هر  کسی  بر  دل  خود  محرم   رازی    دارد
محرم  راز  دل  "یوسف"   دیوانه   کجاست؟
خانه ی   زاهد   و   درویش،   نشانش   دانم!
ساقیا! ؛ منزل عشق و  ره  میخانه  کجاست؟
جرعه ی   آب   دگر   سوی   لب   ما   مکشید
مطربا! ؛ جام من و شَهدَم و پیمانه  کجاست؟
مجلس     پیر     مُغان     بار     گرانم     آمد
منزل  دلبر  و  معشوقه ی  جانانه   کجاست؟
دوش در حِلیِه ی شب  حور  و  ملائک  دیدم
روی گرداندم و گفتم :" شَهِ فرزانه کجاست؟"
نه  رخ  حور   بجویم   نه   ملائک   را   موی
که ره  کعبه  کجا  و  ره  بت خانه  کجاست؟
"یوسفا!"  گر  طلب  عشق  نمودی  ؛  می کن
طلب  عشق  کجا  و  ره   پروانه   کجاست؟

عمری  سکوت  کرده ام   از   سال ها   سکوت
این  بار  هم  چو  بار  دگر،   می کنم   سکوت
عمری است شَهد و جام مِی از  زهر  میخورم
تا خوش شَوَد به قند و  شکر، می کنم سکوت
این شب اگر چه  تیره  و  تار  است؛  می رود
تا فجر و نور و صبح و سحر، می کنم سکوت
در  بادبرف   و   سُورَتِ   دِی   خسته،   ناگزیر
تا  خشک   گردد   هیزم تر،   می کنم   سکوت
این موسم  از  بهار  چه  کوتاه   بوده و رفت!
تا  بازگشت   گُل   ز   سفر،   می کنم   سکوت
بر   دیدگان   غبار    غِرابَت    نشسته    است
تا  روشَنای  چَشم  و  بَصَر،   می کنم   سکوت
در   باغ   زندگانی  و    در   دشتِ خشکِ عمر
بر  ضربه های  سَخت  تبر،   می کنم   سکوت
من   از   سکوت،    یاد   گرفتم    سکوت    را
بی چون و بی  چِرا  و  اگر،  می کنم  سکوت!

یوسف  چَشم  من  اندر  چَهِ  روی  تو    فِتاد
تو  زلیخایی  و  من  یوسف   کنعان   تو   اَم
نامه   ام    هدهد   شیرین   و   صبا   آوردند
مَلَک ِ  مُلکِ   سبایی   و     سلیمان    تو     اَم
اگر    از    چاه     برون     آوَرَدَم     رهگذران
بی  شکایت  ثَمَنِ  بَخسَم   و   ارزان   تو   اَم
خانه ی   قلب   کن   از   دست   اجانب   آباد
چند روزی است دراین خانه که مهمان تو  اَم
ز سرم   تا  به  قَدَم   شور   و   نوا  افتادست
سالیان  است  که  در  وادی   هجران   تو  اَم
ره  میخانه  اگر  دور   و   دراز  است   تو  را
دل سپارم که قو و مرغ  خوش  اَلحانِ تو اَم
لَعلِ   شیرین   لبانت   به   کجا   من جویم ؟
مست  ابرو  و  مُژ  و  مَردُمِ  چَشمان   تو  اَم
باد  گر   لطف   کند   سوی   تو   گردد  جاری
مُرده  از  عطر  تو  و  جَعدِه ی  زُلفانِ  تو  اَم
اگر   از   آتش   نِمرود   تو   را   دلهُره   است
سرد  گردد  که  من  باغ  و   گلستان   تو  اَم
نور    مهتاب   اگر   چشم    تو    را   رنجاند
دل  مرنجان  دلا!  ،  سایه  و   ایوان   تو  اَم
روز  میعاد  چو  سر  برکشم  از  لَحد و  کفن
همه  گریان  ز  گنه ،   لیک  ؛   گریان   تو  اَم
آسمان   و   فَلَک   و   بَحر   بگردد   گر    کاه
لیک  زین  زلزله  من  یکسره  ویران   تو   اَم
تا   سر   راه   صراطم   به   خدا   گر   باشی
مَفُروشی  اگر  این  عهد ،  به  پیمان  تو   اَم

شوخی کرونایی با تعدادی از ابیات معروف شعرای بزرگ
=======

"توانا بود هر که دانا بود"
همه حرف مردم کرونا بود!!

"گفتم غم تو دارم - گفتا غمت سر آید"
گفتم کرونا دارم  - گفتا جونت در آید

شد کل جهان از کرونا مثل قیامت !!
"یارب سببی ساز که یارم به سلامت
باز آید و برهاندم از بند ملامت!!"

"ای که دستت می رسد کاری بکن"
خُل شدیم در خانه ها ، یاری بکن !!

