ابرِ معنا، بر سقفهای ترکخوردهی زندگی سایه انداخت؛ زخمهای مردم، آیههای خاموشِ رازهای الهی شدند؛ عارف، در آهِ مردمان، صدای خدا را شنید بیکلام.