گو چرا ای روزگار، با من چنین تا مــی کنی؟ هر چه بد در چنته داری بر سر ما می کنی؟ این سیــــه روی سیــــه کام سیـــه کردار را از چه رو مضحک به بزم جمع دارا می کنی؟ دست مهرت بر خبیسان چون دو صد مهر پدر مهر خود بر روی من با، سنگ خارا می کنی!؟ در مقام ساقــــی و خمــــر میان در دست تو گو چــــرا جام مــــرا از زهـــر اعلا می کنــــی یا که چون بر سرکشــــم جام شرربارت، ز درد از برای مستی ناکـرده، رســـــوا می کنـــــــی گه ثریـــــایی و بهجــــــت می فروشی بهــــر زر گه نسیمــــی و فغانــــــم تا ثریا می کنـــــــی جمله عالـــــم سوخت از جور تو بر قلب تبــــاه در عجب مانــــم ز چه از کرده حاشا می کنــی می بزن آن تیغ آخر بر جگر ای سنـــــــگ دل یار هم از ما گرفتـــــــی، از چه پروا می کنی ای نسیم از کنج عزلت بس نما سوز جــــــــگر وقت هجران گشته ما را، از چه غوغا می کنی چون خزانــــــی که رها گردد دمی از خصــــــم باد عاقبت جور زمـــــان ، دیگـــــر ز سر وا می کنی ما گذشتیم و گذشت نیک و بد امـــا روزگـــــــار بعد من این بزم شومت بر که بر پا می کنـــی؟