گرم ستم وخمّارم، درسرهوسی دارم
بین رفته زِ سرهوشم،اُ فتاده چو دستارم
مطرب تو بِزن بَردَف، تاعقل دَهم ازکف
ساقی به خرابات آ، باده بِده بسیارم
چون لولیِ شبگردم، گِردِ توچو می گردم
گر مِی ندهی بَرمن، من تاب نمی آرم
زان باده ی شاهانه، یک جام زِ خُمخانه
گر فاش تُراگ فتم، تو راز نگهدارم
اِی ماهِ شبِ تارم، وِی شوخِ دل آزارم
آتش تو مَزن جانا، بَر خرمنِ گلزارم
اِی دلبرو دلدارم، وِی چاره ی هرکارم
دل را تو اگر بَردی، شو رونقِ بازارم
من شمع شب افروزم،لب راچوبه هم دوزم
تنها مَگُذازم تا، درمجلس اغیارم
من عاشق ودیوانه،درگوشه ی میخانه
گرطعنه زنی بَرمن، بِاللَه که سزاوارم
عیارم وعیارم،سرمستِ دَف وتارم
باورکَن اگر گویم،ا ز غیرِ توب یزارم