پشت آن پنجره ی مه زده ابلیسی بود
چهره ی ساحره ی منتظر و خیسی بود

بارش خون و جهانی همه در سیل گناه
پنجه ها بر بدن بی سر تندیسی بود

آجر قصر تهی جمجمه ها بود ولی
کاخ ارواح ، شبیه تن قدّیسی بود

جنگلی سرخ که هر شاخه ی خشمش بهر ِ
چوبه ی دار ، وجودش همه نخ ریسی بود!

دره ی سوخته ی این همه عفریت پلید
روزگاری وطنم جلوه ی پردیسی بود

فرشید افکاری

در جمجمه ام نشسته خفاشی سرخ
با دود ِسیاه و دشتِ خشخاشی سرخ
در منظره ی غروب و اعدامی سرد
خوبست که سایه ام ،تو هم باشی سرخ
از حنجره ی گلوی خونینی داغ
چیزی نشنید کس ؛جز"ای کاشی" سرخ
بر روی رگ ِ گرفته ام تیغی تیز
هر روز به انتظارِ پاداشی سرخ
هر چند تو قلبِ خسته داری ای مرگ
با خشمِ سیاه و تیره می پاشی:سرخ
مستی؛ تو در این جشن؛ که با بطریِ خون
هِی رَد شود از خیالم عیاشی سرخ
از پنجره می چکد رخ ِ کابوست
در بوم ، دمیده روح نقاشی سرخ

هر چند ؛ طلوع ؛ گردن شب را زد
هر لحظه هوس دوباره شیطان سازد
تا هست ؛ وجودِ تیرگی درعالم
انگار؛ خدا به اهرمن می بازد!
آن مرگ که از تبارِ تاریکی هاست
تا هستیِ شر؛ به بودنش می نازد!
تا هست ؛جهانِ پوچ در اوهامات
خون است که ارابه ی شب را تازد
چرخیدن بیهوده ی این گوی زمین
از سیلی مرگ است که بر دنیا زد!

فرشید افکاری

(وسعت مرگ)
درونِ روحِ سیاهش همیشه شبها تار
جهانِ سایه میانِ وجودِ او بیدار
در آن نگاهِ پر از وحشتش صدایی سرخ
چه جیغها که نزد توی ذهن هر بیمار
شرابِ خون به دو دستش که وقتِ اعدامست 
در اوجِ موجِ سکوت و در آتشِ رگبار
به پیرمردِ اسیری رسیدم و گفتم:
که کیست این شبِ شیطانِ شومِ آدم خوار؟
به نیشْ خندِ دهانی تهی! نشانم داد...
هزار چشم و زبان را به قابِ هر دیوار
زنی که موی سیاهش به وسعتِ مرگست
به تارِ هر نخِ مویش ؛ زَنَد تَنی بَردار
زنی که داخلِ چشمش هزار تصویر از
سرانِ «نیزه تن» است و جنازه در آوار
شنید گوشِ تو هم؟ این صدایِ سلاخیست
میانِ قهقهه ها ؛ مُثلِه کردن و کشتار
فرار؟ فکرِ رهابخشِ دیگری داری؟ 
به هر کجا بروی روحِ او شود احضار!
برو به قعرِ سکوتی که شهرِ تاریکیست
که راز میشود این قصّه در دلِ اسرار...