ابر دل، در سکوت شبانگاه، سنگینی درد را تاب نیاورد؛ بر گونهها، رودهایی بینقشه از بغض و باور فروچکیدند؛ در لرزشِ قطرات، روح راهی برای آرامش خویش یافت. `