مرا تشنگی سمتِ مُرداب بُرد حواسم پرید و دلم خواب بُرد پس از آن دِگَر شوقِ دریا نبود عطش بود اما؛ میلِ احیا نبود متاعی دَنی تر زِ دنیا نبود