مسدسی در استقبال غزل زیبای سعدی به یاد گل روی امام زمان علیه السلام

ما در میانِ خلق و به سودایِ دلبریم                                    مستانه، دل به کویِ دل آرام می بریم

ای مهربان! ببین که به انفاسِ آخریم                                  در پیشِ پایِ تست که ما هم سر آوریم

بگذار تا مقابلِ رویِ تو بگذریم

دزدیده در شمایلِ خوبِ تو بنگریم
فالِ مرا زدند، در این وادیِ گذر                            در انتظارِ مَقدمِ او، مست و دربه در

اینک فتاده ام به رَهَش، همچو محتضر                               من مانده ام میانِ دو کابوسِ پر خطر

شوق است در جدایی و جور است در نظر

هم جور بِه، که طاقتِ شوقت نیاوریم

این جان و سر به مقدمِ تو، میزبانِ تست                               میزبان نه، که کشته یِ تیر و سنانِ تست

قربانِ آن جمالِ جمیلِ نهانِ تست                           اینک دلِ من است که در آستانِ تست

روی ار به رویِ ما نکنی، حکم از آنِ تست

باز آ که روی در قدمانت بگستریم

در غربتیم و دل به تو دادیم، ای نگار!                                از هجرِ رویِ تُست که مستیم و دل فگار

با ما خیالِ تُست هماره به یادگار                            دیدارِ رویِ تست، تمنّا زِ کردگار

ما را سری است با تو، که گر خلقِ روزگار

دشمن شوند و سَر برود، هم بر آن سریم

از عشقِ رویِ تُست، سخن ها در انجمن                  مبهوتِ وصفِ تُست، تمامیِّ مرد و زن

لطفی کن ای یگانه یِ دوران در این زَمَن                بر کویِ ما گذر کن و از ما سری بزن

گفتی زِ خاک بیش ترند اهلِ عشقِ من

از خاک بیش تر نه، که از خاک کمتریم

در جمعِ عاشقانِ توام، زار و در تعب                      مشتاقِ رویِ یارم و محتاجِ خالِ لب

بنگر که با خیالِ تو، درگیرِ تاب و تب                   درمانده گشته ام زِ سویدایِ این طلب

ما با توایم و با تو نه ایم، اینت بوالعجب

در حلقه ایم با تو و چون حلقه بر دریم

عمری گذشت در غمِ هجران و در طلب                 جانی نمانده در تنم از محنت و تعَب

عیبم مکن! چه جایِ نشاط است یا طرب                از هجرِ رویِ تست که افتاده ام به تب

نه بویِ مهر می شنویم از تو ای عجب

نه رویِ آن که مهرِ دگرکَس بپروریم

ما در پیِ توایم و گرفتار در زمان               از رویِ لطف، گوشه یِ چشمی به ما رسان

آیا رواست طعنه شنیدن زِ دشمنان؟                        بنگر زِ دستِ دوست، چه حالی ست در میان!

از دشمنان بَرَند شکایت به دوستان

چون دوست، دشمن است شکایت کجا بریم؟

دنیا برایِ ما بُوَد اندازه یِ قفس                              گاهی امیرِ نفس و گَهی بنده یِ هوس

شرمنده ایم، گرچه در این راهِ پر عسس     جانی نمانده در طلبَت، غیرِ یک نفس

ما خود نمی رویم دوان از قفایِ کس

آن می برد که ما به کمندِ وی اندریم

ای «شیخ»! غافلی تو در این شهرِ پُر گزند               انگار کرده ای که تو افتاده ای به بند!

