در وادی حضور تو سر ها بریده اند

از قطره قطره خون تو عشق آفریده اند

ای آشنا ی دشت پر از لاله های سرخ

این لاله ها ز جور جهالت خمیده اند

اینجا سخن ز تشنگی و جرعه آب نیست

تیغ جفا به روی حقیقت کشیده اند

خورشید را نه به شب، بلکه وقت ظهر

از آسمان ، به دست فرومایه چیده اند

من با کدام واژه ز نور تو دم زنم؟

وقتی که کائنات، تو را بر گزیده اند.

اماچه باک...چون که ز عطر شهادتت

جانی دو باره بر بدن دین دمیده اند

آزادگی دوباره ز خون تو جان گرفت

نا مردمان به وادی ظلمت خزیده اند

این خط سرخ تا به ابد بوسه می زند

بر عاشقان که قصه ی حسنت شنیده اند.