شرم می کنم از تعریقت و تفتیده میشود این ذهن به دام افتاده از بس تو عجیبی ای ناصبورِ بی هوش من ای غره به فریبکاری های لذت بار بزرگ شوکوچک من دست بکش از این جدل بی ثمر که خواهی باخت و بی اثر در توهم زندگی ، یک یاقی خواهی زیست و نکوب بر طبل هراس چون استخوان ، در زخم باقی بمان خوبِ من نمی خوانم دگر تمثیل بی هنجاری را بیا از اصلاح بگذریم و متحول شویم بی ترسِ از وحوش گرنه درهم خواهیم ریخت ونترس از شرم زمانی که شرمگین میشوی یعنی هنوز انسانی نترسان مرا منی در کویر زیسته ام ، در فدشک نترسان مرا از انکار من کریه ترین چهره فقر را دیده ام وقتی خدا هم پا به پای من می گریست در این بازی خود آچمزی چاره چیست وقتی بیچارگی چاه بی تَهی است که سال ها فرو میروی در آن و همچنان زنده خواهی ماند که گاه مستهلک میشوی از درون و باز هم مستهجن از امید خواهی خواند حتی سه روز مانده تا پایان تاریخ رقم خواهیم زد باهم عبور از تمدن ها را در جدال نانوسنسورها و دایناسورها

ساعت پنج عصر که می شود
بیا
بیا و آمین ات را بگو
به سنگینی سمت چپ ات
به آنکه می پاید
تو را ز پهلو
آمین بگو
ز قر برس به فرزانگی
به گی های مقیم قم آمین بگو
سرفه کن ، آمین بگو
به آنکه می دهی امن امان بده
به تنگ دهانت
به لبان من زبان بده
بخند ، سرفه کن ، آمین بگو
آنگاه که ناگهان دقیقه می ایستد
ساعت هاست که می گذرد اما
من آنم که می شوم
عاشق زیستن در ناگهانِ بی رمق
اما تو ببین دگر نفس مرا نمی کِشد
و هنوز مانده در جنون شب های شنبه ام
ببین مرا که لبالب خدعه و خنده ام
ببین مرا که آشکارا عاشق شدم
بیا و ایکس ببین
بچش ببین قلم چه مقدس ست
نامه را بخوان
ببین حق مسلم ما جبر و خفت ست
ببین دگر این گلدسته ها شفا نمی دهند
خدا هم نو شده
وعده های بنفش می دهد
بگری به بارگاهی که پرستیده شده
به آیتی که از نو تراشیده شده
به سمبل نوک تیز غرب
به رشادت این امت مخملی بخند
بگذار ببرند لذت از
خدایی که در خَم معجزه در خُم الکل ست
به صرع مسئول زایشی که خسته از ترشح ست
به نری که می رود به کما ز غم نان به گاه
به گاهی که گی میشود امام جماعتی
به همه کردنی هایی که داده شد
به حسرتی که با تو پیاده شد

 

 

نسل ما نسل آوار معصومانه کوچه هاست
 نسل بی تابی ز زخم آرواره ها
 نسل فریاد لذت حین خطر
 و گریز از تلخی ته قصه هاست
 نسلی که ایستاده ست رو به رو
و گلوله از پشت سر
 نسلی که سکوت می خورد او را
 سکوتی از جنس ترس
 نسل ما نسل نعره هنگام بستن نطفه ها ست
 شرم شادی بعد از غصه هاست
 نفس کشیدن از روزنه خیس قبر
 ختنه افکار پوچ مرده هاست
 نسل بی سبب دریده شدن در رسم گله ها
 گرگ را مهربانی کردن از بغض بره هاست
 نسل ادراک زنبور عسل
 ریاکاری در نیمه شب جمعه هاست
 نسل ما نسل تیر در پای و گریز از جبهه ها
 استخوان تنی له شده که مهمان جبعه هاست
 نسل ما نسل خون های کف ذهن ست
 نسل هیزی از پشت چاک
که چه جنایت ها ندید دیده اش

 

چندی ست که رمق نمانده بر تن و ما هی
دعا را می خوریم
تحریم را می شویم
فتنه را می کنیم
جرائت را می دهیم
زبانت را فشنگ کن بکش ماشه را به سر
بسُر ز شرم
و نپرس چرا
می شویم ، می دهیم
می خوریم ، می دهیم
این چنین
ببین و بگو
دگر کسی چرا به ما ندایی نمی دهد
چرا ندا هم دگر به ما ...
ببین و بگو
می شناسمت تو را
حتی شعر هایت را از برم
می بوسمت محکم و
با خودم می برم
می کشم تو را
چون نقاشی
و می شوم روان به روی روان تو

