شعر سپید «لبه‌ی سکوت» با تصویرسازی نمادین پرندگان، موسیقی درونی لطیف، و اندیشه‌ای فلسفی ،تجربه‌ای شاعرانه از مرز میان ماندن و رفتن را به مخاطب ارائه می‌دهد. مناسب برای علاقه‌مندان به شعر سپید، نقد ادبی، و زیبایی‌شناسی مدرن.
«لبه‌ی سکوت»
لبه‌ای از بتن
که جهان را
به پرهیز از تکرار می‌خواند.
گنجشک‌ها
صف کشیده‌اند
در مرز میان
ماندن و رفتن،
و یکی
با جرأت وبی تاب
به هوا می‌پرد،
نه برای رسیدن،
بلکه برای شکستن
هندسه‌ی ایستادن.
باد
در پرهایش
نه پیام دارد
نه مقصد،
تنها
پاره‌ای از سکوت را
به پرواز درمی‌آورد.
و آن‌ها که مانده‌اند
با چشم‌هایی
که هنوز
جرأت دیدن سقوط را ندارند،
به نقطه‌ای خیره‌اند
که دیگر
پرنده نیست،
فقط
امکان پرواز است.