در کویِ عشق، جمله به بندش فتاده اند                              امّا به غیرِ دوست به اغیار، دل مبند

«سعدی»! تو کیستی که در این حلقه یِ کمند

چندان فتاده اند که ما صیدِ لاغریم

محمدعلی برزنونی؛ سارایوو؛ شنبه 30 دی 91؛ ساعت 15

مسمطی مخمس در بعثت رسول اعظم خاتم صلی الله علیه و آله و سلم

بارِ دیگر، دلم سرودن خواست                              در دلم شور و حالِ نو پیداست

شوری و حالی که این چنین برخاست                                قصّه یِ عاشقی ست، بی کم و کاست

که قلم را به شعرِ نو آراست

باز هم قصّه یِ جمالِ دگر                                    آیتِ اوجِ اعتدالِ دگر

باز هم جلوه یِ کمالِ دگر                                   داستانِ شکوه و حالِ دگر

عندلیب است و با گلش تنهاست

قصّه یِ عشقِ یک دل و دلبر                                 بشنو این قصّه را زِ من، دیگر

من چه گویم، قلم چنین بی سر                             می نویسد زِ قصّه یِ آخر

قصِه یِ آخرین گلِ دنیاست

دلم این جا بهانه می گیرد                                    آتش از آن زبانه می گیرد

باز آوایِ عاشقانه می گیرد                                   این لب از آن، ترانه می گیرد

دل و عشق و لب و غزل، این جاست

عاشقِ ما به کوهِ دلبر رفت                                    دلش از ناشنیده ها سر رفت

عاشقِ غار بود و آخر رفت                                   از جهانی به غارِ برتر رفت

«کوهِ نور» ست و غار، «غارِ حرا»ست

چلّه یِ عاشقی نشست و گُسست                            از جهان و شرور و هرچه «بد»ست

اندر آن چلّه، گُل به بار نشست                              جبرئیل آمد و به او پیوست

سرخوش از چلّه ام، بهانه کجاست؟

ای گلِ آخرین! بخوان دیگر                                 بر زمین کم نشین، بخوان دیگر

چه نشستی غمین، بخوان دیگر                              افتخارِ زمین! بخوان دیگر

«اقرأ» ای یار! خواندنت معناست

«اقرأ»ی گفت و بر زمین آمد                                 بر زمین، یارِ نازنین آمد

در زمانی که دل، حزین آمد                                 بعثتِ یارِ آخرین آمد

بعثتش رمز و آیه و ایماست

او پیام آوری زِ مردم بود                          جلوه ای از جمالِ حیِّ ودود

آسمان را که بسته بود، گشود                               بر جمالش هزار شکر و درود

آفرین بر جمالِ او، زیباست!

تو جمالِ خدایِ «لم یزل»ی                                   جلوه یِ «قادر»یّ و خود چو یَلی

تو «مُطاع»ی، امیرِ هر مللی                                    تو «شفیع»ی به هر که هست، ولی

حلقه یِ واسطِ تو یک آقاست

ای شرابت، تمامِ سرمستی                         تاجِ «لولاکَ» بر سَرَت بستی

«دو سرِ خطِّ حلقه یِ هستی                                   به حقیقت به هم تو پیوستی»

«قابَ قَوسَینَ» بنگر «أو أدنی»ست

قوسِ اوّل، نزول کرد اِجلال                                  قوسِ دوّم، صعود بود و کمال

قوسِ اوّل، جلال بود و جمال                                قوسِ دوّم، ترانه یِ اکمال

بعثت او کمالِ آدم هاست

ای کمالت، حقیقتِ انسان                         صَفوتِ آخرینِ آدمیان

عقلِ اوّل! نمایی از یزدان!                         آخرین جلوه ای در این دوران

او تجلّیِّ ذاتِ بی همتاست

خاتمِ سربلندِ سلسله است                          از قدومش ببین چه هلهله است!

با پیامش جهان به ولوله است                                تو مگو مضطرب، که زلزله است!

