عمری  سکوت  کرده ام   از   سال ها   سکوت
این  بار  هم  چو  بار  دگر،   می کنم   سکوت
عمری است شَهد و جام مِی از  زهر  میخورم
تا خوش شَوَد به قند و  شکر، می کنم سکوت
این شب اگر چه  تیره  و  تار  است؛  می رود
تا فجر و نور و صبح و سحر، می کنم سکوت
در  بادبرف   و   سُورَتِ   دِی   خسته،   ناگزیر
تا  خشک   گردد   هیزم تر،   می کنم   سکوت
این موسم  از  بهار  چه  کوتاه   بوده و رفت!
تا  بازگشت   گُل   ز   سفر،   می کنم   سکوت
بر   دیدگان   غبار    غِرابَت    نشسته    است
تا  روشَنای  چَشم  و  بَصَر،   می کنم   سکوت
در   باغ   زندگانی  و    در   دشتِ خشکِ عمر
بر  ضربه های  سَخت  تبر،   می کنم   سکوت
من   از   سکوت،    یاد   گرفتم    سکوت    را
بی چون و بی  چِرا  و  اگر،  می کنم  سکوت!