باستیغ ابروانت در نبِردم دلبرا وز پی محراب چشمت کوچه گردم دلبرا با خود از آغوش گرمت وعده ها کردم ولی بی حضور زندگی بخشت چه سردم دلبرا دیده ی مستت مرا درمان آلام است و بس چون جدا افتم زلطفت ، پر ز دِردم دلبرا ای عجب بازیگری این صورت زیباستی چشمهایت مهره های تخته نردم دلبرا آرزو دارم چو بعد از مرگ بر من بگذری لاجرم گیرت قبایت ، خاک و گردم دلبرا تاب هجرانت ندارم دل لبالب از وفاست بی وفایی گر کنی از خویش تردم دلبرا چشم من ناقابل است از کاسه آوردم برون تهفه ای ناچیز تقدیم توکردم دلبرا این سرشکی کو زچشمانم همی آید برون جمله اش تقدیم بر راه تو کردم دلبرا از جفای روزگارست این که من پژمرده ام دوریت اینسان نموده زار و زردم دلبرا از کنارت سست عهدان شکوه ها دارند و من گر در این وادی بمانم مرد مردم دلبرا «طالب» از نادانیش گاهی شود از ره برون ورنه محتاج است بر لطف تو هردم دلبرا