سلام ما به استادی که نطقی بی ریا دارد
که علمی تا ثریـــــــا و دلی یاد خـــــدا دارد

سلام ما به بیداری ، در این شبهای نادانی
که همچون شمع تابانی، شراری پر غنا دارد

ندارد در دلش رعبی، ز مکر و تیغ استبداد
که شوری از حسین و شاهدان کربلا دارد

بعدِ تو، هیچ کسی، دردِ مرا گوش نشد
همدم بار غمِ این دلِ مدهوش نشد

سوز ِتو، شور ِجوانی زِ رُخم برچید و
جان من سوخت ولی، عشقِ تو خاموش نشد

بعدِ هجرانِ تو بر سر زدم و نالیدم
هر چه کردم که شوَم با تو هم آغوش نشد*

گفتم از شهر روَم تا که روَی از یادم
ولی افسوس که یادِ تو فراموش نشد

رَه به مِی برُدم و ساغر بشکستم از دَرد
چه کنم، بی تو مرا هیچ مِیی، نوش نشد

کنُج عزلت بگزیدم که مگر آن گردد
بر گناهِ من و آلام تو سر پوش نشد

عاقبت مِهر تو از گور، چنان مستم کرد
هر چه کردم نکشم بارِ تو بر دوش نشد.

=
استقبال از شاه بیت جناب محجوب