گفتم که شعر نگویم، قلم شکستم از غرور
اما دلم که شکست، شعر شد از آن عبور
توبه شکسته شد از شوق واژه‌های نهان
باز آمدم به جنون، با دلِ بی‌صبر و صبور

۱. شَب پَره لَب زده بر لعلِ شب و
   شب از این عشق کمی تَب دارد
   ماه پنهان شده در پرده و ابر؛
   بی صدا در دلِ خود می بارد
********
۲. شَب پَره لَب زده بر لعلِ شب و
   شب از این عشق کمی تَب دارد
   آسمان خون به جگر گشته و ماه
   بی صدا در دلِ خود می بارد

--------------------------------------------------------
دوبیتی: سجده بر خاک کربلا
هر نفس با یاد او، جانم شکوفا می‌شود
در سکوتِ سینه‌ام، آواز پیدا می‌شود
سایه‌اش بر جان من، آرامش شب‌های سرد
نور او در چشم دل، خورشید فردا می‌شود

دوبیتی: درسوگ

هر شب دلم در حسرت دیدار توست
اشکم گواهی از غم بسیار توست
ای دریغ آیی به خوابم بیایی یک شبی
این جان خسته بی‌قرار یار توست

از عشق گفتی و منم می بوسم آن گلویِ تو
به دلبری تو شهره ای و دل اسیرِ کویِ تو
چو غنچه بسته مانده اَم به نیتِ وضویِ تو
فرو نشان کمی عطش، تو آب و من سَبویِ تو

۱. نگاهَت، جادویِ ققنوس
و من، مَفتونَت اِی ساحِر
نیابَم هم‌،کسی جُز تو
به دلداری، چنین ماهِر
********
۲. نگاهَت، جادویِ ققنوس
و من، دربندَت اِی ساحِر
طریقِ دلبری جُز تو
نشایَد هر که را، ماهِر

بیرون بزن از خانه درین عصر که یک ریز

میبارد از آن غصه و افکار غم انگیز

ای یار رها کن این دو ترکیب زمین را

ترکیب شد عصر جمعه با غروب پاییز

درون جنگلی تنها و دلگیر

کنار برکه ای در حال تبخیر

شبیه ماهی خوابیده بر خاک

ابوالقاسم کریمی

3/شهریور/1403

ورامین

1

چهل ساله که در زندان عمرم

گرفتار تب سوزان عمرم

شبیه گرگ زخمی زیر توفان

اسیر پنجه ، دوران عمرم

2

چهل ساله که در زندان عمرم

اسیر حلقه دستان عمرم

چهل ساله که زیر سایه غم

به  زور زندگی ، مهمان عمرم

3

چهل ساله که من مهمان عمرم

گلی در دامن زندان عمرم

چهل ساله که در دستان پاییز

اسیر پنجه ، توفان عمرم

ابوالقاسم کریمی

ورامین

3/خرداد /1403

هنوز یاد توئه این قلب دیوونه
هنوزم تا همیشه پات میمونه
زدم از خونه بیرون تا دلم واشه
هنوزم با قمیشی جاده بارونه

زمان در سایه تقویم اجبار
زمین در پنجه انسان مکار
تمدن زیر سم اسب کینه
اسیر اختیار دیو تکرار
_
ابوالقاسم کریمی - فرزند زمین

دراین شهر کویری یار خسته

کنار باغ پائیزی نشسته

گرفته غم گلوی نازکش را

نمیدانم دلش را کی شکسته

_

ابوالقاسم کریمی

اگر دریاچه را دیدی دوباره
بگو با ماهیان بی ستاره
که در دنیای سبز مردم دشت
دل ناپاک (سَد) جایی نداره

هميشه بيقرار و سرد و دلخون

به اميدي كه از بخت هُمايون

سراپا گوش بودم تا كه يك روز

بگويي دوستت دارم...فريدون!

#فريدون_نوروززاده 

ا

قدم تا به قدم تا ماه رفتن 

خرامان مثل شاهنشاه رفتن

دلم با رقص پايت مي زند شور

چه پر شور است با تو راه رفتن

#فريدون_نوروززاده 

گلاب و زينت گلدان من نيست

بهاري در بهارستان من نيست

هميشه دست بوسش بودم امّا

دراين نوروز مادرجان من نيست

#فريدون_نوروززاده

روح رفتگان شاد🕋🌷

نيازي 

نازي

 آواز بهاري

نگارستان صد راز بهاري

نه نوروز است و نه سنبل نه سبزه

خودت يك تكّه آغاز بهاري

#فريدون_نوروززاده

 

خيالش هر طرف پرواز مي كرد 

سر هر قصه اي را باز مي كرد

خيابان زير پاي كودك كار

چه در هايي به رويش باز مي كرد

#فريدون_نوروززاده