او پیام آوری از آن بالاست

همه جا انقلاب می بینیم                           در جهان اضطراب می بینیم

شادیِ شیخ و شاب می بینیم                                 نقشه ها را بر آب می بینیم

نوبتِ موجِ آخرِ دریاست

اسوه یِ عالم است و اسوه یِ تام                           بل «أتمّ»ش بگو، که کرده تمام

او «شرابِ طهور» و وصلِ مدام                                           بر جمالش درود گو و سلام

شاه بیتِ کلامِ من حالاست

همه «عبد الله» اند و او از «هو»                                سرِّ این قصّه را خلاصه بگو

در جهان، اوّل و هم آخِر او                                  غیرِ او دلبری دگر تو مجو

دل سپردن به غیرِ او بیجاست

از «احد» تا به «احمدِ مختار»                                  چه بُوَد فرق؟ این زمان بگذار

«بنده» است و همین بُوَد بسیار                                تو مجو فرقِ دیگری در کار

که در این قصّه، او مثالِ خداست

الفش از «احد» سراغ دهد             حایِ او حیرتی به باغ دهد

میمِ او مایه بهرِ راغ دهد                دالِ او دهر را چراغ دهد

از چهارش، چهار رکن به پاست

بس کن این قصّه یِ دل و دلبر                              عِرضِ خود را در این میانه مبَر

قصّه یِ عاشقیِّ توست مگر؟                                 تو و عشقی چنین، چسان آخر!؟

قصّه می بافی و مگو که خطاست!

چه کنم غیرِ عاشقی؟ تو بگو                                 غیرِ عشقش مجو تو چاره، مجو

کامِ آن دلبرِ کمان ابرو                            نبود رزقِ عاشقِ بدخو

عشق بازی به نامِ او رؤیاست

من و عشقِ دگر، خدا نکند                                   دلم از عشقِ او رها نکند

دردِ دل، غیرِ او دوا نکند                           عشق بازد، بگو چرا نکند؟

الغرض، دل که عاشقی ش بِراست

عشقِ جدّ و وصیّ و آن دختر                                نبُوَد دختر، او بُوَد مادر

مادرِ خاندانِ پیغمبر                                              شوهرش کیست؟ افتخارِ بشر

عشقِ حیدر، کمالِ عشقِ ماست

چون به حیدر رسید، دل خندید                 عشقِ حیدر، که گفت یا که شنید!

هر دلی که به عشقِ ناب رسید                               بی گمان دان که عشقِ حیدر دید

«کُنتُ مولا» اگر، علی «مولا»ست

عشقِ بعدی، به زُهره یِ اطهر                                 آخرین کارِ عاشقانه یِ دلبر

اُمِّ بابا بخوان و مامِ بشر                             جلوه یِ حُسنِ خالقِ داور

گوهر است این و نامِ او «زهرا»ست

عشقِ دیگر چه بود؟ عشقِ حَسَن                فاطمه پروریده در دامن

مجتبایِ دل است و صاحبِ فن                              غیرِ عشقِ حَسَن مگو با من

ماهِ حُسن است و «سَیِّدُ النُّجَبا»ست

نامِ عشقِ دگر چسان گویم؟                                  سرخوش از عشقِ آن پری رویم

کربلا شد دل و غمش پویم                                  عشقِ او را هماره می جویم

او حسین است و «سَیِّدُ الشُّهَدا»ست

دستِ این پنج تن، شفیعت باد                               عشقِ این «خمسه»، سربلندی داد

عشقِ این ها، خدا به دل بنهاد                                شوقِ ناگفتنی به دل افتاد

به به این عشق، مِهرِ «آلِ عبا»ست

بس کن ای شیخ! جانِ من این بار              دلِ ما را به شاعری نسپار

هر چه گویی کم است و نه بسیار              قصّه یِ چار و ده بگو و بیار

قصّه یِ چار و ده بسی والاست

محمدعلی برزنونی، سارایوو، 27 رجب المرجب 1391 هجری خورشیدی 

مسمط مسدس با غزلی زیبا از فخرالدین عراقی

«شیخِ» ما و غمِ باقی، باقی

ماجرایِ دلِ حیران چه خوش است                    من و آن یارِ گریزان چه خوش است

قصّه یِ آن لب و دندان چه خوش است                        غمزه یِ یارِ پشیمان چه خوش است

طرّه‌یِ یارِ پریشان چه خوش است

قامتِ دوست خرامان چه خوش است

قامتِ یار مگو، سرِّ مگوست                              دلِ حیرتزده ام در پیِ اوست

چشمِ ما شیفته یِ آن بَر و روست                       لبِ ما تشنه یِ لعلِ لبِ دوست

خطِّ خوش بر لبِ جانان چه نکوست

سبزه و چشمه‌یِ حیوان چه خوش است

لب مگو، آبِ حیات است و چه ناب                 می دمد روحِ جنون، جامِ شراب

دلِ دیوانه فِتد در تب و تاب                              چه کند با دلِ یک پیر، شباب!