"با ما  به از این باش که با خلق جهانی"
گفتند که بایست که در خانه بمانی !!

"الا یا ایهاالساقی ادر کاساً و ناولها"
کرونا ساده بود اول ولی افتاد مشکلها!!

"آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا"
بی وفا حالا که من افتادم از کرونا چرا !؟

۲۵ اسفند ۱۳۹۸
#اکبرشیرازی
کانال اشعار
 (http://t.me/shirazy)@shirazy

يك زخم كهنه اي و پر از درد مبهمي

يعني تو ماه نه، كه چنان كوه ماتمي

با ٧ و ٨ تو وطنم سوخت، دود شد

ارديبهشت نيستي، ارديجهنّمي!

فريدون نوروززاده

تو باشی فصل جانانم بهار است

تو باشی دشت ایمانم بهار است

تو باشی کلبه جانم بهار است

تو باشی بهترین ها در تو باشد

بهشت و شادی و جان در تو باشد

تو باشی قصه ها جاری ز لبخند

تو باشی لحظه ها در حسرت غم

تو باشی خنده ها بی درد و ماتم

تو باشی شاد و شور و شب آهنگ

بگذار بگذرم از هرچه بوده است اکنون که راه رهائی گشوده است دیگر چه فایده ماندن کنار هم امکان ِ بودن ِ ما او ربوده است محمد محسن خادم پور - 1390

ماده تاریخ رحلت استاد ذبیح الله نکویی
————————————

نـکـویـی رفـت و از داغ جــدایـی
فـکـنده بـر دل یــارانـش آتــش.
نمی میرد که تـاریـخش چنین است:
« نکویی زنده است از شعر طُرفه اش»

(1436)

 

اين شعر در مورد کساني که ادعاي تعظيم شعائر را دارند و بر خلاف مصالح اسلام و مسلمين بجاي دشمن در برابر مراجع شيعه موضع گرفته و ترويج کارهايي را مي کنند که موجب وهن شيعه است و در واقع از زبان آنهاست
-----------------

با خَنجَرو با وحشت منکوب کنم وحدت
بدخُلقَم و بداَخمَم، چون باهمه قهرم من

تعظيم شعائر هم اينست که من گويم
جزمن همه برباطل ، علامه‌ي دهرم من

من دايه ي دلسوزم ، دلسوزتر از مادر
دردوستيِ بي‌حدهم شُهره‌ي شَهرم من

شيطان چه خطردارد؟وحشي‌صفتان هم‌نه
چون من زبرائت گو ، هان باده ي زهرم من

صدعالم وروحاني ، درمنظرمن هيچند
بامن منشين عامي، در علم چونهرم من

آینه

پیری شکسته قامت و رخسار پر زچین
دیدار کرد با وجِناتش در آینه.
آشفت از نشانه پیری و خشمگین
کوبید مشت با همه نیرو بر آینه.
درهم شکست آینه ، بر خون نشست مشت
خُسران رسد ز خشم و جهالت هرآینه.
بر او گذشت باخردی هوشیار و گفت؛
بر این خراب رخ نکند باور آینه.
زیباست یا که زشت نگیرد تفاوتی
پوشانی ار به پوده ی خاکستر آینه.
نا پختگان خورند ز تصویر خود فریب
از آن که هست بر همه اِغواگر آینه.
باور مکن به دیده ی ظاهر از او نشان
هر چند راست هست به هر منظر آینه.
بسیار چهره شد ز بلایا کریه و زشت
آن سوی چهره نیست برابر در آینه.

دلم از رقص گندمزار سرخوش

و از بوي خوش گندم بود شاد

از آن امواج نا آرام موزون

كه زلف زرد گندم داده بر باد

نگاهم از گل زيباي گندم

به ياد يار گل اندامم افتاد

تمام خرمنم هر آنچه كشتم

فداي خرمن زلف سيه باد

ز بوي خيس گندم زير باران

دل از عطر تن تو مي كند ياد

ز نرمي لب و آغوش گرمت

دلم از غصه و غم گشته آزاد

نگاهت آتشي در خرمن انداخت

ز كار چشم عاشق پيشه فرياد

ندارم طاقت دوري دگر هيچ

مكن همراهي هجران و بيداد

بدان جز عاشق ويرانه چون من

كسي هرگز به غربت تن نمي داد

بيا در پيش هامون تا مگر چند

شود ويرانه هاي اين دل آباد

تودستت رابه دست پاک احمد

سپردی درغدیرخم علی جان

 

میان لشکراسلام  و قران

گزین گشتی توبرمردم علی جان

 

به فریادی رسا پیغمبرحق

تورابنمود برکنتم علی جان

 

تویی حجت برای دین احمد

وهم بر ماه وبرانجم علی جان