من خدائی ام که تاس می ندازه وقت خلقت شعرش به درک می رسه وقتی مخلوقشو به دَرَک می بره من خدائی ام که حض می کنه از اینکه گمراهی تو رو با خودش می بره من خیال های نیمه پخته هر روزت ام که شب ها رو بی وقفه از تو می گیره من ماجرای جتجال های بی ربط ام که مثل سگ تو رو گاز می گیره من یک نوزاد هشت روزه ام که جرمش فریاد و حکم قطعیش سنگساره من دانه های تسبیح پر رنج ام که لذتش همبستری با ماشه رگباره من لباس دریده گرگ معصوم ام که نماد لشگر گوسفندهای پرواره من کاردینالی ام که به گور خودش می خنده و بی ادعا روی ملتش می باره من هیچ ام که ترس گرفته تمام هستیش رو

برخاستم از خواب

چند روزی ست جور دیگر می بینم

رفتم از فقیهی پرسیدم

نان دین ات را چند ؟

از گدای کوری پرسیدم

کی پی فانوس می گشت

لاک پشتی دیدم

رو به دریا تند می رفت

دختری را دیدم

با علف کند بازی می کرد

و چقدر غمگین بود

ماده روباهی دیدم

شیر به نوزاد انسان می داد

و انسانی دیدم

روبهی را پوست می کند

کودکی دیدم در کورِدهات

سخت پی تحصیل می رفت

و گریز از مدرسه را

دیدم در چشمان پسر بالای شهر

بی نمازی دیدم

سجده در پی خلق داشت

زاهدی دیدم

که ز غرور چشم ز آسمان بر نداشت !

رفتم

جاده ای دیدم

بی سر و ته

نامش دنیا بود

پر سنگلاخ گناه

پر از چاله شرم

بین هر خط کشی اش

وسوسه شهوت بود

و اگر ایست داشت

باعث اش  ، حد و تعزیر بود

کتابت را برمی دارم

از کتابخانه پوسیده اجدادی

خط به خط

سرکش به سرکش

مروری واژه به واژه می کنم

فهرست الفبا را

می گردم به دنبال نامِ کهنه از یاد رفته

عذابم میدهد اما

ازدیاد نام های تکراری

خط کشی بر روی میز ، جامانده ست انگار

خط کشی چوبی

می شود معیار

می سنجم عمق نیم سانتی را

و خیس میشود زورق غربالِ اندیشه

می بینم واژه بعد " الف " ، " ب " مثل بیداریست

بیرون مانده از خط کش و خط می خورد بر آن

" پ " همچو پیروزی پیداست سر سوزنی از آن

گویی در نوردیده ست تابوها را

تک و تنها

پس تمام " ت " ها را می سپارم به تیغ

به بهاره گفتم : با " ث " جمله ای ساز کن

گفت : جمله کار من نیست

من قاب عکس می سازم پر از جنگل جسم

اما جای " جیم " اینجا نیست

همچون جنگ و جادو

پشت گوش تاریخ ست

راستی ، چرا " چ " هنوز دم اش پیداست ؟

و چه رازی ست با او

هرچند بر نوک پیکان کمان آرش دنباله ای چرمین بود

من حواسم هست چمران را

من حواسم هست که " ح " را دور نیاندازم بی خود

لازم اش دارم آخر

برای اول اسمم

تا به خود آیم با واوی محصور میان " خ " و " دال "

چندیست میشنوم که " ذال " به ذلالت افتاده ست

آن زمان که لذت را ترک گفت و جدا کرد

دال ز ذال راهش را

من هم دیدم که خصوط دفترت " ر " را می فهمند

زائد اگر باشد " ز " نقطه اش را می بلعد

ژاله این را می گفت

وقتی که دید

پیرمرد نابینا جامه ژنده می پوشد

" سین " دید سایه شمع پیداست از صد فرسخی اینجا

و چه تاریک ست و خمود

تا که " شین " شعرم به آن نور می بخشد

صد هزار واژه مشکوک الف تا " صاد "

اضلاع زمین را می سازد

" ضاد " به " طا " غبطه همی میخورد

که چرا طا ، توطئه تسخیر زمان را می بازد

" ظا " به قبایش برخورد

بر تاخت شبی

بر آن نقطه که بر سرش میگزارند

" عین " همچو قابله ای نابالغ

پی کشف عورت هستی بود

غافل از آن که

" غین " به قیاس کهنه کهکشان ها دست برده ست

فخر فخار فقیه فتنه اش را می پوشاند

فرصتِ فکرِ فریب ، فاجعه به حلق اش می نوشاند

این همه " ف " که ردیف می شود بعد از حرض و غضب

پی اطوار ملوکانه ارباب می گشت

تا که " قاف " آن قائل به قائله قدرت نامحدودش

پر بگیرد برود تا که ببینند همه

" کاف " به کردارشان چگونه می خندید

به کریه منظر بی سامانی که به یک عشوه کور

سر گله معصوم به گرگ گر قافله " گاف " می داد

لاف لیاقت بر لعبت لجبازش می بست

" لام " به حرف آمد

در جرئت " میم "

" نون " به دنبال میخانه میمنت میم می گشت

واعظ محبوبه " واو "

گفت : لعنت به آن معجزه مسرورِ به مکر

که نان را ز سفره برید

" ه " به همیشه دلخوش بود

به هما

به حور

به الفاظ " ی " که از آسمان می بارید

به همان حس قشنگی

که شقایق در باغچه یاسمن می کارید