"سالی که نکوست ازبهارش پیداست"
یک قوم نجیب از تبارش پیداست

بهروزی کاروان و مقصود سفر 
ازاشتر وساربان و بارش پیداست

باغی که تماشاگه مستان باشد
ازبوی رُز و طعم انارش پیداست

میزان زبردستیِ صیاد گهی
ازهیئت و چشمان شکارش پیداست

شهری که در آن رنگ شرافت باشد
ازداور و شبگردِ سوارش پیداست

شعری که زبان و حرفِ بکری دارد
از قافیه و وزن و شعارش پیداست

فرجام سپاهی که هزیمت دیده
ازتاب و تب طلایه دارش پیداست

شادابی مُلک و شوکت مردم آن
از دغدغه های مستشارش پیداست

القصه ، هم از طرز نگاهِ عاشق
میزان وجاهت نگارش پیداست

هم خوبی سال فارغ از فصل بهار
ازجایگه جغد و هَزارش پیداست