از میِ عشق، دلی مست و خراب

همچو چشمِ خوشِ جانان چه خوش است

دلِ دیوانه، به تاب افتاده                        کارِ دل دستِ شباب افتاده

باز در قافله خواب افتاده                       مست از جامِ شراب افتاده

در خرابات، خراب افتاده

عاشقِ بی سر و سامان چه خوش است

قافله رفت، قفا را بنگر                           عاشقِ مانده در این جا بنگر

خامی و مستی و اغما بنگر                                 زهِ بشکسته و عنقا بنگر

آن دلِ شیفته‌یِ ما بنگر

در خمِ زلفِ پریشان چه خوش است

دلِ مجنون و سویدا را بین                     سنگِ ناغافلِ لیلا را بین

هوسِ خامِ زلیخا را بین                          مست و دیوانه و شیدا را بین

یوسفِ گم شده‌یِ ما را بین

کاندر آن چاهِ زنخدان چه خوش است

بلبل و باغِ گل و شیون پُرس                              سببِ شور در این گلشن پُرس

سوز از شکوه یِ آن نی زن پُرس                                   آتش افروخته را دامن پُرس                 

لذّتِ عشقِ بُتم از من پُرس

تو از آن بی‌خبری کان چه خوش است

تو چه می دانی از آن سرِّ مگو                           من چه گویم زِ کمان و ابرو

تو چه دانی و لبِ لعلِ نکو                                 من چه گویم زِ شرابِ گیسو

تو چه دانی که شکر خنده‌یِ او

از دهانِ شکرستان چه خوش است؟

چه بگویم من از آن سوز و الم                          چه شنیدی تو زِ حالِ در هم

من و آن لعلِ لب و آن مرهم                             بوسه ها خواهم از آن بیش، نه کم

چه شناسی که می و نُقل به هم

از لبِ آن بتِ خندان چه خوش است

کاش ای رازِ نهانِ هستی                       لحظه ای با دلِ من پیوستی

دلبرا! کاش کمی بنشستی                      چه شود گر که بگیری دستی

گر ببینی که به وقتِ مستی

لبِ من بر لبِ جانان چه خوش است

«شیخِ» ما و غمِ باقی، باقی                      سوزِ ما و میِ ساقی، باقی

هوسِ آن میِ راقی، باقی                       داغ در سوزِ فراقی، باقی

یار ساقی و عراقی باقی

وه که این عیش بدینسان چه خوش است

محمدعلی برزنونی، سارایوو، پنجشنبه 4 اردیبهشت 93، ساعت 5:30 صبح

 

 

مسمطی مسدس در پیشواز غزلی زیبا از عطّار نیشابوری

دوش در مجلسِ رندانه فتادم هُشیار                   در پیِ ساقیِ مجلس شدم و مست و خمار

طلبِ باده نمودم که بریزد سرشار                      ناگهان ولوله شد در دل و شد محوِ نگار

از پسِ پرده یِ دل دوش بدیدم رخِ یار

دلم از دست و برفت از دلِ من صبر و قرار

دل و دین رفت و از آن جلوه چه سرمست شدم            همه جا گشتم و دیوانه شدم در عالم

با جنون آمدم اندر طلبِ آن همدم                    شب و روزم سپری گشت به صد غصّه و غم

کارِ من شد چو سرِ زلفِ سیاهش در هم

حالِ من گشت چو خالِ رخِ او تیره و تار

در پی اش زار و پریشان شدم و بس بی تاب                  چشم در راه شدم، دیده نشاندم در آب

مجلسِ انس رسید از پیِ آن خلوتِ ناب                        جامی از باده طلب کردم و از تُنگِ شراب

گفتم: ای جان! شدم از نرگسِ مستِ تو خراب

گفت: در شهر کسی نیست زِ دستم هُشیار

گفتم: این شهر بدونِ تو شود دشتِ بلا                          گفت: این است سزاوارِ همه عاشق ها

گفتم: این دل چه کند در طلبِ رویِ شما                      گفت: دیوانه شود در پیِ این عشق به ما

گفتم: این جان به لب آمد زِ فراقت، گفتا:

چون تو در هر طرفی هست مرا کشته هزار!

