عشق تعریفی دارد به تعداد آدمها!
گفته اند آغازش خودفریفتن است و
پایانش، فریب دادن!
با نگاهی به خانه می آید و
با نگاه دیگری از خانه می رود!
با هزار بازی ، آرزو می شود تا آرزوهای تو برباد دهد!
با هزار سلام ، بربام اشیاق می نشیند تا رسوایت کند!
عشق، سرشار از خود خواستن و تردیدها ست
تا از شکوفا شدن، بیزارت کند!
مانند خوراک کله پاچه، نمایش غریزه و نیاز است،
یا فیلسوفی ست که عاشقی را از خود می راند!
یا توهمات توهین آمیز شهوترانی که
که با خوابیدن لذت ها به خواب می رود!
کلماتی اغواگر که
در گوش های ساده لوحی، ترانه می خواند !
القصه!
آدمی عشق را آنگونه که نیاز دارد
نقاشی کرده است،
آمیزه ای از نیاز و سیاست و جسارت!
نمایش تلاش و دیوانگی و خودخواهی!
اما عشق برای ابد دروغ یا بی فروغ نیست
برای ابد ناچیز یا هرجایی نیست!
اگر چه برای لحظه هایی نادر،
اگر چه برای انسان هایی به تعداد انگشتان دست؛
عشق رویایی ست برای دریا شدن!
پروازی ست برای خدا شدن !
اشعاری است بی روایت و بی ادعا،
عشق شکل روشنایی ست که
هر آدمی را در خود جا می دهد!
شکل آینه که شما را زیباتر از
آنچه باشید نشان می دهد!
شکل آب، که سینه ی سنگها را
با زیباترین عبارت ها می پوشاند،
برای آب عاشق، اهمیت ندارد سنگ پاره باشی یا اورست!
انگار تنها فرشته ها می دانند که عاشقی، چه دنیایی دارد!
انگار تنها خدا به دور از نیاز ؛
به احترام عشق، عاشق می شود!
تنها او دوست داشتن را با ارزش ها بی ارزش نمی کند!
تنها او؛ خاموش و بی ادعا عاشق می شود!
به همان دلیل ؛ خدا را
تنهاترین عاشق دنیا خوانده اند!