

در میان این همه بیداریِ کور،

چشم‌هایم را بستم

و دیدم

که کابوسِ دیگران

چطور از پلک‌هایم بال

ا می‌رود

تا به پشتِ پیشانی‌ام برسد.

«تک‌همسُرا»

وقتی رؤیا نباشد، دیوارها نفس می‌گیرند

و ما، در اتاق‌های بی‌پنجره، آسمان را فراموش می‌کنیم

تعریف«تک‌همسُرا»

یک قطعه‌ ی کوتاه، مستقل، اما هم‌نوا با یک شعر یا اثر اصلی.

مثل یک بند، یک تصویر، یا یک جمله‌ی شاعرانه که با شعر اصلی هم‌حس است، ولی خودش هم می‌تواند به‌تنهایی بدرخشد.