دلسروده ای خطاب به امام زمان علیه السلام

سیاه رویم و در حسرتِ سپیدارم

سیاه رویَم و در حسرتِ سپیدارم                        اگرچه مایه ندارم، به سویِ بازارم

فقیر و خسته و در راه مانده ام، امّا                      هنوز در پیِ ارباب، سر به ره دارم

دلم شکسته و هرجایی و هراسان است               غریبِ کویِ فراقم، خرابِ آوارم

به دستِ خالی و پُر ادّعایی ام منگر                    کلافِ گم شده هستم ولی خریدارم

چه جام ها که ننوشیدم از لبِ لعلت                               ولی هنوز مقیمِ مقامِ دربارم

نگاه کردی و در پرده رفته ای، امّا                     ببین چگونه مریدِ دو چشمِ بیمارم

غریبِ قافله از کاروانِ تو ماندم                         در این کویرِ تمنّا اسیرِ آزارم

غریقِ وسوسه ها و دسایسِ نفسم                       تو ناخدایِ امانیّ و من گرفتارم

ببین که ضجّه، غریبانه در زبان آید                    ببین که قطره یِ اشکی به اضطرار آرم

دلم گداخت، تسلّایِ آن قدم بگذار                   بگیر دستِ توسّل، فقط تویی یارم

تب است و تاب و پریشانی و گرانباری              گره فتاده هزاران هزار در کارم

تو ریسمانِ نجاتی، تو آسمانِ حیات                   نجات ده زِ حیاتِ چنین شرربارم

اسیرِ غفلتِ خویشم، غریقِ بحرِ بلا                     فرامُشی ست نصیبم، مریدِ ابزارم

کریم هست و تغافل، مرا ببخشایم                      به لطفِ عاطفه ات خو گرفته رفتارم

عریضه ای بنویسم که عرضه ات گردد              تظلّمی کنم و خویشتن بگذارم

به جز تو کیست انیسِ شبان و روزانم                 به نامِ تو بُوَد این پود و یادِ تو تارم

زلالِ چشمه یِ لطفِ تو دیده این چشمم            حبیب غیرِ تو نبوَد در این دلِ زارم

بیا که بی تو خرابم در این خراب آباد               بیا که بی تو نزارم زِ خویش بیزارم

تو سرِّ مطلقِ جانی، انیسِ دل هایی                     ببین که منتظرم من، ندیمِ اِصرارم

تو رمز و رازِ نهانی درین جهانِ عیان                  تویی تو معنیِ هستیّ و سرّ الاَسرارم!

زمانِ آمدنِ تست ای گلِ ختمی             زمانِ شور و شعور است و غرقِ اشعارم

بیا تو تک گلِ آخر که «شیخِ» دیوانه                 غریب مانده درین جا و من گنهکارم

محمدعلی برزنونی، سارایوو، پنج شنبه 22 خرداد 93، 14 شعبان المعظم 1435، ساعت 5 صبح