آمدی روشن شد از دیدار تو چشمان ما

رفت از سر عقل و هوش و طاقت و ایمان ما

 

این دل ترسوی ما بار دگر جرات گرفت

دزدکی کردم نگاهی شد دوای جان  ما

 

آه در دل گفتم این جانم به قربان تو باد

عذر میخواهم که نبود بیش از این امکان ما

 

خواستم مرهم نهم بر کهنه زخم هجر تو

آسمان ابری شد وآغاز شد طوفان  ما

 

کس چه می داند که یار بی وفا با ما چه کرد

کس چه می فهمد حدیث درد  جاویدان   ما

 

چشمه جوشان مهری هر زمان جاری شوی

باغ و گلشن می شود در سینه ویران ما

 

زخم های در دلم دارم عمیق و دردناک

با تو دارد الفتی   هم درد و هم دردمان ما

 

این من و این بی وفا یی اینهمه سوز و گداز

اخر کارم نگر     این گوی و این  میدان  ما

 

روز سختی بود  و پایم در گل اندوه بود

پاره بود  از روز  هجران  دفتر پیمان ما

محمد هوشمند

جانم آمد به لب از غصه هجران چه کنم

در فراق تو به جز ناله و افغان چه کنم

 

طلب وصل تو کردم نرسیدم به مراد

گر نجویم مدد از شاه خراسان چه کنم

 

ماه من ترسم از آن روز که یادم نکنی

تیره و تار شود عالم امکان چه کنم

 

تار زلفت دل عشاق به زنجیر کشد

افکند گر من دلخسته به زندان چه کنم

 

داد از این قصه هجران که بسی طولانی است

گر نیاید سر این قصه به پایان چه کنم

 

ای خوشا یاد لب لعل تو و خال سیاه

عالمی گشته به آن دانه پریشان چه کنم

 

چشم من چند صباحیست نیاسوده دمی

باقی عمر اگر بگذرد اینسان  چه کنم

 

تاب گیسوی سیاهت زدلم طاقت برد

مانده ام در دل این ظلمت وطوفان چه کنم

 

هوشمند

 

  آتشی دارم به دل از درد هجرانی که نیست

دلخوشم با وعده  دیدار جانانی  که   نیست

 

از شمیم زلف جانان چون صبا  آشفته ام

مانده ام در بند گیسوی پریشانی که نیست

 

در دل آشفته ام  دریای خونین را   نگر

در هراسم روز و شب از بیم طوفانی که نیست

 

با خودم  در خلوت شب تا سحر گاه امید

دلخوشم با یار بر آن  عهد و پیمانی که نیست

 

تا که میخواهم کنم انکار جرم خویش  را

می شوم بار دگر محکوم دیوانی که  نیست

 

چون عقاب پرشکسته سالهای سال  من

 مانده ام محصور غم در کنج  زندانی که نیست

 

رونقی دیگر ندارد  لحظه های  زندگی

ماندام تنها میان جمع یارانی که نیست

 

آخر این جانرا بپای جان فدا خواهم نمود

شاعری تنها فقط  شعر وغزلخوانی که نیست

 

هوشمندا ناله کم کن  می رسد  فصل  امید

باغ دل خرم شود از ابر و بارانی که نیست

دل ویرانه

با شمع عشق خلوت  پروانه دیدنیست
با جلوه جمال تو هر خانه دیدنیست

من نیز در هوای تو دیوانه می شوم
دارم یقین که مستی دیوانه دیدنیست

مرغ دلم اسیر نگاه تو می شود
در سرزمین روی تو هر دانه دیدنیست

لب تشنه وصال به امید دیدنت
وقتی که میرسد در میخانه دیدنیست

زلفت هنوز با دل من حرف می زند
کلمه به کلمه  واکنش شانه دیدنیست

کنز خفیست گوهر عشقت در این دلم
گنج عظیم در دل ویرانه دیدنیست

افتد اگر بپای تو  با شوق " هوشمند"
هنگام وصل سجده شکرانه دیدنیست

رفتی مرا به غصه و غم وا گذاشتی

با غصه هاو خاطره ها جا گذاشتی

 

رفتی و سیل غم همه امید من گرفت

این کشتی شکسته به دریا گذاشتی

 

من با تو همسفر شدم اما میان راه

از پیش چشم  رفتی و تنها گذاشتی

 

  من هر چه خواستم زسفر باز دارمت

رفتی قرار وصل به فردا گذاشتی

 

هر برگ زندگانی تو رمزو واز داشت   

عمری مرا به حل معما گذاشتی

 

هر شب به این امید به بالش نهم سرم

شاید به چشم منتظرم  پا  گذاشتی

هوشمند 

کس نپرسید زمن از  غم لیلا چه خبر
از دل عاشق و زندانی و شیدا چه خبر

در سرم نیست هوایی بجز از وصل نگار
مستم و مست نداند که زدنیا چه خبر

کو طبیبی که به زخم دل ما نسخه دهد
نوشداروی دلم کو  ز مداوا چه خبر

شدم اواره ره عشق نشانم بدهید
تا بدانم که در انسوی تمنا چه خبر

یار در پرده و من گمشده و در به درم
در ثری مانده چه نداند به ثریا چه خبر

ماهی بخت من از آب روان دور شده
تنگ شد زندگی  از وسعت دریا چه خبر

من که از  نعمت دیدار  رخش محرومم
خبر ارید کز ان قامت طوبا چه خبر

مدتی هست که از هستی خود بی خبرم
رفت امروز  چنین وز غم فردا چه خبر

تا دم مرگ بیاد لب او مدهوشم
باز گویید بمن وزلب گویا چه خبر
#مدهوش