یوسف  چَشم  من  اندر  چَهِ  روی  تو    فِتاد
تو  زلیخایی  و  من  یوسف   کنعان   تو   اَم
نامه   ام    هدهد   شیرین   و   صبا   آوردند
مَلَک ِ  مُلکِ   سبایی   و     سلیمان    تو     اَم
اگر    از    چاه     برون     آوَرَدَم     رهگذران
بی  شکایت  ثَمَنِ  بَخسَم   و   ارزان   تو   اَم
خانه ی   قلب   کن   از   دست   اجانب   آباد
چند روزی است دراین خانه که مهمان تو  اَم
ز سرم   تا  به  قَدَم   شور   و   نوا  افتادست
سالیان  است  که  در  وادی   هجران   تو  اَم
ره  میخانه  اگر  دور   و   دراز  است   تو  را
دل سپارم که قو و مرغ  خوش  اَلحانِ تو اَم
لَعلِ   شیرین   لبانت   به   کجا   من جویم ؟
مست  ابرو  و  مُژ  و  مَردُمِ  چَشمان   تو  اَم
باد  گر   لطف   کند   سوی   تو   گردد  جاری
مُرده  از  عطر  تو  و  جَعدِه ی  زُلفانِ  تو  اَم
اگر   از   آتش   نِمرود   تو   را   دلهُره   است
سرد  گردد  که  من  باغ  و   گلستان   تو  اَم
نور    مهتاب   اگر   چشم    تو    را   رنجاند
دل  مرنجان  دلا!  ،  سایه  و   ایوان   تو  اَم
روز  میعاد  چو  سر  برکشم  از  لَحد و  کفن
همه  گریان  ز  گنه ،   لیک  ؛   گریان   تو  اَم
آسمان   و   فَلَک   و   بَحر   بگردد   گر    کاه
لیک  زین  زلزله  من  یکسره  ویران   تو   اَم
تا   سر   راه   صراطم   به   خدا   گر   باشی
مَفُروشی  اگر  این  عهد ،  به  پیمان  تو   اَم