چه می شود عزیز جان، نظر به سوی ما کنی بدان حضــــور ناب خود، شـــرر ز ماســـوا کنی در این سیاهه بلا، که نیست جز بدی عیـــــان چه میشود که نور خود، دمی به ما روا کنــــی جهان شده است سیل خون، ز حرص و آز آدمـی بیا عـزیـــــز فاطــــــمه، کــه درد مــا دوا کنــــــی علم شده است سوفیان، بدست پست ظالمان بیا که وقــــت ان شــــده، به عهد خود وفا کنی نهیب تازیانــــه ها، شکستــــه حرمــــت یتیــــم کجایی ای سرشت دین، که عدل لافتــی کنی همــــه دوان پـــی گنـــاه، گناه از پـــی گنــــاه رواست گر به قهــــر خود، جهنمــی بپا کنـــی برادران به خون هم عطـــــــش ز مکر دشمـــــنان بیا که قوم مصطفی ، رهـــــا از این خطا کنـــــی تو را به جــــــان فاطـــمه، بیــــا ، بریــــده ایـم ما خدای هـــــم کند قبول، اگر خـــــدا خـــــدا کنی قسم به چشم های خون، قسم به ناله های شب زمیــن شود گدازه ای ، اگر فقـــــط دعـــــا کنـــــی ولی ز مهــر ناب خــود، غمــان به جان خری که ما مگر به ره رسیـــم و زآن، دگر چنیــــن قضا کنـــــی نسیــــم کوی غفلتــــم، نیــــم که لایقــــت ولــــی، همــــه وجود می نهـــــم، اگر مـــــرا صدا کنــــی ولی چه سود زین سخــــن، ز عهد های کوفیـــــان چنین قضا بگشتـــه تـــا، که روی در خفــــا کنـــــی