گفتم: آن لحظه که دل در طلبت کوشا بود                   با دل آرامِ عزیزی م، سرِ سودا بود

کاش آن لحظه، همیشه شود و هر جا بود                      گفت: دیوانه یِ ما، در همه جا رسوا بود

گفتم: اندر حرمِ وصلِ توام مأوا بود؟

گفت: اندر حرمِ شاه، که را باشد بار؟

در همه شهر به غیر از تو دگر زیبا، نی               در پیِ عشقِ تو مثلِ چو منی رسوا، نی

حالِ ما بی تو شود نیک مگر، حاشا، نی                         دلِ ما در پیِ او بی دل و او امّا، نی!

گفتم: از دردِ تو دل نیک شود؟ گفتا: نی

گفتم: از رنجِ تو دل باز رهد؟ گفت: دشوار!

من و این عشقِ گهربار، چه خوش اقبالم!                       با تو خرسندم و با مهرِ تو بس خوشحالم

لیک از آن لحظه که رفتی، چه بد است احوالم             غمِ هجرِ تو نشانده ست به قیل و قالم

گفتم: از دستِ ستم‌هایِ تو تا کی نالم؟

گفت: تا داغِ محبّت بُوَدَت بر رخسار

آه از آن لحظه که او آتشِ هجران افروخت                  دلِ من در طلبش، دیده به صحراها دوخت

در پیِ دوست به صحرایِ بلا، غم اندوخت                    لیک آن مهرِ دل آرام به چیزی نفروخت

گفتم: ای جانِ جهان! چون که مرا خواهی سوخت

بکُشم زود، وزین بیش مرا رنجه مدار

ناگهان ولوله برپا شد و شد آذرِ خشم                خنده از چهره بیفتاد و نمود آخرِ خشم

تیره و تار شد آن محفل و شد بسترِ خشم           من چه گویم چه شنیدم زِ لبِ افسرِ خشم

در پسِ پرده شد و گفت مرا از سرِ خشم:

هرزه زین بیش مگو! کار به من باز گذار

چه تو در هجر بمانی، چه به وصلت خوانم                    منم آرامشِ جانِ تو و من سامانم

منم آن درد که در جانِ تو و مستانم                  منم آن مرهمِ غایی که تو را درمانم

گر کُشم زار و اگر زنده کنم، من دانم

در رهِ عشق، تو را با من و با خویش چه کار!

تو که در وصل، به دنبالِ وصالِ جانی                 تو که همواره زِ سوزِ غمِ من گریانی

تو که در خویشتنِ خویش، اسیرِ نانی                 در غمِ عشق اسیریّ و پیِ سامانی

حاصلت نیست زِ من جز غم و سرگردانی

خون خور و جان کَن، ازین هستیِ خود دل بردار

«شیخِ» ما زار نشست و غمِ دل را افزود               در طلب، جامه درید و پیِ جامی فرسود

با همه گفت، ولی هیچ ندادش آن سود             بی نشان بود و کسی آگه از اسرار نبود

چون که عطّار ازین شیوه حکایات شنود

دردش افزون شد ازین غصّه و رنجش بسیار

باز آن «شیخ»، غریبانه سرود از شیدا                   از دلِ خویش بگفت و غمِ آن مه سیما

از رخِ دوست بگفت او که: چه کرده با ما!                    چه کند؟ جز که نشیند به خیال و رؤیا

با رخِ زرد و دمِ سرد و سرِ پر سودا

بر سرِ کویِ غمش منتظرِ یک دیدار