سکوت کن ، اندر خویش بمیر
یاوه مگو بگذار خاموش باشم

اینجا بر همگان من ناشناسم 
بگذار در یاد همه فراموش باشم

مگذار که سفره ی دل بگشایم 
هم چون باری بر دوش باشم 

بگذار گهی گر یار صدایم زد مرا  
برای شنو سراپا گوش باشم 

اندر اوقات وصال دلبر و دلدار
ز عطرش مست و مدهوش باشم 

ناله سر ده ای پرنده جای آواز 

شعری را بخوان که ندارد آغاز 

اگر به پایان رسد تکرار کن باز 

گذار دنیا هم کمی نوازد ساز

بماند حالم در دل تو چون راز  

بیا کنار من بشین جای پرواز  

بخوان ز دل تنگیها و حال بدم   

دمی بیا کنارم بامن بزن قدم   

کاش میشد نامه ای نویسم   

دهم به تو تا که به او رسانی   

تا گویم دلتنگتم ای یار جانی   

چگونه از یاد برمَت به آسانی   

آه ای ماهی غمگین حوض کاشی من کجاست

آه ای ماهی رنگین حوض نقاشی من کجاست

میخوام مثل قدیما بشینم کنارش دردودل کنم

در جوار پاکش خانه ای بنا کنم ، آنجا منزل کنم

گهی توی خلوت حوض و طرح خانه غرق بشم

مجذوب آینه کاری ها و پنجره های پرزرق بشم 

آه دلی که بی بهانه تنگ یار می شود

آه ای دلی که خسته از انتظار میشود

ای وای دلی که خیلی بیقرار می شود

دلی که گاهی تکیه به دیوار می شود

دلی که از نبودنت خیلی بیمار میشود

 دلی که گاهی خواستار دیدار میشود

دلی که هنوز نخفته ست بیدار میشود

وای دلی که از همه کس بیزار میشود