.

.

علي اي حبيب خداي دل ، شهِ مُـلك ارض و سما رضا (ع)

تو جهانِ عشقي و عاشقي به تو مي سزد به خدا رضا

دلِ بيــــقرار من اوفتـــــد چـو كبــوتـران ِ حـــرم ، عطش

كـه كنـد طواف ِ مقام ِ تـو بـچـشد سبـوي بـقا رضا

بـــه كــدام معــرفت آورم بـه حضــورِ پاكت ارادتـــي

كــــه فقير و عاجـزم از ادب ، مگر از تو معجزه يا رضا !

تو ابوالعجايبـــي و عـَــلم به جبال ِ عــاطفه مــي زني

اي امـانسراي الـــهي اش دل ِ كعبه ي فـقـرا رضـــا

بـــرو اي رفيـق شكسته دل غـم راز پيش علي (ع)بگو

كــه اگــر چنين ادب آوري كنـد حاجت تـو روا رضا

بـه دو ديـده خـون بگـريـــسته ز مصيبت ِ پـدران ِ خـــود

چه دلي گداخته از محن به هــواي كـرب و بلا رضا !

نه مريـــد شيخ زمان ببين نه حريصِ مسند ِ خان نگر

بـه قـواي دولتِ معنـوي نـگــــرفتـه گـو كــه كجا رضا

تـو ارادتـــي بنـما طلب، كــرمي كه آهـوي بـــي زبان

شـــده در پـناه محبّتش ز نـگاه مست رضــــا رضــــــا

برسان ز گلـرُخم اي صبـا بـه من عطــر ناب محمّدي

كه خمار كــوي وصالـشم چـو حَسَن بُــوَد به ولا رضا

چـه خـوشست همـدم او شــدن به كنار گنبد زردكف

كه به جرعه اي ميِ لعلگون چشدم به قصد جلا رضا

دل خادمان، همه مست بين به ركابِ ساقــي ِ ذوالكرم

مي ِ كبــــريا دهـد از وَلا بـه مجـالسِ عــــرفا رضـــــا

ندهـــم بـه عــالمي از مَلك دُر ِ ناب ِ مشهد ِ يار كه

بكنـد نـهان ، رُخ ِ شمسْ گـون به خفاي زلف ِ طلا رضا

اگر آسمان به تو قهـر شد بطلب شفاعت عشق كه

ز دَم ِ رضاعـــت خـود كنـد به خـداي تشنه ثنا رضا

به تمام قـدرت حـق كه دل ، شده فاتح ِ همه قلب ها

متحيّـــرم كـه ز دست ِ دون نـگـــــرفته تيـغ چرا رضا!

نگــر آن مـروّت و رحـم را به كمالِ علم و فــروتنـــي

كـــه نموده لـذ ّت ِ سلطنت ، به فـداي زهر ِ قضا رضا

ز چهــــارده طـــرف از قـضا در ِ ميكده همه باز بيــن

بــه عطش مي ِ عـــرفا دهد به مريض عبير شفا رضا

چه خوشست عالم ِ بي غش آن دل بي رياي قبول را

كه دهد به لطف خدائي اش به دعاي خسته بها رضا

چه كنم كه محرم سرّ حــق ز كـران به حيـرتم آوَ ر َد

شده جـانشينِ خـدا مگـــر بنـموده كـار ِ خــدا رضا !

روَد از بَـــرَم دل ِ آتشين سوي بـارگـــــــاه ِ ابــوالجواد

مگــــــــر اعتنـا بـنـمايـد و كــرمي كنـد بـه دادا رضا

*

1374 هجری شمسی

مشهد - دادا