اگر صبور بوده اَم به گاه ، گاهِ رفتنَت
بدان عبور کرده اَم زِ بودنَت، زِ هستَنَت
دلِ من، آشیانه یِ پرنده هایِ فصل نیست
برو، نیا، که بعد از این، دلَم رضا به وصل نیست
✍ شیما رحمانی
۲۶/ اردیبهشت/ ۱۴۰۴

باز شب شد یادِ تو، من را صدا زد نازنین
باز آوایِ سکوت دَر زد به گوشم، پُر طنین
غم اگر چه تلخ اما؛ از تو باشد دلنشین
جانِ دل قدری بمان و در بَرِ این دل، نِشین

رو به راه شد حالِ آینه؛ وقتی تو چشمِ تُ گُل کرد
تا که باز ترانه گفتی؛ کاغذ و خودکار، هُل کرد
اما؛
این پریشونی قشنگه، پایِ شعر بی تو می لنگه
قول بده با دل بمونی؛ سینه بی تو تنگِ تنگه

ماه خونین و چراغ بزم عشاق سحر

خون دل پاشید بر رخسار شب چشم قمر

در دل این شام سرخ آتش به جان من فتاد

سوخت جانم تا سحر از تابش چشمان تر

جهان در پرده‌ی شب راز می‌گوید
دلِ تنها زِ غم آواز می‌ گوید
زِ هر موجِ سکوت، آتش بیفروزد
به گوشِ جان، نوای ساز می گوید

نسیم از کوی جانان بوی یار آورد
دلِ دیوانه را صد گل به بار آورد
ز روی گل، بساط عیش جاری شد
شقایق را به سوی کوهسار آورد

دل با سوز نهان نغمه ی نو می خواند
گل راز همه شاپرکان می داند
ماه آمده و چشم چرانی کرده
جان با بلم عشق به تک می راند

باز هم صبح ز دریای زمان می‌جوشد
باز هم باد صبا در طلبت می‌ کوشد
باز در دامن دشت رازِ گل می‌رقصد
باز هم عشق ز جام می تو می‌نوشد

در فصلِ خیال، رنگِ نو می‌ریزد
از سینه ی خاک، عطر تو می‌خیزد
پیرایه ی زیبای جوانی و شباب
با برگ درخت نو به نو می‌ ریزد

دل از عطرِ بهاران نغمه‌ ها سازد
کجا مرغ مهاجر آشیان را بی‌صدا سازد؟
به رقصِ باد، شاخه مستِ آواز است
که هر برگش ترانه با صبا سازد

تو را دارم، ولی دل بی‌قرار است
نه از مهر تو، از زخمی که کار است

اگر گفتی که جانم را تویی، جان
بگو این دردِ پنهان از چه بار است

دل از مهرِ تو چون گرفتار شد
جهان در نگاهم چو گلزار شد
نگاهت چو افتاد بر جانِ من
دل از کوله ی غم سبک‌بار شد

در کوچه‌ی شب دلم به سویی رفته
باتابش ماه گفت‌وگویی رفته
از زخم تو گرچه جان به لب آوردم
لبخند تو سوی آرزویی رفته

گفتم که شعر نگویم، قلم شکستم از غرور
اما دلم که شکست، شعر شد از آن عبور
توبه شکسته شد از شوق واژه‌های نهان
باز آمدم به جنون، با دلِ بی‌صبر و صبور

۱. شَب پَره لَب زده بر لعلِ شب و
   شب از این عشق کمی تَب دارد
   ماه پنهان شده در پرده و ابر؛
   بی صدا در دلِ خود می بارد
********
۲. شَب پَره لَب زده بر لعلِ شب و
   شب از این عشق کمی تَب دارد
   آسمان خون به جگر گشته و ماه
   بی صدا در دلِ خود می بارد

--------------------------------------------------------
دوبیتی: سجده بر خاک کربلا
هر نفس با یاد او، جانم شکوفا می‌شود
در سکوتِ سینه‌ام، آواز پیدا می‌شود
سایه‌اش بر جان من، آرامش شب‌های سرد
نور او در چشم دل، خورشید فردا می‌شود

دوبیتی: درسوگ

هر شب دلم در حسرت دیدار توست
اشکم گواهی از غم بسیار توست
ای دریغ آیی به خوابم بیایی یک شبی
این جان خسته بی‌قرار یار توست

از عشق گفتی و منم می بوسم آن گلویِ تو
به دلبری تو شهره ای و دل اسیرِ کویِ تو
چو غنچه بسته مانده اَم به نیتِ وضویِ تو
فرو نشان کمی عطش، تو آب و من سَبویِ تو

۱. نگاهَت، جادویِ ققنوس
و من، مَفتونَت اِی ساحِر
نیابَم هم‌،کسی جُز تو
به دلداری، چنین ماهِر
********
۲. نگاهَت، جادویِ ققنوس
و من، دربندَت اِی ساحِر
طریقِ دلبری جُز تو
نشایَد هر که را، ماهِر

بیرون بزن از خانه درین عصر که یک ریز

میبارد از آن غصه و افکار غم انگیز

ای یار رها کن این دو ترکیب زمین را

ترکیب شد عصر جمعه با غروب پاییز